สวัสดีครับทุกคน ผมอยู่ ม.5 ครับ เรียนอยู่โรงเรียนในกรุงเทพ
อยากมาถามความเห็นหน่อยว่า… ความรู้สึกแบบผมตอนนี้มันเรียกว่า “รัก” ได้ไหม
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าวันนั้นผมเดินไปเรียนเหมือนทุกวัน แล้วบังเอิญเจอผู้หญิงคนนึงครับ เธออยู่ ม.5 เหมือนกัน ยืนอยู่กับเพื่อน แล้วตอนนั้น…ผมรู้สึกว่าเธอน่ารักมากจริง ๆ
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าแค่คนคนนึงที่ดูน่ารักดี
แต่พอกลับบ้านคืนนั้น ผมกลับ “คิดถึงเธอไม่หยุดเลย”
มันแปลกมากครับ ทั้งที่ผมยังไม่เคยคุยกับเธอสักคำ
หลังจากวันนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเอง “เปลี่ยนไป”
ผมอยากพัฒนา ภายในของตัวเอง อยากทำในสิ่งที่ปกติผมไม่เคยอยากทำ
ปกติผมเป็นคนขี้เกียจครับ แต่พอคิดถึงเธอ ผมกลับมีแรงอยากลุกขึ้นมาทำอะไรดี ๆ เพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้น
เหมือนเธอเป็นแรงบันดาลใจให้ผม “อยากเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิม”
ผมไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย
แค่เห็นหน้าเธอ ผมก็รู้สึกว่าตื่นเต้น แล้วทุกครั้งที่เจอ ผมรู้สึกเหมือนชีวิตมันสดใสขึ้นจริง ๆ
เธอเป็นคนผมสั้นทรงวูฟคัต ใส่แว่น น่ารัก สเปกผมเลย
เธออาจจะออกแนวอินโทรเวิร์ตหน่อย แต่ก็เห็นมีเพื่อนเยอะ ดูเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ดี
ส่วนตัวผม…
ผมออกกำลังกายสัปดาห์ละ 4 วัน เป็นนักกีฬากรีทาของโรงเรียน(ที่ผมเลือกเพราะว่าคิดว่าไม่ต้องคุยกับใครแล้วผมก็ชอบใช้แรงด้วย)
รูปร่างโอเค หน้าตา ดีในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่ถึงกับหล่อ ครับ สูง 171 ส่วนเธอ 165
ภายนอกผมจะดูมั่นใจมาก หุ่นดี บุคลิกดี เพราะผมเชื่อว่ามันเกิดจากความพยายามของผม แต่จริง ๆ ข้างในยังรู้สึกเด็ก ๆ ยังไม่ค่อยมีวุฒิภาวะ แล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหัวช้าตอนคุยกับเพื่อนในห้องจะแปลกๆ ถ้าเอาตรงตรงก็คืนคนในห้องผมแทบไม่คุยเลยส่วนใหญ่คุยกับเพื่อนอย่าง เดียว
ผมเป็นคนเพื่อนน้อย แต่ถ้าสนิทกันผมจะพูดเยอะ ชอบอยู่คนเดียวเพราะมันสบายใจดี
แล้วผมก็ไม่ใช่คนที่เก็บสีหน้าเก่ง หน้าผมเลยมักจะดูนิ่ง ๆ จนบางคนอาจคิดว่าไม่น่าคุย เพราะว่าผมว่ามันเหนื่อยที่ต้องรักษาสีหน้ายิ้มแย้มบ่อยๆ
เวลาพูดก็คิดคำไม่ค่อยออก เล่นมุกไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนในกลุ่มจะคุยได้มากกว่า
ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า “ผมอยากคุยกับเธอ”
แล้วผมคิดว่าการที่ เด็กผู้ชายวัยรุ่นไปคุยกับผู้หญิงผมคิดว่า เค้าไม่น่าคิดว่า เป็นเพราะเราอยากเป็นเพื่อนนะครับ กับคนที่อยู่ต่างห้องด้วยแบบเป็นคนแปลกหน้า(จริงๆแล้วถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจีบ )
เธออยู่คนละห้องกับผมครับ
โชคดีหน่อยที่โรงเรียนมีเรียนวิชาทำอาหาร แล้วทั้งผมกับเธอก็เรียนเหมือนกัน ผมเลยคิดว่าอาจจะเป็นโอกาสดีที่ได้คุยกันสักวัน
อีกอย่างคือผมมีเพื่อนผู้ชายอยู่ห้องเดียวกับเธอด้วย
*ตอนนี้ผมกำลังตอนนี้ผมกำลังเก็บรวบรวมประสบการณ์ของเพื่อนๆ ในห้องอยู่ว่าประสบการณ์ความรักเป็นยังไงบ้างเผื่อจะช่วยได้บ้าง
อยากคุยกับเธอ
อยากมาถามความเห็นหน่อยว่า… ความรู้สึกแบบผมตอนนี้มันเรียกว่า “รัก” ได้ไหม
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าวันนั้นผมเดินไปเรียนเหมือนทุกวัน แล้วบังเอิญเจอผู้หญิงคนนึงครับ เธออยู่ ม.5 เหมือนกัน ยืนอยู่กับเพื่อน แล้วตอนนั้น…ผมรู้สึกว่าเธอน่ารักมากจริง ๆ
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าแค่คนคนนึงที่ดูน่ารักดี
แต่พอกลับบ้านคืนนั้น ผมกลับ “คิดถึงเธอไม่หยุดเลย”
มันแปลกมากครับ ทั้งที่ผมยังไม่เคยคุยกับเธอสักคำ
หลังจากวันนั้น ผมรู้สึกว่าตัวเอง “เปลี่ยนไป”
ผมอยากพัฒนา ภายในของตัวเอง อยากทำในสิ่งที่ปกติผมไม่เคยอยากทำ
ปกติผมเป็นคนขี้เกียจครับ แต่พอคิดถึงเธอ ผมกลับมีแรงอยากลุกขึ้นมาทำอะไรดี ๆ เพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้น
เหมือนเธอเป็นแรงบันดาลใจให้ผม “อยากเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิม”
ผมไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย
แค่เห็นหน้าเธอ ผมก็รู้สึกว่าตื่นเต้น แล้วทุกครั้งที่เจอ ผมรู้สึกเหมือนชีวิตมันสดใสขึ้นจริง ๆ
เธอเป็นคนผมสั้นทรงวูฟคัต ใส่แว่น น่ารัก สเปกผมเลย
เธออาจจะออกแนวอินโทรเวิร์ตหน่อย แต่ก็เห็นมีเพื่อนเยอะ ดูเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ดี
ส่วนตัวผม…
ผมออกกำลังกายสัปดาห์ละ 4 วัน เป็นนักกีฬากรีทาของโรงเรียน(ที่ผมเลือกเพราะว่าคิดว่าไม่ต้องคุยกับใครแล้วผมก็ชอบใช้แรงด้วย)
รูปร่างโอเค หน้าตา ดีในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่ถึงกับหล่อ ครับ สูง 171 ส่วนเธอ 165
ภายนอกผมจะดูมั่นใจมาก หุ่นดี บุคลิกดี เพราะผมเชื่อว่ามันเกิดจากความพยายามของผม แต่จริง ๆ ข้างในยังรู้สึกเด็ก ๆ ยังไม่ค่อยมีวุฒิภาวะ แล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหัวช้าตอนคุยกับเพื่อนในห้องจะแปลกๆ ถ้าเอาตรงตรงก็คืนคนในห้องผมแทบไม่คุยเลยส่วนใหญ่คุยกับเพื่อนอย่าง เดียว
ผมเป็นคนเพื่อนน้อย แต่ถ้าสนิทกันผมจะพูดเยอะ ชอบอยู่คนเดียวเพราะมันสบายใจดี
แล้วผมก็ไม่ใช่คนที่เก็บสีหน้าเก่ง หน้าผมเลยมักจะดูนิ่ง ๆ จนบางคนอาจคิดว่าไม่น่าคุย เพราะว่าผมว่ามันเหนื่อยที่ต้องรักษาสีหน้ายิ้มแย้มบ่อยๆ
เวลาพูดก็คิดคำไม่ค่อยออก เล่นมุกไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนในกลุ่มจะคุยได้มากกว่า
ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า “ผมอยากคุยกับเธอ”
แล้วผมคิดว่าการที่ เด็กผู้ชายวัยรุ่นไปคุยกับผู้หญิงผมคิดว่า เค้าไม่น่าคิดว่า เป็นเพราะเราอยากเป็นเพื่อนนะครับ กับคนที่อยู่ต่างห้องด้วยแบบเป็นคนแปลกหน้า(จริงๆแล้วถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจีบ )
เธออยู่คนละห้องกับผมครับ
โชคดีหน่อยที่โรงเรียนมีเรียนวิชาทำอาหาร แล้วทั้งผมกับเธอก็เรียนเหมือนกัน ผมเลยคิดว่าอาจจะเป็นโอกาสดีที่ได้คุยกันสักวัน
อีกอย่างคือผมมีเพื่อนผู้ชายอยู่ห้องเดียวกับเธอด้วย
*ตอนนี้ผมกำลังตอนนี้ผมกำลังเก็บรวบรวมประสบการณ์ของเพื่อนๆ ในห้องอยู่ว่าประสบการณ์ความรักเป็นยังไงบ้างเผื่อจะช่วยได้บ้าง