แต่งงานมีครอบครัวแต่รู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง

ผมขอแฟนแต่งงาน ชวนมาอยู่ด้วย  ด้วยอุปนิสัยส่วนตัวไม่ชอบวุ่นวายกับสังคมเราจึงจัดงานแต่งงานแบบเรียบง่าย ผมโตมาจากครอบครัวที่พ่อทำร้ายแม่ ดุด่า เห็นความทุกข์ของแม่ ผมตั้งใจว่าถ้าผมมีครอบครัวแล้วจะดูแลภรรยาให้มีความสุขหรืออย่างน้อยก็มีทุกข์ให้น้อยที่สุด วันนี้ เราอยู่กันมายี่สิบกว่าปี มีลูกสองคนกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ผมดูแลครอบครัวมาตลอด ทุกเช้าก่อนที่ผมจะไปทำงานจะมีอาหารเช้าวางไว้ให้ลูกและภรรยาเสมอ ดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้าน ทั้งค่าใช้จ่ายลูก ค่าอาหาร ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ให้เงินภรรยาใช้ทุกเดือนจนเธอไม่ต้องใช้เงินเดือนตัวเอง ไม่เคยดุด่าด้วยคำหยาบคาย ไม่เคยทำร้ายร่างกาย ดูเหมือนครอบครัวจะอบอุ่น มีความสุขตามสมควร แต่ทำไมผมถึงรู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ทุกวันภรรยาผมจะเลิกงานค่ำๆ ประมาณ ทุ่มกว่า ถึงสองทุ่ม มาถึงบ้านกินข้าวที่ผมเตรียมไว้ให้ แล้วก็คุยกับลูก เข้านอน เป็นแบบนี้ทุกวันมายี่สิบกว่าปี จนมาถึงวันหนึ่ง เธอพูดกับผมว่าไม่อยากมีเพศสัมพันธ์แล้ว ไม่มีอารมณ์ทางนี้แล้ว โดยไม่ถามผมซักคำว่าผมจะคิดกับปัญหานี้อย่างไร ดูเหมือนไม่ใส่ใจในความรู้สึกผมเลย ผมรู้สึกว่าผมถูกภรรยาละเลยความรู้สึก ผมรู้สึกอึดอัดกับการอยู่ในบ้านหลังนี้ เราไม่พูดกันมาร่วม 2 ปี แต่อยู่กันไปเพื่อให้ลูกไม่มีปัญหา ทุกวันนี้ก็คุยกันบ้าง ไม่รู้จะพูดกับใครได้ ไม่ต้องการคำตอบจากใครแค่อยากระบายหรือว่าผมดูแลเธอฝ่ายเดียวจนเธอเคยชินกับการได้รับการดูแล จนลืมไปว่าเราควรดูแลความรู้สึก ใส่ใจกันและกัน ผมไม่กล้าบอกเธอว่า ผมไม่มีความสุขกับการอยู่บ้านนี้แล้ว กลัวเธอจะเสียใจเหมือนที่แม่ผมเคยเป็นทุกข์กับพ่อที่ำกับแม่ ไม่อยากเลิกร้างด้วยกลังลูกจะเสียใจและมีปัญหา รู้สึกว่า
                                     ยิ่งใกล้ยิ่งไกลไฉนยิ่งไกลห่างยิ่งใกล้ยิ่งอ้างว้าง เดียวดาย