ตามหัวข้อกระทู้เลย
จริงๆอาจจะเป็นแค่การระบายเฉยๆก็ได้ค่ะ ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่โอเคเลย เริ่มตั้งคำถามว่าเราอยากมีชีวิตครอบครัวแบบนี้หรอ เราแต่งงานกันตอนที่เราเรียนจบใหม่ๆ สามีทำงานแล้ว
ตอนนั้นเราพึ่งเรียนจบใหม่ๆและได้งานทำอีกจังหวัดนึง สามีทำงานอยู่อีกจังหวัดนึง เราทำงานได้แปปเดียวก็ลาออกเพราะเหตุผลส่วนนึงไม่อยากห่างจากแฟน รู้ตัวว่ามีความสัมพันธ์แบบ ldr ไม่ได้ทะเลาะกับฉ่ำแน่นอน และคิดว่าพึ่งเรียนจบใหม่ๆย้ายไปอยู่กับแฟนเดี่ยวก็หางานใหม่ได้ แต่ไม่ถึงเดือนก็ตรวจเจอว่าท้อง ก็คุยกับแฟน แฟนบอกว่าไม่ต้องทำงานเดี่ยวเขาเลี้ยงเราเองเพราะหน้าที่การงานเขาก็มั่นคง เราก็เออๆออๆเห็นด้วยเพราะเราเรียนจบมาในสาขาที่ต้องลุยหน้างาน คิดว่าพอคลอดลูกได้สักพักเดี่ยวค่อยหางานก็ยังไม่สาย ก็อยู่กันปกติสุขดี แต่ก็นอยๆเขาไม่เคยพาไปเที่ยวเลยสักครั้งตั้งแต่แต่งงานมา
จนมาถึงช่วง2-3เดือนมานี้ เขาต้องไปอบรม และสัมมนา ต่างจังหวัดบ่อยๆ ครั้งละ2-5วัน เราก็โอเคเข้าใจ มองว่าเพราะมันเป็นงาน และจำเป็น (ไม่ต้องห่วงเรื่องนอกใจนะคะ มั่นใจว่าเขาไม่มีแน่นอน เพราะเขามีหลักฐาน คอลคุยกัน และเราเคยฝึกงานที่ที่เขาทำงาน เลยรู้ว่าที่ทำงานเขามีไปส่งอบรมบ่อยๆ) แต่ล่าสุดเขาต้องไปงานนึงไปเป็นครึ่งเดือน เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่จำเป็นต้องไปงานนั้น แต่เขาก็ขอหัวหน้าว่าอยากไปงานนี้ เขาบอกว่าเขาไปช่วยงาน เราก็แสดงว่าไม่โอเคตลอดกับงานนี้สุดท้ายเราก็โอเคแต่มันนานไปกลับมาก่อนไม่ได้หรอเขาก็ไม่ตอบ เรารู้ว่างานนี้ต้องมีแวะเที่ยวระหว่างทางแน่นอน เขาไปได้2วันแล้ว (คืนก่อนไปเราก็ร้องไห้ว่าไม่อยากให้ไปเลยในใจคิดว่าอยากชวนไปหาหมอนัดตรวจครรภ์ดูเบ๋บี๋ด้วยกันต้นเดือนหน้า) แล้วก็จริงเป็นไปตามที่คิด เรารู้สึกเออดีจริงๆ เรานั่งๆนอนๆอยู่บ้านรอเขามาโดยตลอด เขาไปตามใจที่เขาอยากไป อ้อก่อนไปก็พยายามพาไปเลี้ยงนู่นเลี้ยงนี่เรา เราบอกว่ามันแทนกันไม่ได้นะ สิ่งนี้ไม่ได้ฮีลใจนะ
เรารู้สึกแล้วเราอยู่ตรงส่วนไหนเนี่ยของเขา ก่อนแต่งเรารู้สึกมั่นใจ กล้าคิดกล้าทำ พอหลังแต่งทำไมเราเหลือตัวแค่นี้ เสียใจ เสียดายตัวเองแล้วมาคิดกับตัวเองว่าเราเป็นคนเก่งกว่านี้นี่ทำไมถึงได้มาถึงจุดนี้
ปัญหาครอบครัวมันเริ่มจากอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้หรือป่าวคะ ใจนึงเราอยากประคับประคองไม่อยากให้มันบานปลาย ใจนึงเราก็ไม่เอาแล้วฉันว่าฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีเขา ความรักมันไม่ใช่ทุกอย่าง ร้องไห้เต็มมา 3-4 วันแล้วเป็นห่วงลูกค่ะ พอได้สติก็ปลอบๆตัวเองลูบๆท้องแล้วออกไปหาไรกิน
ปัญหาครอบครัวเริ่มต้นไปจนหย่าร้างมันเริ่มจากอะไรหรอคะ
จริงๆอาจจะเป็นแค่การระบายเฉยๆก็ได้ค่ะ ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่โอเคเลย เริ่มตั้งคำถามว่าเราอยากมีชีวิตครอบครัวแบบนี้หรอ เราแต่งงานกันตอนที่เราเรียนจบใหม่ๆ สามีทำงานแล้ว
ตอนนั้นเราพึ่งเรียนจบใหม่ๆและได้งานทำอีกจังหวัดนึง สามีทำงานอยู่อีกจังหวัดนึง เราทำงานได้แปปเดียวก็ลาออกเพราะเหตุผลส่วนนึงไม่อยากห่างจากแฟน รู้ตัวว่ามีความสัมพันธ์แบบ ldr ไม่ได้ทะเลาะกับฉ่ำแน่นอน และคิดว่าพึ่งเรียนจบใหม่ๆย้ายไปอยู่กับแฟนเดี่ยวก็หางานใหม่ได้ แต่ไม่ถึงเดือนก็ตรวจเจอว่าท้อง ก็คุยกับแฟน แฟนบอกว่าไม่ต้องทำงานเดี่ยวเขาเลี้ยงเราเองเพราะหน้าที่การงานเขาก็มั่นคง เราก็เออๆออๆเห็นด้วยเพราะเราเรียนจบมาในสาขาที่ต้องลุยหน้างาน คิดว่าพอคลอดลูกได้สักพักเดี่ยวค่อยหางานก็ยังไม่สาย ก็อยู่กันปกติสุขดี แต่ก็นอยๆเขาไม่เคยพาไปเที่ยวเลยสักครั้งตั้งแต่แต่งงานมา
จนมาถึงช่วง2-3เดือนมานี้ เขาต้องไปอบรม และสัมมนา ต่างจังหวัดบ่อยๆ ครั้งละ2-5วัน เราก็โอเคเข้าใจ มองว่าเพราะมันเป็นงาน และจำเป็น (ไม่ต้องห่วงเรื่องนอกใจนะคะ มั่นใจว่าเขาไม่มีแน่นอน เพราะเขามีหลักฐาน คอลคุยกัน และเราเคยฝึกงานที่ที่เขาทำงาน เลยรู้ว่าที่ทำงานเขามีไปส่งอบรมบ่อยๆ) แต่ล่าสุดเขาต้องไปงานนึงไปเป็นครึ่งเดือน เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่จำเป็นต้องไปงานนั้น แต่เขาก็ขอหัวหน้าว่าอยากไปงานนี้ เขาบอกว่าเขาไปช่วยงาน เราก็แสดงว่าไม่โอเคตลอดกับงานนี้สุดท้ายเราก็โอเคแต่มันนานไปกลับมาก่อนไม่ได้หรอเขาก็ไม่ตอบ เรารู้ว่างานนี้ต้องมีแวะเที่ยวระหว่างทางแน่นอน เขาไปได้2วันแล้ว (คืนก่อนไปเราก็ร้องไห้ว่าไม่อยากให้ไปเลยในใจคิดว่าอยากชวนไปหาหมอนัดตรวจครรภ์ดูเบ๋บี๋ด้วยกันต้นเดือนหน้า) แล้วก็จริงเป็นไปตามที่คิด เรารู้สึกเออดีจริงๆ เรานั่งๆนอนๆอยู่บ้านรอเขามาโดยตลอด เขาไปตามใจที่เขาอยากไป อ้อก่อนไปก็พยายามพาไปเลี้ยงนู่นเลี้ยงนี่เรา เราบอกว่ามันแทนกันไม่ได้นะ สิ่งนี้ไม่ได้ฮีลใจนะ
เรารู้สึกแล้วเราอยู่ตรงส่วนไหนเนี่ยของเขา ก่อนแต่งเรารู้สึกมั่นใจ กล้าคิดกล้าทำ พอหลังแต่งทำไมเราเหลือตัวแค่นี้ เสียใจ เสียดายตัวเองแล้วมาคิดกับตัวเองว่าเราเป็นคนเก่งกว่านี้นี่ทำไมถึงได้มาถึงจุดนี้
ปัญหาครอบครัวมันเริ่มจากอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้หรือป่าวคะ ใจนึงเราอยากประคับประคองไม่อยากให้มันบานปลาย ใจนึงเราก็ไม่เอาแล้วฉันว่าฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีเขา ความรักมันไม่ใช่ทุกอย่าง ร้องไห้เต็มมา 3-4 วันแล้วเป็นห่วงลูกค่ะ พอได้สติก็ปลอบๆตัวเองลูบๆท้องแล้วออกไปหาไรกิน