สวัสดีทุกคน
วันที่ 15 ตุลาคม 2568
วันนี้เป็นวันที่พวกเราจะต้องเดินทางกันอีกครั้ง ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เป็นไปตามแผนและประสบการณ์ที่ผ่าน ๆ มา เดินทางค่ำ ๆ ของวัน ไม่ใช่สิ ดึกๆ ของวันจุดหมายคือ สนามบินอัลไต แต่แวะปักกิ่งแป๊บ
วันที่ 16 ตุลาคม 2568
วันนี้พวกเราขึ้นเครื่องอีกทีที่ปักกิ่งตอน 10 โมงกว่า อันนี้แหละทรมานมากมายกับการรอ กับเครื่องล่าช้า ซึ่งช้าแล้วช้าอีก จนเบื่อ ก็มานั่งเช็คข้อมูลดู เอ้า ///ก่อนหน้าเรามาหิมะลงหนักนิ คิดว่ามันคือปัญหาแหละ แล้ว แล้ว ถ้าเราไปถึง แล้วเที่ยวไม่ได้ทำไงอะ คิดหนักแหละทีนี้ และคืนนี้พวกเรานอนที่อัลเลอไท 1 คืนเพื่อจะให้โรงแรมหารถไปคานาสือให้ (ปันหาแรกมาละ) ข้อมูลที่ได้จากน้องที่ดรงแรมคือ ตอนนี้ไม่มีบัสวิ่ง เพิ่งหยุดไปเมื่อวันที่ 15 (เอ้าเวรละ) แต่เขาช่วยหาแท๊กซี่แบบแชร์ให้ (ทำไงได้ยังไงก็ต้องไปให้ถึง มาแล้วนิ)
วันที่ 17 ตุลาคม 2568
แท๊กซี่มาตามนัด เพิ่อรับเรา 2 คน แอบดีใจนึกว่ามีแค่เรา (เอาจริงคือ 2 คน จริง แต่ถึงแค่เมืองปู้เอ่อร์จิน) ต่อจากนั้นเขาก็จะให้เราไปนั่งรถอีกคันซึ่งมีผู้ร่วมทางอยู่ 1 ท่าน (เข้าใจว่าเป็นแท๊กซี่วิ่งระหว่างเมืองเท่านั้น) แต่ก็ชิลล์ดี แรก ๆ ก็ไม่รู้จักกัน นั่งไปนานก็เริ่มทักทายถามเป็นคนที่ไหนอย่างไรกันบ้าง..พอมาถึงด่านขายตั๋ว ปรากฏว่ารถเยอะมาก ถาม ๆ ๆ ติดอยู่นี่ประมาณ 2 ชั่วโมงพวกเขาก็เปลี่ยนจากที่ขายตั๋วเป็นที่ถ่ายรูป เหตุผลคือยังขึ้นไม่ได้เพราะทางไม่เรียบร้อย วันนี้ถือว่าโชคดีติดอยู่นี่ไม่นาน ก่อนหน้านี้คือเป็น 5 ชม. (เขาเล่าให้ฟัง) พอเขาเปิดทาง แท๊กซี่ก็บอกให้พวกเราไปซื้อตั๋วเข้าอุทยาน เขาจะไปรออยู่อีกฝั่งหนึ่ง ตามฟอร์มเดินไปต่อคิวซื้อตั๋ว ขอบอกว่าเขาบริการดีนะ (เจ้าหน้าที่อุทยาน ช่วยเหลือเรา แนะนำดี พวกเราพอใจ) แต่นานไปหน่อยแท๊กซี่กับเพื่อนร่วมทางน่าจะเป็นห่วงเดินมาตาม (หรือเสียเวลาเขา) จากนั่นก็ไปต่อเพราะเสียเวลามามากมายแล้ว ขอบอกวิวระหว่างทางโอ้โฮ จึ้งมาก (หิมะตกมากมายที่รอนานก็น่าจะเป็นเพราะเขาเคลียร์ทางใหม่) พวกเราได้แจ้งเขาว่าเราพักที่ไหนเขาส่งถึงที่เลย นี่คือข้อดีของแท็กซี่เวลาเราหาโรงแรมไม่เจอ ที่ไหนก็ตามเมืองไหนก็ตาม เขาหาให้จนได้แหละ (มุขนี้ใช้ประจำ) ถึงที่พักบ่ายแก่ ๆ แล้ว เดินสำรวจและหาข้อมูลการขึ้นคานาสกัน (พยายามหาด้วยตนเองก่อนในค่ำนี้) ไม่ไหวจริง ๆ ค่อยขอพึ่งทางโรงแรมแล้วกัน..............ลืมบอกว่าพวกเราอยู่บ้านหลังที่ 18
ระหว่างเดินเล่น หาข้อมูล สิ่งที่ได้คือ ไม่มีบัส มีร้านอาหารอยู่ร้านเดียวในจุดบริการท่องเที่ยว ตรงสามแยกที่จะไปคานาส และลงหมู่บ้าน ทุกๆ อย่างปิดหมด เงียบ มีแท๊กซี่วิ่งบ้าง ตื้อบ้างจะชวนเราไปคานาสค่ำนี้ใหเได้ ด้วยราคา 400-300-200 เราไม่สนเพราะดูเวลาแล้วไม่น่าคุ้ม แต่นางโคตรตื้อเลย เดิน ๆ ก็ชลอ
รถคุยด้วย พวกเราพยายามปฏิเสธ สุดท้ายต้องแปลให้เขาว่าไม่ไปเราจะไปพรุ่งนี้ แต่ขอบอกนะว่าไม่ได้นัดหรืออะไรเลยไม่แจ้งว่าเราพักที่ไหนด้วย
ซินเจียงอีกครั้งประสบการณ์สำหรับที่ต้องเรียนรู้ในวัย 50 กว่า ระหว่างวันที่ 15-30 ตุลาคม 2568 (1)
วันที่ 15 ตุลาคม 2568
วันนี้เป็นวันที่พวกเราจะต้องเดินทางกันอีกครั้ง ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เป็นไปตามแผนและประสบการณ์ที่ผ่าน ๆ มา เดินทางค่ำ ๆ ของวัน ไม่ใช่สิ ดึกๆ ของวันจุดหมายคือ สนามบินอัลไต แต่แวะปักกิ่งแป๊บ
วันที่ 16 ตุลาคม 2568
วันนี้พวกเราขึ้นเครื่องอีกทีที่ปักกิ่งตอน 10 โมงกว่า อันนี้แหละทรมานมากมายกับการรอ กับเครื่องล่าช้า ซึ่งช้าแล้วช้าอีก จนเบื่อ ก็มานั่งเช็คข้อมูลดู เอ้า ///ก่อนหน้าเรามาหิมะลงหนักนิ คิดว่ามันคือปัญหาแหละ แล้ว แล้ว ถ้าเราไปถึง แล้วเที่ยวไม่ได้ทำไงอะ คิดหนักแหละทีนี้ และคืนนี้พวกเรานอนที่อัลเลอไท 1 คืนเพื่อจะให้โรงแรมหารถไปคานาสือให้ (ปันหาแรกมาละ) ข้อมูลที่ได้จากน้องที่ดรงแรมคือ ตอนนี้ไม่มีบัสวิ่ง เพิ่งหยุดไปเมื่อวันที่ 15 (เอ้าเวรละ) แต่เขาช่วยหาแท๊กซี่แบบแชร์ให้ (ทำไงได้ยังไงก็ต้องไปให้ถึง มาแล้วนิ)
วันที่ 17 ตุลาคม 2568
แท๊กซี่มาตามนัด เพิ่อรับเรา 2 คน แอบดีใจนึกว่ามีแค่เรา (เอาจริงคือ 2 คน จริง แต่ถึงแค่เมืองปู้เอ่อร์จิน) ต่อจากนั้นเขาก็จะให้เราไปนั่งรถอีกคันซึ่งมีผู้ร่วมทางอยู่ 1 ท่าน (เข้าใจว่าเป็นแท๊กซี่วิ่งระหว่างเมืองเท่านั้น) แต่ก็ชิลล์ดี แรก ๆ ก็ไม่รู้จักกัน นั่งไปนานก็เริ่มทักทายถามเป็นคนที่ไหนอย่างไรกันบ้าง..พอมาถึงด่านขายตั๋ว ปรากฏว่ารถเยอะมาก ถาม ๆ ๆ ติดอยู่นี่ประมาณ 2 ชั่วโมงพวกเขาก็เปลี่ยนจากที่ขายตั๋วเป็นที่ถ่ายรูป เหตุผลคือยังขึ้นไม่ได้เพราะทางไม่เรียบร้อย วันนี้ถือว่าโชคดีติดอยู่นี่ไม่นาน ก่อนหน้านี้คือเป็น 5 ชม. (เขาเล่าให้ฟัง) พอเขาเปิดทาง แท๊กซี่ก็บอกให้พวกเราไปซื้อตั๋วเข้าอุทยาน เขาจะไปรออยู่อีกฝั่งหนึ่ง ตามฟอร์มเดินไปต่อคิวซื้อตั๋ว ขอบอกว่าเขาบริการดีนะ (เจ้าหน้าที่อุทยาน ช่วยเหลือเรา แนะนำดี พวกเราพอใจ) แต่นานไปหน่อยแท๊กซี่กับเพื่อนร่วมทางน่าจะเป็นห่วงเดินมาตาม (หรือเสียเวลาเขา) จากนั่นก็ไปต่อเพราะเสียเวลามามากมายแล้ว ขอบอกวิวระหว่างทางโอ้โฮ จึ้งมาก (หิมะตกมากมายที่รอนานก็น่าจะเป็นเพราะเขาเคลียร์ทางใหม่) พวกเราได้แจ้งเขาว่าเราพักที่ไหนเขาส่งถึงที่เลย นี่คือข้อดีของแท็กซี่เวลาเราหาโรงแรมไม่เจอ ที่ไหนก็ตามเมืองไหนก็ตาม เขาหาให้จนได้แหละ (มุขนี้ใช้ประจำ) ถึงที่พักบ่ายแก่ ๆ แล้ว เดินสำรวจและหาข้อมูลการขึ้นคานาสกัน (พยายามหาด้วยตนเองก่อนในค่ำนี้) ไม่ไหวจริง ๆ ค่อยขอพึ่งทางโรงแรมแล้วกัน..............ลืมบอกว่าพวกเราอยู่บ้านหลังที่ 18
ระหว่างเดินเล่น หาข้อมูล สิ่งที่ได้คือ ไม่มีบัส มีร้านอาหารอยู่ร้านเดียวในจุดบริการท่องเที่ยว ตรงสามแยกที่จะไปคานาส และลงหมู่บ้าน ทุกๆ อย่างปิดหมด เงียบ มีแท๊กซี่วิ่งบ้าง ตื้อบ้างจะชวนเราไปคานาสค่ำนี้ใหเได้ ด้วยราคา 400-300-200 เราไม่สนเพราะดูเวลาแล้วไม่น่าคุ้ม แต่นางโคตรตื้อเลย เดิน ๆ ก็ชลอ
รถคุยด้วย พวกเราพยายามปฏิเสธ สุดท้ายต้องแปลให้เขาว่าไม่ไปเราจะไปพรุ่งนี้ แต่ขอบอกนะว่าไม่ได้นัดหรืออะไรเลยไม่แจ้งว่าเราพักที่ไหนด้วย