ขอบคุณตัวเองที่ยังอยู่ตรงนี้

วันนี้เป็นอีกวันที่ใจมันอ่อนแรงหน่อย ๆ เหมือนพลังในตัวค่อย ๆ หมดไปโดยไม่รู้ตัว
แต่ก็ยังอยากเขียนอะไรเล็ก ๆ ไว้ให้ตัวเอง…
เพื่อเตือนว่า ถึงเราจะเหนื่อยแค่ไหน เราก็ยังอยู่ตรงนี้นะ ยังหายใจ ยังมีเราในเวอร์ชันที่พยายามสุดกำลังอยู่เสมอ
บางครั้งเราอาจไม่ได้ยิ้มเพราะมีความสุขมากมายอะไร
แต่ยิ้มเพราะรู้ว่า “อย่างน้อยวันนี้ก็ผ่านไปได้อีกวัน”
และมันก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้
เราอาจไม่ต้องเก่งทุกวัน ไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลา
บางวันก็ขอเป็นแค่คนธรรมดาที่อยากพัก อยากร้องไห้ อยากนอนเฉย ๆ ก็ได้
มันไม่ผิดเลยที่จะอ่อนแอ เพราะความอ่อนแอก็เป็นส่วนหนึ่งของการเติบโตเหมือนกัน
คืนนี้เลยอยากบอกตัวเองเบา ๆ ว่า “ขอบคุณนะ”
ขอบคุณที่ไม่ยอมแพ้ ขอบคุณที่ยังเดินต่อ แม้จะไม่มีใครรู้ว่าเหนื่อยแค่ไหน
บางที...เราอาจไม่ต้องการคำปลอบใจจากใครมากนัก
แค่ได้กอดตัวเองในใจ แล้วพูดว่า “เราทำดีที่สุดแล้ว” ก็พอแล้วจริง ๆ
แค่อยากมาเล่าไว้ตรงนี้ เผื่อวันไหนลืมไป…จะได้กลับมาอ่านอีกครั้ง แล้วรู้ว่าวันหนึ่งเราก็เคยให้กำลังใจตัวเองได้เหมือนกัน