ช่วงนี้ผมมีโอกาสได้กลับมาอ่านคำสอนของพระพุทธเจ้าหลายตอน ทั้งในพระสูตรและคำอธิบายจากครูบาอาจารย์ต่าง ๆ สิ่งหนึ่งที่ทำให้คิดก็คือ การที่ได้ศึกษาพระธรรมคำสั่งสอน รู้หลักคำสอน เข้าใจเหตุผลตามหลักไตรสิกขา ศีล สมาธิ ปัญญา ก็เพียงพอแล้วหรือยัง?
เพราะในอีกมุมหนึ่ง พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า "ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา" แปลว่า การเข้าใจพระธรรมคำสั่งสอนอย่างแท้จริง อาจไม่ได้จบแค่การอ่านหรือท่องจำ แต่ต้องเห็นด้วยจิตใจที่ปฏิบัติแล้วจริง ๆ เลยเกิดคำถามในใจว่า ในยุคนี้ การศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนเชิงความรู้ (อาทิเช่น การอ่าน ฟัง ดูคลิป หรือเรียนรู้หลักธรรมทางทฤษฎี) โดยไม่ได้ลงมือปฏิบัติภาวนา หรือพิจารณาให้เกิดผลทางจิตใจ จะถือว่าเป็นการศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนที่สมบูรณ์ไหม?
เลยอยากชวนคุยว่า "
สำหรับคุณ การศึกษาพระธรรมคำสั่งสอน จำเป็นต้องปฏิบัติด้วยหรือไม่" หรือเพียงแค่เข้าใจหลักเหตุผลของพระธรรมคำสั่งสอนในระดับเชิงการคบคิด ก็ถือว่ามาถูกทางแล้ว?
การศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้า ควรต้องปฏิบัติตามให้ได้จริงไหม หรือแค่เข้าใจก็เพียงพอแล้ว?
เพราะในอีกมุมหนึ่ง พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า "ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา" แปลว่า การเข้าใจพระธรรมคำสั่งสอนอย่างแท้จริง อาจไม่ได้จบแค่การอ่านหรือท่องจำ แต่ต้องเห็นด้วยจิตใจที่ปฏิบัติแล้วจริง ๆ เลยเกิดคำถามในใจว่า ในยุคนี้ การศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนเชิงความรู้ (อาทิเช่น การอ่าน ฟัง ดูคลิป หรือเรียนรู้หลักธรรมทางทฤษฎี) โดยไม่ได้ลงมือปฏิบัติภาวนา หรือพิจารณาให้เกิดผลทางจิตใจ จะถือว่าเป็นการศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนที่สมบูรณ์ไหม?
เลยอยากชวนคุยว่า "สำหรับคุณ การศึกษาพระธรรมคำสั่งสอน จำเป็นต้องปฏิบัติด้วยหรือไม่" หรือเพียงแค่เข้าใจหลักเหตุผลของพระธรรมคำสั่งสอนในระดับเชิงการคบคิด ก็ถือว่ามาถูกทางแล้ว?