สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 17 ตอนอายุ13พ่อกับเเม่เเยกทางกัน ช่วงนึงผมเลยต้องไปอยู่กับยาย เรื่องโรงเรียนตอนนั้น
ก็ได้ย้ายมาเรียนที่ ศ.ก.ร. สาเหตุที่พ่อเเม่ทะเลอะกันคือเรื่องนอกใจทั่วๆไปนี้เเหละคับ พอย้ายมาอยู่กับยายไม่ถึงเดือน
ตอนนั้นญาติทางฝ่ายเเม่ก็โทรมาบอกว่า เเม่โดนของเลยทําไห้เป็นคนสติไม่สมประกอบ พ่อได้ยินเเบบนั้นเลย ตัดสินใจ
อยู่พักนึงว่าจะกลับไปอยู่ดูเเลเเม่มั้ย เช้าวันต่อมา เป็นที่ตัดสินใจยากที่สุดในชีวิตผมเเล้ว คือพ่อจะพาผมไปอยู่กับเเม่
สุดท้ายผมได้บอกไปว่า ขออยู่กับยาย พ่อผมก็ไม่ได้ขัดอะไร สาเหตุที่ผมปฏิเสธไปนะหรอ ผมมีพี่น้องอยู่ 3 คน ชายล่วน
ส่วนผมเป็นลูกคนกลาง ตั่งเเต่เด็ก แม่ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ ผมถูกส่งมาอยู่กับยายตั่งเเต่ จําความไม่ได้ ส่วนเงินค่าเลี้ยงดู
ซึ่งผมถามจากยายมาอีกที นึงยายบอกว่า พ่อกับเเม่มักจะส่งมาบ้างไม่ส่งมาบ้าง สถานะครอบครัวของผมก็ค่อนข้างลําบาก
กลับเข้าเรื่องดีกว่า ออลืมเล่าส่วนของพี่คนโต เป็นคนที่เปลี่ยนชีวิตผมคนนึงเลยเเหละ พี่คนโตจะอยู่กับป้าฝั่งพ่อตั่งเเต่เด็กเหมือนกัน
พี่ทเลาะกับป้า เเกเลยมาอยู่กับยาย เรื่องมันเริ่มตั่งเเต่นี้เเหละคับ วันนึงหลังผมกลับจากทํางานพิเศษ ตอนนั้นพี่น่าจะเมายาเสพติด
พี่มายืมเงิน ผมไม่ไห้เนื่องจากต้องจ่ายค่านํ้า ค่าไฟ พี่เลยมาทําร้ายร่างกายตอนนั้นยายมาห้ามไว้ทัน ทุกๆวันมมักจะทะเลาะกับพี่
ผมเครียดมากตอนนั้นหลายๆเรื่องมันโถมเข้าใส่ เลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย ผมเลยกินเเอมโมเนียร์(นํ้ายายอดสลายก้อนนํ้ายาง)
ตอนนั้นคิดเเค่ว่าอยากพัก เหนื่อยกับชีวิต เลยกินเข้าไปเกือบลิตร ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายผมถูกส่งโรงพยาบาลทัน
ผมถูกรักษาตังอยู่ช่วงนึง หลังออกจากโรงพยาบาลมาได้ผมก็ต้องมาอยู่กับเเม่ ผมเดินไม่ได้ 2 ปีเพราะไม่มีกล้ามเนื้อ ร่างกายไม่ต่าง
อะไรกับหนังหุ้มกระดูก ตั่งเเต่นั้นมาผมก็ถูกว่าด่า สารพัด ถูกจับผิดทุกอย่าง ไม่อะไรไม่ถูกใจก็ด่า หลังจากที่ผมเดินได้พักผมก็ช่วย
ทํางานต่างๆ เเต่ไม่มีครั่งไหนที่ไม่โดนด่า ผมเลยน้อยใจคืดอยากจะ หยุดชีวิตตัวเองอีกรอบ ตอนนี้ผมคิด อะไรไม่ออกนอกจากฆ่าตัวตาย
ผมเหนื่อย ผมอยากพัก ไม่ต้องการอะไรเเล้ว ผมคิดว่าผมคิดถูกรึเปล่าที่ทําเเบบนี้ กระทู้นี้เป็นกระทู้ ระบายความในใจของเด็กคนนึง
ที่ครึ่งๆกลางๆกับชีวิต อยากจะถามคนที่เข้ามาอ่าน ครับว่า ผมผิดนักหรอที่เกิดมา ผมก็ไม่ได้อยากเกิดมาไห้ เหนื่อยหรอกถ้าเลือกได้ ผมก็ไม่ได้
อยากเกิดมาหรอก ต่อไห้ครอบครัวดีขนาดไหน อยากจะหายไปซะไห้สิ้นๆเรื่อง ไม่อยากอยู่ในนรกที่เรียกว่า ครอบครัวบ้าๆนี้หรอก
เเต่ทําได้เเค่คิด ณ ตอนนี้ได้เเค่คิด เเต่อนาคตก็ไม่เเน่ คนเราก็มีขีดจํากัดเหมือนกัน ขอบคุณที่เข้ามาฟังเรื่องของเด็กซึมเศ้ราคนนึง
ขอบคุณครับ
เราเกิดมา มันผิดหรอ
ก็ได้ย้ายมาเรียนที่ ศ.ก.ร. สาเหตุที่พ่อเเม่ทะเลอะกันคือเรื่องนอกใจทั่วๆไปนี้เเหละคับ พอย้ายมาอยู่กับยายไม่ถึงเดือน
ตอนนั้นญาติทางฝ่ายเเม่ก็โทรมาบอกว่า เเม่โดนของเลยทําไห้เป็นคนสติไม่สมประกอบ พ่อได้ยินเเบบนั้นเลย ตัดสินใจ
อยู่พักนึงว่าจะกลับไปอยู่ดูเเลเเม่มั้ย เช้าวันต่อมา เป็นที่ตัดสินใจยากที่สุดในชีวิตผมเเล้ว คือพ่อจะพาผมไปอยู่กับเเม่
สุดท้ายผมได้บอกไปว่า ขออยู่กับยาย พ่อผมก็ไม่ได้ขัดอะไร สาเหตุที่ผมปฏิเสธไปนะหรอ ผมมีพี่น้องอยู่ 3 คน ชายล่วน
ส่วนผมเป็นลูกคนกลาง ตั่งเเต่เด็ก แม่ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ ผมถูกส่งมาอยู่กับยายตั่งเเต่ จําความไม่ได้ ส่วนเงินค่าเลี้ยงดู
ซึ่งผมถามจากยายมาอีกที นึงยายบอกว่า พ่อกับเเม่มักจะส่งมาบ้างไม่ส่งมาบ้าง สถานะครอบครัวของผมก็ค่อนข้างลําบาก
กลับเข้าเรื่องดีกว่า ออลืมเล่าส่วนของพี่คนโต เป็นคนที่เปลี่ยนชีวิตผมคนนึงเลยเเหละ พี่คนโตจะอยู่กับป้าฝั่งพ่อตั่งเเต่เด็กเหมือนกัน
พี่ทเลาะกับป้า เเกเลยมาอยู่กับยาย เรื่องมันเริ่มตั่งเเต่นี้เเหละคับ วันนึงหลังผมกลับจากทํางานพิเศษ ตอนนั้นพี่น่าจะเมายาเสพติด
พี่มายืมเงิน ผมไม่ไห้เนื่องจากต้องจ่ายค่านํ้า ค่าไฟ พี่เลยมาทําร้ายร่างกายตอนนั้นยายมาห้ามไว้ทัน ทุกๆวันมมักจะทะเลาะกับพี่
ผมเครียดมากตอนนั้นหลายๆเรื่องมันโถมเข้าใส่ เลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย ผมเลยกินเเอมโมเนียร์(นํ้ายายอดสลายก้อนนํ้ายาง)
ตอนนั้นคิดเเค่ว่าอยากพัก เหนื่อยกับชีวิต เลยกินเข้าไปเกือบลิตร ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายผมถูกส่งโรงพยาบาลทัน
ผมถูกรักษาตังอยู่ช่วงนึง หลังออกจากโรงพยาบาลมาได้ผมก็ต้องมาอยู่กับเเม่ ผมเดินไม่ได้ 2 ปีเพราะไม่มีกล้ามเนื้อ ร่างกายไม่ต่าง
อะไรกับหนังหุ้มกระดูก ตั่งเเต่นั้นมาผมก็ถูกว่าด่า สารพัด ถูกจับผิดทุกอย่าง ไม่อะไรไม่ถูกใจก็ด่า หลังจากที่ผมเดินได้พักผมก็ช่วย
ทํางานต่างๆ เเต่ไม่มีครั่งไหนที่ไม่โดนด่า ผมเลยน้อยใจคืดอยากจะ หยุดชีวิตตัวเองอีกรอบ ตอนนี้ผมคิด อะไรไม่ออกนอกจากฆ่าตัวตาย
ผมเหนื่อย ผมอยากพัก ไม่ต้องการอะไรเเล้ว ผมคิดว่าผมคิดถูกรึเปล่าที่ทําเเบบนี้ กระทู้นี้เป็นกระทู้ ระบายความในใจของเด็กคนนึง
ที่ครึ่งๆกลางๆกับชีวิต อยากจะถามคนที่เข้ามาอ่าน ครับว่า ผมผิดนักหรอที่เกิดมา ผมก็ไม่ได้อยากเกิดมาไห้ เหนื่อยหรอกถ้าเลือกได้ ผมก็ไม่ได้
อยากเกิดมาหรอก ต่อไห้ครอบครัวดีขนาดไหน อยากจะหายไปซะไห้สิ้นๆเรื่อง ไม่อยากอยู่ในนรกที่เรียกว่า ครอบครัวบ้าๆนี้หรอก
เเต่ทําได้เเค่คิด ณ ตอนนี้ได้เเค่คิด เเต่อนาคตก็ไม่เเน่ คนเราก็มีขีดจํากัดเหมือนกัน ขอบคุณที่เข้ามาฟังเรื่องของเด็กซึมเศ้ราคนนึง
ขอบคุณครับ