ก่อนหน้านี้เราเป็นคนติดบ้าน ไม่อินเทศกาลอะไรเลย เพื่อนน้อย เราใช้ชีวิตเเบบวนลูปอยู่ทุกวัน นอน ตื่น เรียน ช่วยที่บ้านทำงาน เเล้วก็กลับมานอน เรายังเป็นเด็กอยู่จริงเเต่ชีวิตช่วงนั้นของเรามีเเค่นี้เลยค่ะ เราไม่เคยมีเเฟน ไม่เคยคิดจะมีเลย จนเราได้เจอเค้า เราคุยกันได้ 1 ปีกว่าๆ เค้าเป็นข้อยกเว้นเเทบทุกเรื่องของเราเลย เราไม่ชอบโทรกับใคร เเต่เราชอบเวลาที่เห็นเป็นสายเค้าโทรเข้ามา เราไม่ชอบให้ใครเข้ามาในพื้นที่มากเกินไป เเต่เราอยากให้เค้าถามเกี่ยวกับเราทุกวันเลย เพราะมันเป็นครั้งเเรกที่เรารู้สึกใจเต้นเเล้วมันก็เเปลกใหม่ในตอนนั้นด้วย ตอนนั้นเราลืมคิดไปว่าเราเป็นเเค่คนคุยเเล้วก็ยังเป็นเด็กกันมากๆ เเต่คือทุกอย่างมันกำลังไปได้ดีเลย เราจะถามเค้าบ่อยๆ มันมีตรงไหนไม่ดีมั้ย เค้าก็ตอบว่า ไม่มี มันดีเเล้ว เเบบทุกครั้งที่เคยตอบ เค้าบอกเราว่าให้เรารออีกนิดได้มั้ย รอให้เราโตกว่านี้ก่อน ตอนนั้นเรา ( 15 เค้า 18 ) เเต่อยู่ๆเค้าก็หายไป หายไปเเบบไม่บอกอะไรเราเลยสักคำ ตอนนั้นเราพยายามหาเหตุผลว่าทำไม เราไม่รู้ว่าเค้าไปอยู่ที่ไหนเเล้ว เค้าไม่ตอบอะไรเราเลย เราตั้งใจจะปล่อยเบลอ เเต่ผ่านมา 4 ปีเเล้วเราก็ยังไม่เข้าใจเลย จริงๆตอนนั้นเราเป็นเเค่เด็กหัดรัก เเต่พอเรามานั่งคิดดู เราเองมั้ยที่ไม่เคยชัดเจน เราไม่เคยลงสตอรี่เกี่ยวกับเค้าเลย เพื่อน , คนรอบตัวเราไม่รู้ว่าเราคุยกับเค้า ไปเที่ยวด้วยกันพ่อกับเเม่เราก็รับรู้นะ เเต่ทุกครั้งเราจะบอกว่ามีเพื่อนไปด้วย เค้าเป็นพี่ชายของเพื่อน เราไม่เคยยกกล้องขึ้นมาถ่ายเค้าเลยสักครั้ง ในความคิดเราเเบบนี้มันก็ดีอยู่เเล้ว เรามีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับเค้า มันดีเเล้ว เเต่กลับกันเค้ายกกล้องถ่ายเราทุกครั้ง ลงสตอรี่ตลอดเเต่ไม่ได้เเท็กเรา เพื่อน , คนรอบตัวเค้ารู้จักเราเกือบหมด มัน toxic หรือเปล่าคะ เราไม่เคยมีใคร จนตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่ามันต้องทำตัวยังไง ตัวเราเองก็ไม่ได้อยากให้ใครเสียความรู้สึกเหมือนกันหลังจากนั้นครั้งนั้นเราก็ไม่เคยคุยกับใครอีกเลยค่ะ ตอนนี้เราอายุมากขึ้นเเล้วจริงเเต่เรื่องความรักเราว่ายังอ่อนอยู่มาก เราเป็นคนกังวลไปเลย ต้องทำเเบบไหนมันถึงจะพอดีเเละความสัมพันธ์มันจะไปต่อได้คะ
การกระทำเเบบนี้เรา Toxic หรือเปล่าคะ