แดง ถึงไม่ชนะ แต่ก็ทำให้คะแนนเสียงสำคัญมากขึ้น ส้ม ถึงไม่ชนะ แต่ก็ทำให้ทุกอย่างต้องโปร่งใสมากขึ้น

ชนชั้นนำ กลุ่มอำนาจ ฉลาด ปรับตัวเก่ง ถึงชนะ แต่ก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัย สูญเสียไม่น้อยเหมือนกัน

ก่อนยุคทักษิณ มีใครคิดว่าคะแนนเสียงจะกินได้  จะสำคัญขนาดสร้างนโยบายที่ส่งผลประโยชน์ได้จริงๆ เลือกตั้งไปงั้นๆ  แต่ทักษิณทำให้เห็นว่า คะแนนเสียงแปลงเป็นผลประโยชน์ให้ประชาชนได้รับการเหลียวแล ได้รับการดูแลมากขึ้นได้จริง เพราะถ้าไม่ทำ คุณก็จะไม่ได้คะแนนเสียง  ต่อให้สิ่งนั้นจะถูกเรียกว่าประชานิยม แต่ก่อนหน้านั้น มันเลวร้ายกว่าประชานิยมเสียอีก เพราะแทบไม่มีอะไรตกถึงท้องประชาชน

แดงอาจจะแพ้ แต่ประชาชนตระหนักในพลังของคะแนนเสียง

ก่อนยุคส้ม มีใครคิดมั๊ยว่านักการเมืองจะทำตัวดี พับเพียบเรียบร้อยกันเท่าเพลานี้  ?  การแดรกกันมูมมาม แทบไม่มีให้เห็นเพราะ ส้มจ้องเขม็ง ตรวจทุกเม็ด คะแนนเสียงของประชาชนกลายเป็นการตรวจสอบที่เข้มข้นต่อการใช้งบประมาณ รวมถึงการทะลายเครือข่ายอิทธิพลมืดอย่าง ตัวใหญ่ๆที่อยู่เบื้องหลังสแกมเมอร์  ประกันสังคง กองสลากฯ ตำรวจ ทหาร   ฯลฯ  เรียกว่าสะเทือนกันไปถ้วนหน้า    

ต่อให้ส้มไม่ชนะ แต่มาตรฐานความประพฤติของนักการเมือง รวมถึงผู้มีอำนาจก็เรียบร้อยเจี๋ยมเจี้ยมขึ้นทันตา

สองสีนี้คือวิวัฒที่สำคัญในกระบวนการที่ทำให้ประเทศวิวัฒขึ้นในแต่ละช่วงเวลา

แดงทำให้ผู้มีอำนาจต้องสนใจคะแนนนิยมตัวเอง ส้มทำให้ผู้มีอำนาจตอ้งระวังพฤติกรรมตัวเอง

ถ้าไม่มีสองสีนี้เกิดขึ้นก็โน่นแหละ ประชาชน โง่ จนเจ็บกว่าที่เป็นอยู่นี้มาก