"ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ว่าง...
ปล่อยวางกันได้หมด แต่ยังเหลือ
คำว่า...เรา...
ซึ่งเป็นตัวอวิชชาอันแท้จริง อยู่...กับใจ
นั่นแหละ! อวิชชาล้วนๆ
คือเรา ตัวนั้นแหละ! กีดขวางตัวเอง
อยู่ในเวลานั้น...
ไม่ทราบว่า...อวิชชานั้น คืออะไร
เราจึงเห็นสิ่งทั้งหลาย ว่าง...
หรือว่า เราวาง...สิ่งทั้งหลายได้หมด
ไม่มี...สิ่งใดเหลือ แต่ธรรมชาติอันนั้น
ทำการกีดขวาง ตัวของเรา อยู่...
เราเลยไม่ว่าง...
พอปัญญา ได้หยั่งเข้าไป สู่...
จุดนี้แล้ว ธรรมชาตินี้ก็สลายตัวลงไป
นั่นแล! ภายนอก ก็...ว่าง...
ภายในใจตัวเอง ก็...ว่าง...
เช่นเดียวกับบุคคล
ถอนตัวออกมาจากห้องแล้ว ห้องนั้น...
ก็ว่าง...อย่างเต็มที่
จิตรู้...ทุกสิ่ง ทุกอย่าง
รอบด้านหมดแล้ว...ด้วยมารอบรู้ตัวเอง
ปล่อยวาง...ภายในตัวเองนี้ด้วย
ชื่อว่าจิตนี้ ว่าง...อย่างเต็มที่
ไม่มี...สมมุติอันใดแฝง อยู่ภายในนั้นเลย
นี่ชื่อว่า...
จิต...ว่างจริง จิต ปล่อยวางจริง
ถ้าหาก จิต...ยังไม่รู้ตัวเอง
ยังไม่ถอดถอนตัวเอง ตราบใด
ถึงจิตจะว่า สิ่งใดว่าง
หรือปล่อยวาง สิ่งใดได้แล้ว ก็ตาม
จิต ก็ยังไม่ ว่าง...ในตัวเอง
จิต ยังไม่ปล่อยวาง ตัวเอง อยู่นั้นแล
เมื่อเป็นเช่นนี้...คำว่า อวิชชา
ก็คือจิต ผู้นั้น...ยังจะมีทางสืบต่อไปได้อีก
เมื่อได้ทำลายพืช อันสำคัญ
หรือตัวอวิชชา อันแท้จริงนี้ได้ด้วยปัญญา
แล้ว นั้นแล! ชื่อว่า...
เป็นผู้...ว่าง
เป็นผู้...วาง อย่างเต็มภูมิ
ไม่มี...สมมุติอันใดเจือปน
ความสงสาร ก็ไม่มี
ความรัก ก็ไม่มี
ความองอาจ กล้าหาญ ก็ไม่มี
ความที่จะขยาดกลัว เพื่ออะไรอีก ก็ไม่มี เพราะสิ่งทั้งนี้...เป็นสมมุติ ทั้งนั้น
เนื่องจากอวิชชา...
ซึ่งเป็นรากแก้วใหญ่ อันพาให้เกิดอาการเหล่านี้ ขึ้นมา ได้ละลายลงไปแล้ว
เหลือ แต่...ธรรมชาติล้วน ๆ."
________________________________________
องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน.
ทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยวางได้หมดแต่ยังเหลือตัวเรา
ปล่อยวางกันได้หมด แต่ยังเหลือ
คำว่า...เรา...
ซึ่งเป็นตัวอวิชชาอันแท้จริง อยู่...กับใจ
นั่นแหละ! อวิชชาล้วนๆ
คือเรา ตัวนั้นแหละ! กีดขวางตัวเอง
อยู่ในเวลานั้น...
ไม่ทราบว่า...อวิชชานั้น คืออะไร
เราจึงเห็นสิ่งทั้งหลาย ว่าง...
หรือว่า เราวาง...สิ่งทั้งหลายได้หมด
ไม่มี...สิ่งใดเหลือ แต่ธรรมชาติอันนั้น
ทำการกีดขวาง ตัวของเรา อยู่...
เราเลยไม่ว่าง...
พอปัญญา ได้หยั่งเข้าไป สู่...
จุดนี้แล้ว ธรรมชาตินี้ก็สลายตัวลงไป
นั่นแล! ภายนอก ก็...ว่าง...
ภายในใจตัวเอง ก็...ว่าง...
เช่นเดียวกับบุคคล
ถอนตัวออกมาจากห้องแล้ว ห้องนั้น...
ก็ว่าง...อย่างเต็มที่
จิตรู้...ทุกสิ่ง ทุกอย่าง
รอบด้านหมดแล้ว...ด้วยมารอบรู้ตัวเอง
ปล่อยวาง...ภายในตัวเองนี้ด้วย
ชื่อว่าจิตนี้ ว่าง...อย่างเต็มที่
ไม่มี...สมมุติอันใดแฝง อยู่ภายในนั้นเลย
นี่ชื่อว่า...
จิต...ว่างจริง จิต ปล่อยวางจริง
ถ้าหาก จิต...ยังไม่รู้ตัวเอง
ยังไม่ถอดถอนตัวเอง ตราบใด
ถึงจิตจะว่า สิ่งใดว่าง
หรือปล่อยวาง สิ่งใดได้แล้ว ก็ตาม
จิต ก็ยังไม่ ว่าง...ในตัวเอง
จิต ยังไม่ปล่อยวาง ตัวเอง อยู่นั้นแล
เมื่อเป็นเช่นนี้...คำว่า อวิชชา
ก็คือจิต ผู้นั้น...ยังจะมีทางสืบต่อไปได้อีก
เมื่อได้ทำลายพืช อันสำคัญ
หรือตัวอวิชชา อันแท้จริงนี้ได้ด้วยปัญญา
แล้ว นั้นแล! ชื่อว่า...
เป็นผู้...ว่าง
เป็นผู้...วาง อย่างเต็มภูมิ
ไม่มี...สมมุติอันใดเจือปน
ความสงสาร ก็ไม่มี
ความรัก ก็ไม่มี
ความองอาจ กล้าหาญ ก็ไม่มี
ความที่จะขยาดกลัว เพื่ออะไรอีก ก็ไม่มี เพราะสิ่งทั้งนี้...เป็นสมมุติ ทั้งนั้น
เนื่องจากอวิชชา...
ซึ่งเป็นรากแก้วใหญ่ อันพาให้เกิดอาการเหล่านี้ ขึ้นมา ได้ละลายลงไปแล้ว
เหลือ แต่...ธรรมชาติล้วน ๆ."
________________________________________
องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน.