เข้ากันไม่ได้เลยสักนิด 🙂

สวัสดีครับ ผมแค่อยากมาระบายอะไรสักหน่อยครับรบกวนพี่ๆทุกท่านทีครับ ผมอายุ 20 ปี ผมมีแฟนอยู่คนนึงที่เริ่มมาจากสถานะเพื่อนตั้งแต่อนุบาล เขาแอบชอบผมตั้งแต่ ป.ต้น จนเราได้มาคบกันตอน ม.ต้น แล้วก็ได้แยกทางกัน แล้วก็กลับมาคบกันอีกครั้ง ผมคบหากับผู้หญิงคนนี้มา 3 ปี ตั้งแต่คบกันมา ทะเลาะกันตลอดด้วยความที่ผมเป็นคนที่รักสนุกเป็นตัวโจ๊กของเพื่อนๆพี่ๆ แต่ด้วยความที่เขาไม่เคยยย ที่จะเข้าใจผมเลย เราก็จะทะเลาะกันเป็นประจำ เขาไม่มีความเคารพไม่ให้เกียรติและเข้ากับเพื่อนพี่น้องผมไม่ได้เลย ปรับกันมาเรื่อยๆแต่ก็เหมือนเดิม ผมก็พยายามลองปรับห่างเพื่อนพี่น้องแล้วก็ปรับเข้าหากันเพื่อที่จะเดินไปด้วยกันได้ จนผมไม่เหลือความเป็นตัวเอง กรีดกันเราบังคับเรา แล้วหลังๆผมก็เลือกที่จะเงียบมาตลอด ไม่มีใครอยากเจอผมเมื่อผมอยู่กับเขา แล้วก็มีคนเริ่มพูดเปิดใจกับผมเรื่องผู้หญิงนี้ ผมเองนั้นซึ่งผู้ที่อึดอัดรู้ดีที่สุด ก็เก็บมาคิดในหัวเรื่อยมา แล้วก็มาถึงฟางเส้นสุดท้าย งานเลี้ยงงานบวชผมเราทะเลาะกันหนักมาก ซึ่งตอนนี้เราได้เลิกกันแล้วครับ ผมได้ใช้ช่วงเวลาที่ผมบวชอยู่นี้ ขอแยกทางกับเขาตอนแรกผมก็รู้สึกแย่ๆอยู่นิด ด้วยความที่อาจจะผูกพันกัน หลังจากแยกทางกันผมได้ทักไปคุยเล่นกับผู้หญิงคนนึงที่เคยคุยๆกัน แล้วแฟนเก่าผมก็เอาเรื่องนี้ไปพูด บอกกับคนอื่นว่าผมนั้นมีคนอื่นเลยเลิกกัน ซึ่งความจริงเราเลิกกันด้วยความไม่เข้าใจกัน แล้วเขาก็ยังไม่เลิกยุ่งกับครอบครัวผม ซึ่งตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่าการโดนหักหลังจริงๆมันเป็นอย่างไร ตอนนี้ผมหมดทุกข์แล้วครับ สุดท้ายแล้วการที่เราไม่มีใคร มันก็ดีกว่าการมีใครแล้วไม่เคยเข้าใจเรา

อิสระ หนทางแห่งความสุข

ปล.อาจจะอ่านงงๆนะครับเรื่องราวมันเยอะมากอธิบายไม่ค่อยเก่งด้วยครับ ขอบคุณพี่ๆทุกท่านที่ผ่านเข้ามาอ่านนะครับ🤍