เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับคนตั้งกระทู้เอง นอนไม่หลับอึดอัดจนต้องเล่าออกมาผ่านตัวอักษร
หลังจากแม่นมเราเสียไปได้3เดือนกว่าๆ เราก็คอยหวนคิดถึงอดีตตลอด บ้านเก่าที่จากมา สถานที่ในอดีต โรงเรียน สัตว์เลี้ยง คนรอบตัว กิจกรรมต่างๆ ทุกอย่างหวนคืนมาหมด ทั้งเศร้าทั้งดีใจ เป็นคนที่ย้ายบ้านบ่อยมากๆ จนตอนเด็กคิดว่าคงไม่ผูกพันธ์กับบ้านหรอก จนสุดท้ายคิดถึงบ้านทุกหลังที่ผ่านมา แต่กลับไปก็ไม่มีอีกแล้ว ยิ่งพอแม่นมเสีย ทุกอย่างเหมือนจะพังทลายลงตรงหน้า คนที่อยู่กับเรามาตั้งแต่เกิด ใช้เวลากับเรามากกว่าพ่อและแม่เรา(พ่อแมเราเป็นหมอช่วงที่ท่านยังไม่เกษียณจึงไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมร่วมกัน) ตอนเข้าอนุบาลก็คอยมีแม่นมที่คอยไปเชียร์ไปให้กำลังใจ ตามมาอวยพรวันเกิดทุกวัน เราอยากกินอะไรก็ได้กิน ถือว่าอยู่ในทุกช่วงของชีวิตเราเลยก็ว่าได้ จนเมื่อต้นปี68เราได้ไปฝึกงานที่ที่ไกลจากทุกคน ในหัวเราไม่มีความคิดเรื่องอื่นเลยนอกจากทำงาน จู่ๆลุงก็โทรมาบอกว่าป้า(แม่นม)ป่วยทำงานไม่ได้แล้ว นี่เริ่มใจสลาย เริ่มรีบหาทำงานทำนู่นนี่เก็บเงินส่งไปให้เผื่อเยียวยาพวกท่านได้ สักพักก็โล่งใจขึ้นว่าท่านดีขึ้นแล้ว ต่อมาช่วงกลางปีเราก็สงสัยทำไมลุงไม่ติดต่อมาเลย ก็นึกว่าจะยังสบายดีเพราะผ่านมาไม่กี่เดือน จนช่วงเดือนสิงหาเรารู้สึกว่ามันนานไปแล้ว จึงตัดสินใจโทรตั้งแต่เช้าตรู่ สิ่งที่ได้ยินจากปลายสายคือ “น้อง ป้าเข้าโรงบาลมาเกือบเดือนแล้ว น่าจะอยู่ได้แค่วันสองวัน” ตอนนั้นเราสติหลุดไปเลย ไม่คิดว่าเรื่องจริง ก็เลยพยายามจะไปหาให้เร็วที่สุด พยายามเคลียร์งานเคลียร์กับที่มหาลัย รีบบอกพ่อแม่แล้วรีบไปหาท่านในวันนั้นเลย เราไปถึงช่วงบ่ายวันนั้น สิ่งที่เราเห็นคือสายนู่นนี่เต็มไปหมด น้ำเกลือ ยา ที่ตรวจวัด รู้สึกทรมานแทนสุดๆ แต่ลุงก็บอกว่าอาการดีขึ้นกว่าตอนเช้านะ มีคนมาเยี่ยมหลากหลายคน หลายคนก็แซวว่าท่านไม่ยอมไปหรอกอยากเจอเรา เราก็หัวเราะไป แต่ไม่เกิน2ชั่วโมงที่เราไปเฝ้า หัวใจท่านเริ่มเต้นผิดจังหวะ เสียงที่เราไม่อยากได้ยินเริ่มดังขึ้น จนสุดท้าย พยาบาลหันมาถามเราว่า “ปั๊มหัวใจมั้ยคะ” เราหน้ามืดช็อกไปหมด ตกใจ แต่ต้องคุมสติ เหมือนชีวิตนี้เราเสียแม่อีกคนไป ทำใจไม่ได้เลย แต่ก็ใช้สติรวบรวมคุยกันว่า จะไม่ปั๊ม ไม่อยากให้ท่านทรมาน ท่านจึงจากไปอย่างสงบ จนถึงตอนนี้ก็3เดือนจะ4เดือนแล้ว ยังนึกถึงท่านตลอด นึกถึงอดีต บ้าน สถานที่ กิจกรรม สิ่งของ ที่ทำร่วมกัน แต่ไม่สามารถกลับไปหาสิ่งเหล่านั้นได้แล้ว ของขวัญที่ท่านเคยให้ตอนเด็ก อุทกเพาา็พาไปหมดแล้ว รูปคู่ที่มีคือรูปหน้าโลง ปวดใจสุดๆ ใครบอกผีมีจริงไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคนที่เรารักเรายังไม่เจอเขาเลย
นึกถึงอดีตแล้วใจหาย ไม่มีใครคาดการณ์เรื่องในวันรุ่งขึ้นได้หรอก
หลังจากแม่นมเราเสียไปได้3เดือนกว่าๆ เราก็คอยหวนคิดถึงอดีตตลอด บ้านเก่าที่จากมา สถานที่ในอดีต โรงเรียน สัตว์เลี้ยง คนรอบตัว กิจกรรมต่างๆ ทุกอย่างหวนคืนมาหมด ทั้งเศร้าทั้งดีใจ เป็นคนที่ย้ายบ้านบ่อยมากๆ จนตอนเด็กคิดว่าคงไม่ผูกพันธ์กับบ้านหรอก จนสุดท้ายคิดถึงบ้านทุกหลังที่ผ่านมา แต่กลับไปก็ไม่มีอีกแล้ว ยิ่งพอแม่นมเสีย ทุกอย่างเหมือนจะพังทลายลงตรงหน้า คนที่อยู่กับเรามาตั้งแต่เกิด ใช้เวลากับเรามากกว่าพ่อและแม่เรา(พ่อแมเราเป็นหมอช่วงที่ท่านยังไม่เกษียณจึงไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมร่วมกัน) ตอนเข้าอนุบาลก็คอยมีแม่นมที่คอยไปเชียร์ไปให้กำลังใจ ตามมาอวยพรวันเกิดทุกวัน เราอยากกินอะไรก็ได้กิน ถือว่าอยู่ในทุกช่วงของชีวิตเราเลยก็ว่าได้ จนเมื่อต้นปี68เราได้ไปฝึกงานที่ที่ไกลจากทุกคน ในหัวเราไม่มีความคิดเรื่องอื่นเลยนอกจากทำงาน จู่ๆลุงก็โทรมาบอกว่าป้า(แม่นม)ป่วยทำงานไม่ได้แล้ว นี่เริ่มใจสลาย เริ่มรีบหาทำงานทำนู่นนี่เก็บเงินส่งไปให้เผื่อเยียวยาพวกท่านได้ สักพักก็โล่งใจขึ้นว่าท่านดีขึ้นแล้ว ต่อมาช่วงกลางปีเราก็สงสัยทำไมลุงไม่ติดต่อมาเลย ก็นึกว่าจะยังสบายดีเพราะผ่านมาไม่กี่เดือน จนช่วงเดือนสิงหาเรารู้สึกว่ามันนานไปแล้ว จึงตัดสินใจโทรตั้งแต่เช้าตรู่ สิ่งที่ได้ยินจากปลายสายคือ “น้อง ป้าเข้าโรงบาลมาเกือบเดือนแล้ว น่าจะอยู่ได้แค่วันสองวัน” ตอนนั้นเราสติหลุดไปเลย ไม่คิดว่าเรื่องจริง ก็เลยพยายามจะไปหาให้เร็วที่สุด พยายามเคลียร์งานเคลียร์กับที่มหาลัย รีบบอกพ่อแม่แล้วรีบไปหาท่านในวันนั้นเลย เราไปถึงช่วงบ่ายวันนั้น สิ่งที่เราเห็นคือสายนู่นนี่เต็มไปหมด น้ำเกลือ ยา ที่ตรวจวัด รู้สึกทรมานแทนสุดๆ แต่ลุงก็บอกว่าอาการดีขึ้นกว่าตอนเช้านะ มีคนมาเยี่ยมหลากหลายคน หลายคนก็แซวว่าท่านไม่ยอมไปหรอกอยากเจอเรา เราก็หัวเราะไป แต่ไม่เกิน2ชั่วโมงที่เราไปเฝ้า หัวใจท่านเริ่มเต้นผิดจังหวะ เสียงที่เราไม่อยากได้ยินเริ่มดังขึ้น จนสุดท้าย พยาบาลหันมาถามเราว่า “ปั๊มหัวใจมั้ยคะ” เราหน้ามืดช็อกไปหมด ตกใจ แต่ต้องคุมสติ เหมือนชีวิตนี้เราเสียแม่อีกคนไป ทำใจไม่ได้เลย แต่ก็ใช้สติรวบรวมคุยกันว่า จะไม่ปั๊ม ไม่อยากให้ท่านทรมาน ท่านจึงจากไปอย่างสงบ จนถึงตอนนี้ก็3เดือนจะ4เดือนแล้ว ยังนึกถึงท่านตลอด นึกถึงอดีต บ้าน สถานที่ กิจกรรม สิ่งของ ที่ทำร่วมกัน แต่ไม่สามารถกลับไปหาสิ่งเหล่านั้นได้แล้ว ของขวัญที่ท่านเคยให้ตอนเด็ก อุทกเพาา็พาไปหมดแล้ว รูปคู่ที่มีคือรูปหน้าโลง ปวดใจสุดๆ ใครบอกผีมีจริงไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคนที่เรารักเรายังไม่เจอเขาเลย