ออกตัวก่อนนะครับว่า "ผมไม่ได้กินเนื้อสุนัข และไม่ได้สนับสนุนให้ไปไล่ฆ่าหมาใครมาทำอาหาร"
แต่ช่วงนี้เห็นดราม่าหรือคอมเมนต์เวลาที่มีข่าวคนกินเนื้อสุนัข แล้วกระแสสังคมจะรุนแรงมาก มีการด่าทอด้วยถ้อยคำที่รุนแรงเหมือนคนกินไปฆ่าคนตาย ในขณะที่ผมมองดูแล้วเกิดความสงสัยในเชิงตรรกะและบรรทัดฐานของสังคมครับ
ผมมีประเด็นมาชวนแลกเปลี่ยน ดังนี้ครับ:
1. ใครเป็นคนนิยามว่าอะไรกินได้ อะไรกินไม่ได้?
สุดท้ายมนุษย์เราก็เป็นคนขีดเส้นเองไม่ใช่เหรอครับ? ถ้าบอกว่า "หมาคือสัตว์เลี้ยง ห้ามกิน" แล้วทำไม "กระต่าย" ที่คนเลี้ยงกันเยอะแยะ น่ารักเหมือนกัน ถึงมีเมนูเนื้อกระต่ายขายทั่วไปและคนกินกันปกติ? หรือทำไม "หมู" ที่จริงๆ ฉลาดกว่าสุนัข ถึงกลายเป็นอาหารหลักที่กินกันทุกวันโดยไม่รู้สึกผิด? มันดูเป็น Double Standard ที่ขึ้นอยู่กับความพอใจของมนุษย์ล้วนๆ ไหมครับ?
2. ประเด็นเรื่องการกำจัดสัตว์จรจัด
(ขอพูดในแง่การจัดการทรัพยากรนะครับ) ในเมื่อสุนัขจรจัดล้นเมือง สร้างปัญหา ขับถ่าย และเทศบาลก็ต้องเสียงบประมาณไปจับหรือกำจัดอยู่แล้ว ในบางวัฒนธรรมเขาอาจจะมองว่านี่คือการนำทรัพยากรมาใช้หรือไม่? ทำไมการกินวัวกินหมูถึงดู "ศิวิไลซ์" กว่า ทั้งที่สัตว์เหล่านั้นก็รักชีวิตเหมือนกัน
📌 ขออนุญาตดักประเด็นที่จะแย้งไว้นิดนึงครับ เพื่อให้การคุยมันตรงจุด:
เรื่องกฎหมาย: ทราบดีครับว่าผิด พ.ร.บ. คุ้มครองสัตว์ฯ ในไทย แต่อยากชวนคุยในเชิง "จริยธรรม" และ "ปรัชญา" มากกว่าครับ ว่าทำไมบรรทัดฐานสังคมถึงเลือกปฏิบัติแบบนี้ (เพราะกฎหมายก็เขียนขึ้นจากบรรทัดฐานสังคมอีกที)
เรื่องความสะอาด/โรคระบาด: ประเด็นคือถ้าสมมติโลกนี้มีการทำ "ฟาร์มสุนัข" ที่สะอาด ปลอดโรค ถูกหลักอนามัยเหมือนฟาร์มหมู CP การกินหมาจะกลายเป็นเรื่อง "ยอมรับได้" ทันทีเลยไหม? ถ้าคำตอบของคุณคือ "ไม่ (ยังไงก็ห้ามกิน)" แสดงว่าเหตุผลเรื่องความสะอาดไม่ใช่แก่นแท้ของปัญหานี้ครับ แต่มันต้องมีเหตุผลอื่น
สรุป:
ผมแค่รู้สึก ไม่โอเค เวลาเห็นคนรุมด่าคนที่กินเนื้อสุนัขว่าเป็นคนเลวทราม ทั้งที่คนที่ด่าเองมืออีกข้างก็อาจจะกำลังถือหมูปิ้งอยู่ ผมเลยอยากเปิดพื้นที่ดีเบตด้วยเหตุผลครับว่า "เส้นแบ่งทางจริยธรรมจริงๆ มันอยู่ตรงไหน?"
ใครมีความเห็นแย้ง หรือมีเหตุผลทางสังคมศาสตร์/วิทยาศาสตร์ มาแชร์กันได้ครับ ขอแบบคุยกันด้วยเหตุผล ไม่ใช่อารมณ์นะครับ
ทำไมการกิน "เนื้อสุนัข" ถึงถูกตราหน้าว่าเลวร้ายกว่าการกิน หมู วัว หรือกระต่าย? (จขกท. ไม่ได้กินนะครับ สงสัยในตรรกะเฉยๆ)
แต่ช่วงนี้เห็นดราม่าหรือคอมเมนต์เวลาที่มีข่าวคนกินเนื้อสุนัข แล้วกระแสสังคมจะรุนแรงมาก มีการด่าทอด้วยถ้อยคำที่รุนแรงเหมือนคนกินไปฆ่าคนตาย ในขณะที่ผมมองดูแล้วเกิดความสงสัยในเชิงตรรกะและบรรทัดฐานของสังคมครับ
ผมมีประเด็นมาชวนแลกเปลี่ยน ดังนี้ครับ:
1. ใครเป็นคนนิยามว่าอะไรกินได้ อะไรกินไม่ได้?
สุดท้ายมนุษย์เราก็เป็นคนขีดเส้นเองไม่ใช่เหรอครับ? ถ้าบอกว่า "หมาคือสัตว์เลี้ยง ห้ามกิน" แล้วทำไม "กระต่าย" ที่คนเลี้ยงกันเยอะแยะ น่ารักเหมือนกัน ถึงมีเมนูเนื้อกระต่ายขายทั่วไปและคนกินกันปกติ? หรือทำไม "หมู" ที่จริงๆ ฉลาดกว่าสุนัข ถึงกลายเป็นอาหารหลักที่กินกันทุกวันโดยไม่รู้สึกผิด? มันดูเป็น Double Standard ที่ขึ้นอยู่กับความพอใจของมนุษย์ล้วนๆ ไหมครับ?
2. ประเด็นเรื่องการกำจัดสัตว์จรจัด
(ขอพูดในแง่การจัดการทรัพยากรนะครับ) ในเมื่อสุนัขจรจัดล้นเมือง สร้างปัญหา ขับถ่าย และเทศบาลก็ต้องเสียงบประมาณไปจับหรือกำจัดอยู่แล้ว ในบางวัฒนธรรมเขาอาจจะมองว่านี่คือการนำทรัพยากรมาใช้หรือไม่? ทำไมการกินวัวกินหมูถึงดู "ศิวิไลซ์" กว่า ทั้งที่สัตว์เหล่านั้นก็รักชีวิตเหมือนกัน
📌 ขออนุญาตดักประเด็นที่จะแย้งไว้นิดนึงครับ เพื่อให้การคุยมันตรงจุด:
เรื่องกฎหมาย: ทราบดีครับว่าผิด พ.ร.บ. คุ้มครองสัตว์ฯ ในไทย แต่อยากชวนคุยในเชิง "จริยธรรม" และ "ปรัชญา" มากกว่าครับ ว่าทำไมบรรทัดฐานสังคมถึงเลือกปฏิบัติแบบนี้ (เพราะกฎหมายก็เขียนขึ้นจากบรรทัดฐานสังคมอีกที)
เรื่องความสะอาด/โรคระบาด: ประเด็นคือถ้าสมมติโลกนี้มีการทำ "ฟาร์มสุนัข" ที่สะอาด ปลอดโรค ถูกหลักอนามัยเหมือนฟาร์มหมู CP การกินหมาจะกลายเป็นเรื่อง "ยอมรับได้" ทันทีเลยไหม? ถ้าคำตอบของคุณคือ "ไม่ (ยังไงก็ห้ามกิน)" แสดงว่าเหตุผลเรื่องความสะอาดไม่ใช่แก่นแท้ของปัญหานี้ครับ แต่มันต้องมีเหตุผลอื่น
สรุป:
ผมแค่รู้สึก ไม่โอเค เวลาเห็นคนรุมด่าคนที่กินเนื้อสุนัขว่าเป็นคนเลวทราม ทั้งที่คนที่ด่าเองมืออีกข้างก็อาจจะกำลังถือหมูปิ้งอยู่ ผมเลยอยากเปิดพื้นที่ดีเบตด้วยเหตุผลครับว่า "เส้นแบ่งทางจริยธรรมจริงๆ มันอยู่ตรงไหน?"
ใครมีความเห็นแย้ง หรือมีเหตุผลทางสังคมศาสตร์/วิทยาศาสตร์ มาแชร์กันได้ครับ ขอแบบคุยกันด้วยเหตุผล ไม่ใช่อารมณ์นะครับ