นิทาน ของนาเดีย

นาเดีย’ ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาไขลานตัวหนึ่ง ชีวิตของเธอขับเคลื่อนด้วยแรงที่มองไม่เห็น แรงนั้นคือ ‘เขา’ ชายที่เธอรักสุดหัวใจ แต่กลับเป็นดั่งเงาที่เธอต้องเลียนแบบ ตามติดทุกย่างก้าว ทุกความคิด ทุกความชอบ เธอถอดเสื้อผ้าแบบที่ตัวเองชอบออก แล้วสวมใส่เสื้อผ้าโทนเดียวกับเขา เปลี่ยนรสนิยมเพลง จากที่เคยชอบแจ๊สเบาๆ กลับฟังแต่ร็อกหนักๆ ที่เขาโปรดปราน แม้แต่ความคิด การแสดงออก เธอก็พยายามปรับให้เข้ากับสิ่งที่เขาเป็น

เมื่อคืน... แรงกดดันที่สะสมมานานหลายปีได้ปะทุขึ้นเหมือนภูเขาไฟที่หลับใหล เธอระเบิดอารมณ์ออกไปทั้งหมด ความอัดอั้นจากการเป็น 'สำเนา' ที่ไม่มีวันสมบูรณ์แบบ มันกัดกินเธอจนหมดสิ้น

เสียงกรีดร้องและถ้อยคำตัดพ้อที่หลุดออกมาจากปากของเธอ มันคือเสียงของจิตวิญญาณที่ถูกกักขังมานาน เสียงของ "นาเดียตัวจริง" ที่แทบจะจำตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

"ฉันเหนื่อยแล้ว! เหนื่อยที่จะต้องเป็นเธอในร่างฉัน! เหนื่อยที่จะต้องพยายามให้เธอรักในแบบที่ฉันไม่ใช่!"

เขาเงียบงัน... และหลังจากนั้นก็มีเพียงความว่างเปล่าที่แขวนอยู่กลางอากาศ นาเดียมองไปที่เขาด้วยหัวใจที่บอบช้ำ คำพูดที่คมกริบแต่จริงใจที่สุดได้ถูกพ่นออกมาแล้ว แต่ความสัมพันธ์นี้จะเดินต่อไปทางไหน เธอก็ยังไม่รู้