ใครเคยรู้สึกเหมือนกันมั้ย เข้ามาช่วยกันได้นะ มันตันจริงๆ

เราชอบโดนผู้ใหญ่ในบ้าน ปั่นประสาทชอบเเกล้งชอบเเหย่ให้รำคาญ เวลาเราอารมณ์ไม่ดีจะยิ่งเเกล้ง ทำเราเสียอารมณ์ตลอดเวลาอารมณ์ดีมาเเกล้งจนมันไม่ดีเเล้ว วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เป็นแบบนี้ มาเเกล้งเราซึ่งเราไม่พอใจ เเล้วยังมาใช้เรา เราเลยตอบว่าไม่ แล้วก็รุมด่ารุมว่าเรากัน ที่พูดคำนั้น บอกว่าจะไม่ให้ค่าขนมไปโรงเรียน ให้ใช้เงินที่เหลือ ซึ่งเราไม่มีเพราะให้รายวัน 150 มันหน่วงที่เราไม่มีใครเพราะคนสองคนรุมว่าเรากัน ถึงเราเชิ่ดหรือนิ่งเเต่ลึกๆมันอดเสียใจไม่ได้ที่บางอบ่างเราทำดีเเล้วเเต่มันก็ยังเหมือนเดิม เราเคยคิดที่จะออกไปจากบ้านหลังนี้ เราไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่นะ หาที่ไหนก็ไม่เจอถึงเจอก็ไม่น่าจะเลี้ยงเรา เราเคยทะเลาะกับคนในบ้านเรา กำมือเเน่นเพราะโกรธมากๆเเต่ต้องเงียบคิดจะเดินออกไปเลยตัวเปล่า เเต่ยังกลัวไม่กล้าไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน เราอายุเเค่15 มันตัน เเล้วเสียความรู้สึกรู้สึกเเย่มากๆ เราเสียใจที่เราทำเยอะกว่าน้องด้วยซํ้าในหลายๆอย่าง เเต่เพราเราคงอาการเยอะ หรือรั้นบางเรื่องที่เขาสั่ง ไม่พูดง่ายเหมือนน้อง เราเข้าใจนะ มีใครเเนะนำอะไรมั้ย บางครั้งที่ดีมันก็ดีนะเเต่พอเเย่มันก็เหมือนไม่มีใคร หนักในใจนะไปเรียนเราเเทบไม่อยากจะกลับอยากนั่งรถเมลล์ไปเรื่อยๆที่ไกลจากที่ๆอยู่ตอนนี้ เเต่เราไม่รุ้จะอยู่กับใครอยู่ที่ไหน ใครเคยหนีออกจากบ้านบ้างมั้ย เล่าได้นะช่วยให้กำลังใจก็ได้ ปกติเราอยู่กับน้องสาวยังดีหน่อยที่บางครั้งเขาปลอบเรา เเต่วันนี้เขาไปซ้อมหลีด เราเลยไม่มีใคร เราไม่อยากอยู่เเล้ว เราไม่ได้อยากตายนะแต่เราอยากหายไปเลยหนีไปก็ได้ เเต่เราไม่มีทางไป หรือเราสามารถทำงานอะไรหลังเลิกเรียนได้ไหม ที่มันได้เงินรายวัน ล้างจานอะไรเเบบนั้น หรือต้องทนเเบบนี้ไปตลอด