คำว่า "เด็ก" ในสายตาและความคิดของผู้ใหญ่ คือคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์อ่อนประสบการณ์ และหน้าตามอมแมมใช่หรือไม่?

เราอยากรู้ว่าใครมีนิยามเกี่ยวกับเด็กในสายตาและความคิดของใครบ้าง พ่อแม่เรามีความคิดว่า เด็ก ต้องใสชื่อบริสุทธิ์ หัวอ่อนจนเชื่อฟังง่าย แม้กระทั่งโดนดุด่า แต่สนับสนุนให้เราทำอะไรแบบผู้ใหญ่ได้ มีความคิดเห็นแบบผู้ใหญ่ แต่ไม่ทำตัวแก่แดด แต่ว่าคนสมัยก่อนและคนตจว.บางที่ นิยามเด็กในสายตาและความคิดของเขาว่า เด็กต้องใสซื่อบริสุทธิ์ อ่อนประสบการณ์ หน้าตามอมแมม ทำตัวกะโปโล เพราะดูไม่แก่แดดดี ​ยังต้องพึ่งพาพ่อแม่จนกว่าตัวเองจะอายุยี่สิบ ถึงแม้พอเข้าวัยรุ่นเริ่มสั่งสมประสบการณ์จนมีวุฒิภาวะก็ต้องทำตัวใสซื่อหัวอ่อนอยู่ดี เราว่าเด็กจะมีความไร้เดียงสาหรือแก่แดดขึ้นอยู่กับครอบครัว สังคม และอยู่ที่บุคคลกับพัฒนาการตามวัยด้วย แต่ที่เรากล่าวมาไม่รู้ว่าคนต่างจังหวัดที่เป็นรุ่นป้าๆลุงๆมีความคิดแบบนี้ทุกคนไหม ​แล้วพ่อแม่ทุกคนมีนิยามเกี่ยวกับเด็กในสายตาและความคิดของตัวเองอย่างไรบ้าง มาเล่าสู่กันฟังค่ะ