คนมีปมจะสามารถเลี้ยงลูกให้ดีได้ไหม??

คุณแม่ของเราคลอดเราตอนท่านอายุ 22 ปี และพ่ออายุ 18  พวกท่านไม่เคยแสดงความรักกับเราต่อหน้าเลยสักครั้ง ทำผิดเล็กน้อยก็ลงโทษด้วยการตีอย่างรุนแรง จนเราต้องกลัวตลอดว่า ทำสิ่งนี้ได้ไหมแม่จะรู้ไหมจะโดนตีเจ็บแค่ไหน ถ้าวันไหนที่เราหัวเราะมากๆตอนเย็นเรารู้ได้เลยว่าต้องมีเรื่องให้ร้องไห้ เราไม่เคยมีความสุขเกินสามวัน ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ เราเครียดมากเป็นคนคิดเยอะ โดนกลั่นแกล้งโดนบลูลี่ โดนนินทา โดนใส่ร้ายแต่ไม่เคยกล้าเอ่ยปากบอกพ่อแม่สักครัง อดทนผ่านมาอย่างยากลำบากด้วยตัวเอง จนวันที่ได้แต่งงาน ได้ออกมามีครอบครัวถึงได้รู้ว่าชีวิตที่ไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง นอนหลับได้เต็มที่ มีความสุขได้ทุกๆวัน ได้ทำ ได้ลองสิ่งใหม่ๆ มีโอกาสได้เลือกแต่ละเส้นทางของตัวเองมันคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต วันที่เราได้ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตเล็กๆขึ้นมา เค้าเปรียบเสมือนดวงใจที่เราไม่อยากให้ห่างกาย แค่เค้าบาดเจ็บก็เหมือนใจเราจะขาด เราบอกรักเค้าทุกๆวันตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ เราให้เค้าได้ลองทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่เคยตีเค้าสักครั้ง พาไปในที่ๆเราไม่เคยได้ไป ให้โอกาสเค้าได้เลือกเส้นทางของเค้าเองโดยไม่ต้องแบกรับความหวัง หรือแรงกดดัน และเราเชื่อว่าเค้ารับรู้ถึงความรักที่รับมอบให้ เค้าชอบมากอดหอมเราตลอด เค้ากลายเป็นเด็กที่อ่อนโยนกับทั้งของเล่นและสัตว์ที่เดินผ่าน เค้าใจเย็นมากไม่เคยโวยวายกรีดร้องหรือเอาแต่ใจ


สุดท้ายเราคิดว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เจอเรื่องแย่แค่ไหนในชีวิต ถูกเลี้ยงดูมาแบบผิดๆแค่ไหนก็ตามไม่ได้แปลว่าเราจะเป็นแม่ที่ดีไม่ได้สิ่งที่มันไม่ดีให้มันจบที่เราก็พออย่าได้ลากต่อไปถึงลูกถึงหลานเลย รักให้มากแต่รักให้เป็น

ขอบคุณค่ะ
ปล.ชีวิตเรามันแย่กว่าที่เขียนไปมากกว่านี้10เท่าคงเล่าออกมาได้ไม่หมด แต่นั่นไม่ได้แปลว่าพ่อกับแม่ไม่รักเรา เราแค่คิดว่าพวกท่านยังเด็กเลยไม่รู้ว่าจะต้องเลี้ยงดูออกมายังไง แต่เราเชื่อว่าพวกท่านก็พยายามทำเต็มที่แล้วล่ะ