เชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีปมบางอย่างในอดีตอยู่เรื่องนึง หรือหลายๆเรื่องที่มันส่งผลต่อตัวเราในตอนนี้ด้วย
ของเราเมื่อตอนเราอายุ6ขวบตอนนั้นอยู่ห้องน้าเพราะน้าไปซื้อขนม แล้วให้เรานั่งรออยู่ห้องเขา
เราก็นั่งรอสักพักมีเด็กแถวบ้านสองคนมาที่บ้านแล้วเหมือนนาวสองคนเรียกเราแต่เราไม่ได้ยินเพราะอยู่ห้องน้า แล้วพวกนางก็เข้าบ้านเรามาทำร้ายเราหยุมหัวแล้วก็ตบผลักเรา แบบนั้นไม่รู้กี่นาที ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็บอกอย่าทำๆ พอได้แล้วแต่พวกนางก็ไม่หยุดแค่นี้ แล้วบอกกับเรา ออกมานี่ดิ้ เราก็ออกไปตามคำสั่ง ตอนนั้นทำตัวไม่ถูกพวกนางก็ด่าเรา
บอกพ่อแม่มันโง่เอาหญ้านี่ไปแดรก
แล้วนางก็เด็ดหญ้าใบไม้มาโยนในบ้านเราแถมเอาขาเหยียบให้มันและผสมกับดิน
ตอนนั้นงงนางรู้จักพ่อแม่เราได้ไงทั้งที่หลังจากที่พ่อแม่เราเลิกกันเราก็ย้ายมาอยู่บ้านย◌าย พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้มาเยี่ยมเลย แล้วนางไปเห็นพ่อแม่เราได้ยังไง ถ้าเห็นแล้วรู้ได้ไงว่าเป็นพ่อกับแม่เรา
เหมือนนางจะไปได้ยินผู้ใหญ่คุยกันเรื่องพ่อแม่เราแยกทางกันมั้ง แล้วนางเลยมาเหยียดเราถึงบ้าน
ตอนนั้นมีเราอยู่บ้านกับน้องแค่สองคน(น้องอายุ4ขวบแต่น้องนอนหลับ ตอนที่พวกนางมา)
แล้วพอตายายเรากลับมาน้าเรากลับมาเราก็ฟ้องเลยว่าโดนทำร้ายจากสองคนนั้น ตายายเราเดือดไปด่าถึงหน้าบ้านบอกพ่อแม่ไม่สั่งสอนตอนนั้นสะใจมาก
แต่พอหลังจากนั้นเราก็โดนแกล้งมาตลอดจนมันกลายเป็นความคุ้นชินของคนใกล้ตัวว่าแค่เด็กแกล้งกัน แล้วก็โดนยาวเลยจนเรียนจบประถม พอเราหลุดพ้นก็ตัดขาดกับพวกนางไปเลย
ปมเราก็คือเรื่องเพื่อนนี่แหละค่ะเราไม่กล้าคบใครเป็นเพื่อนเราแยกมาอยู่คนเดียวเลยจนอยู่ม.2ก็มีเพื่อนสนิท คือมันหวาดระแวงกลัวว่าจะโดนแกล้งโดนบูลลี่ เราไม่กล้าเข้าหาใคร กำแพงสูงมาก คือมันแก้ไม่ได้ค่ะจนตอนนี้ก็ยังแก้ไม่ได้เราปิดใจจากเพื่อน คนที่เข้าหาเรากลัวมากๆค่ะ
คือไม่ใช่แค่พวกนางแกล้งเราที่เป็นปม แต่มันหลายๆเรื่อง จนเราอยากจะฆตตไปซะเลย มันเป็นแค่เราคนเดียวไม่มีใครช่วยเพราะเขากลัวโดนแกล้งไปด้วย....เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นเลยค่ะ
เรื่องนี้หลายๆคนก็รู้นะแต่ไม่มีใครเห็นใจเรา ปฏิบัติกับพวกนางสองคนแบบปกติ ยกเว้นคนในครอบครัวเราที่รังเกียจพวกนางสองคน
ยันทุกวันนี้
เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ทำร้ายชีวิตในวัยเด็กของคนๆนึง มันต้องลืมกันไปง่ายๆขนาดนี้เลยหรอ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
ปัญหาเรื่องปมในอดีต
ของเราเมื่อตอนเราอายุ6ขวบตอนนั้นอยู่ห้องน้าเพราะน้าไปซื้อขนม แล้วให้เรานั่งรออยู่ห้องเขา
เราก็นั่งรอสักพักมีเด็กแถวบ้านสองคนมาที่บ้านแล้วเหมือนนาวสองคนเรียกเราแต่เราไม่ได้ยินเพราะอยู่ห้องน้า แล้วพวกนางก็เข้าบ้านเรามาทำร้ายเราหยุมหัวแล้วก็ตบผลักเรา แบบนั้นไม่รู้กี่นาที ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็บอกอย่าทำๆ พอได้แล้วแต่พวกนางก็ไม่หยุดแค่นี้ แล้วบอกกับเรา ออกมานี่ดิ้ เราก็ออกไปตามคำสั่ง ตอนนั้นทำตัวไม่ถูกพวกนางก็ด่าเรา
บอกพ่อแม่มันโง่เอาหญ้านี่ไปแดรก
แล้วนางก็เด็ดหญ้าใบไม้มาโยนในบ้านเราแถมเอาขาเหยียบให้มันและผสมกับดิน
ตอนนั้นงงนางรู้จักพ่อแม่เราได้ไงทั้งที่หลังจากที่พ่อแม่เราเลิกกันเราก็ย้ายมาอยู่บ้านย◌าย พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้มาเยี่ยมเลย แล้วนางไปเห็นพ่อแม่เราได้ยังไง ถ้าเห็นแล้วรู้ได้ไงว่าเป็นพ่อกับแม่เรา
เหมือนนางจะไปได้ยินผู้ใหญ่คุยกันเรื่องพ่อแม่เราแยกทางกันมั้ง แล้วนางเลยมาเหยียดเราถึงบ้าน
ตอนนั้นมีเราอยู่บ้านกับน้องแค่สองคน(น้องอายุ4ขวบแต่น้องนอนหลับ ตอนที่พวกนางมา)
แล้วพอตายายเรากลับมาน้าเรากลับมาเราก็ฟ้องเลยว่าโดนทำร้ายจากสองคนนั้น ตายายเราเดือดไปด่าถึงหน้าบ้านบอกพ่อแม่ไม่สั่งสอนตอนนั้นสะใจมาก
แต่พอหลังจากนั้นเราก็โดนแกล้งมาตลอดจนมันกลายเป็นความคุ้นชินของคนใกล้ตัวว่าแค่เด็กแกล้งกัน แล้วก็โดนยาวเลยจนเรียนจบประถม พอเราหลุดพ้นก็ตัดขาดกับพวกนางไปเลย
ปมเราก็คือเรื่องเพื่อนนี่แหละค่ะเราไม่กล้าคบใครเป็นเพื่อนเราแยกมาอยู่คนเดียวเลยจนอยู่ม.2ก็มีเพื่อนสนิท คือมันหวาดระแวงกลัวว่าจะโดนแกล้งโดนบูลลี่ เราไม่กล้าเข้าหาใคร กำแพงสูงมาก คือมันแก้ไม่ได้ค่ะจนตอนนี้ก็ยังแก้ไม่ได้เราปิดใจจากเพื่อน คนที่เข้าหาเรากลัวมากๆค่ะ
คือไม่ใช่แค่พวกนางแกล้งเราที่เป็นปม แต่มันหลายๆเรื่อง จนเราอยากจะฆตตไปซะเลย มันเป็นแค่เราคนเดียวไม่มีใครช่วยเพราะเขากลัวโดนแกล้งไปด้วย....เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นเลยค่ะ
เรื่องนี้หลายๆคนก็รู้นะแต่ไม่มีใครเห็นใจเรา ปฏิบัติกับพวกนางสองคนแบบปกติ ยกเว้นคนในครอบครัวเราที่รังเกียจพวกนางสองคน
ยันทุกวันนี้
เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ทำร้ายชีวิตในวัยเด็กของคนๆนึง มันต้องลืมกันไปง่ายๆขนาดนี้เลยหรอ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ