ก่อนอื่นขออนุญาตเล่าที่มาที่ไปก่อนนะคะ คือเมื่อ3ปีที่แล้วเราแต่งงานกับแฟน(รวมระยะเวลาทั้งหมดก็5ปี) ก่อนแต่งเราอยู่บ้านเค้า 1 ปี เราทิ้งบ้านตัวเองไปอยู่บ้านเค้า ตลอดเวลานั้นเราแทบไม่ได้กลับบ้านตัวเองเลย อาทิตย์นึงจะได้กลับสักครั้งนึง แรกๆที่เข้าไปอยู่บ้านเค้าดีหมดค่ะ พอเค้าดีแม่เค้าดีพี่น้องเขาดีกับเรา เราอยู่ทำงานบ้าน ทำกับข้าว ตักขี้แมว เก็บขี้หมา เลี้ยงข้าวหมา บางวันก็รดน้ำต้นไม้ให้เค้าด้วย เค้าบอกเราว่าอยู่บ้านมีอะไรทำได้ก็ช่วยกันทำ แต่ที่เราสังเกตเหมือนงานทุกอย่างในบ้านโดนโยนใส่เราคนเดียว ไม่มีใครช่วยทำ
แต่เราก็ทำไปไม่บ่นค่ะ อยู่เพื่อสามี ทำเพื่อสามี เป็นภรรยาที่ดีไม่มีปากเสียง พอนานวันความ toxic ในบ้านเค้าเริ่มมีให้เห็น ไม่ว่าจะพ่อแม่ทะเลาะกันจนเกือบจะลงไม้ลงมือ พี่น้องทะเลาะกัน พ่อแม่ลูกทะเลาะกัน และสิ่งที่เราเห็นได้ชัดคือแม่เค้ารักลูกไม่เท่ากัน สามีเราเหมือนจะไม่ได้เป็นลูกรักเท่าที่ควร เพราะแม่เค้ารักพี่สาวและน้องชายมากกว่าเพราะทำราชการ เงินเดือนดี ส่วนแฟนเรารับจ้างเป๋นครั้งคราวมีงานก็ไปทำแค่นั้น
จากความ toxic เล็กๆที่เกิดขึ้นกับคนในบ้านที่ชอบทะเลาะกันเอง ไม่เกี่ยวกับเราในตอนนั้นมันก็เริ่มลามมาถึงเราค่ะ เริ่มจากคุณยายเค้าที่ชอบพูดไม่ดีกับเรา บางวันก็ตะคอก บางวันก็หาเรื่องมาด่ามาบ่นเรา ทั้งที่เรื่องพวกนั้นไม่เกี่ยวกับเราสักเรื่อง เหมือนเค้าแค่ไม่ชอบเราค่ะ เพราะเราก็ไม่เคยทำตัวให้เค้าไม่ชอบด้วย เราไม่ทราบสาเหตุเลย ทั้งที่เราก็อยู่ใช้ชีวิตของตัวเองไปวันๆใครชี้ไปทางไหนก็ไป ไม่มีปากไม่มีเสียง ปัญหาเล็กๆมันเริ่มมาจากยาย และมันมีมากขึ้นเรื่อยๆจนเราทนไม่ไหว เราเก็บมากไปจนเครียดสุดท้ายเลยไประบายให้สามีฟังว่าเราโดนยายเค้าพูดแบบนั้นแบบนี้ใส่
จนสามีเราเค้าไม่สบายใจ เลยนำเรื่องนี้ไปคุยกับพ่อแม่เค้า เหมือนเค้าจะรับฟังค่ะ พ่อเค้าเป็นคนไปเตือนยายว่าให้พูดกับเราดีๆ แต่มันก็ดีขึ้นแป้บเดียวค่ะก็กลับไปแย่อีก เราก็เอาไปเล่าให้สามีฟังเหมือนเดิม คราวนี้เค้าบอกเราแค่ว่ายายพูดอะไรก็อย่าไปสนใจ ทำหูทวนลมไป เพราะยายเองก็พูดไม่ดีกับเค้าเหมือนกัน แต่เราสังเกตุมายายเค้าพูดดีพูดหวานกับหลานคนอื่นๆนะคะ มีแค่เรากับสามีที่ยายแกมักจะพูดเสียงกระชากห้วนๆกระแทกแดกดันใส่ตลอด
ซึ้งเราก็โอเคค่ะ โดนคำพูดอะไรมาจากยายมาหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเล่าให้สามีฟังอีก ทำลืมๆมันไป ต่อมาพ่อแม่เค้าก็เริ่มมีพฤติกรรมห้วนๆใส่เรา ชิบพูดกระแทกแดกดันใส่เรา เราตื่น7โมงเช้าทุกวัน ตื่นก่อนสามี แต่พ่อเค้าชอบมาแดกดันว่าเราตื่นสาย ตื่นให้เช้าๆกว่านี้หน่อย ไม่งั้นให้เรากับสามีแยกไปอยู่ที่อื่นซะถ้าอยากตื่นสาย(สามีเรามักจะตื่น 9 โมงค่ะ) ซึ่งพรอเค้าชอบพูดไล่เรากับสามีแบบนี้ตลอด
ส่วนแม่เค้ามักชอบหยิบเรื่องนั้นเรื่องนี้มาบ่นเรา และชอบเอาเราไปเปรียบกับลูกสาวเค้าว่าเห็นมั้นลูกเค้าเก่ง ทำอะไรเองเป็นตั้งแต่เด็กบลาๆ บางครั้งอะไรที่เราไม่ได้ทำผิดเค้าก็มาหาเรื่องว่าเรา กระทั่งเวลาพ่อแม่ไม่พอใจลูกเค้าที่เป็นสามีเรา ก็มักเอาเรื่องลูกเค้ามาว่าเราค่ะ เค้าชอบมาลงที่เราตลอด แต่เค้าไม่กล้าไปว่าลูกเค้านะคะ นานๆไปเราเริ่มรู้สึกว่าเราเป็นสนามอารมณ์พ่อแม่เค้าตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหน บางครั้งก็เหมือนโดนตำหนิแบบงงๆทแบบอยู่เฉยๆก็โดนตำหนิ แต่เราทำอะไรไม่ได้ค่ะ เหมือนเดิมพ่อแม่เค้าว่าอะไรมาก็จะมาเล่าให้สามีฟัง สามีพูดคำเดิมค่ะว่าอย่าไปสนใจ ให้ทำไม่รู้ไม่ชี้ เราก็ไม่สนใจค่ะเก็บไว้คนเดียวแล้วลืมไป
พ่อแม่เค้าเป็นคนธรรมะธัมโม แม่เค้าฟีลเหมือนดีกับคนนอกบ้าน แต่ชอบ toxic ใส่คนไม่บ้าน เราเห็นเหตุการณ์ต่างๆมามากมาย มีครั้งนึงเราทะเลาะกับพ่อแม่เค้ารุนแรง จากเรื่องที่เค้าเข้าใจผิดไปเอง แต่พ่อเค้าด่าเราเสียๆหายๆ พอเราจะเอาความจริงไปพูดให้ฟัง กลับโดนแม่เค้าห้ามว่าอย่าเถียง สามีก็ช่วยเถียงแทนตลอด เค้าปกป้องเรามาก แต่ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้เราเหมือนมีความเครียดและความเก็บกด
เรารู้ตัวค่ะว่าเรามีความเครียดสะสมมานาน เพราะต้องอยู่บ้านสามีตลอดทั้งวัน เจอความ toxic ของพาอแม่เค้าที่ต้องลุ้นว่าจะโดนว่าอะไรเมื่อไหร่ และมันอุดอู้ หลังจากเหตุการณ์ทะเลาะกันครั้งนั้นเรากลายเป็นคนกลัวเสียงของคนในบ้านค่ะ เวลาตื่นมาทุกๆวันในหัวเราจะคิดทันทีว่าวันนี้เราจะโดนพ่อแม่เค้าว่าอะไรนะ คือบางอย่างถ้าเราทำผิดจะบ่นเราได้ว่าเราได้ค่ะเราไม่มีปัญหาเลย แต่บางอย่างเราไม่ได้ทำอะไรผิดแต่เราต้องเป็นสนามอารมณ์เราก็ไม่ไหวค่ะ
ไม่รู้ว่าเราเข้าใจถูกมั้ย แต่บ้านเค้าปิตาค่ะ ชายเป็นใหญ่ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเจอเรียกการโดนกดขี่มั้ย เพราะเราต้องเป็นฝ่ายยอมบ้านเค้าและทั้งจากสามีเราตลอดค่ะ ไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตเลย
เวลาเราจะกลับบ้านตัวเองครั้งนึงก็ต้องทำเหมือนขออนุญาตสามี ต้องรอดูว่าเค้าอนุญาตมั้ย ทั้งที่นั่นก็บ้านเราเอง บางครั้งเวลาเราอยากกลับบ้านตัวเองแล้วเค้าไม่พอใจ เค้าชอบไล่เราออกจากบ้านค่ะ แถมบางครั้งยังโดนพ่อเค้าพูดกระแทกแดกดันใส่อีก เค้าชอบ gaslight เรา คิดว่าเราต้องอยู่บ้านเค้า = สิ่งที่ถูก
และเราไม่ควรอยู่บ้านตัวเอง หน้าที่ของภรรยาคือต้องอยู่บ้านสามีและเป็นแม่บ้านแค่นั้น ซึ่งเอาจรงๆเราไม่มีปัญหากับการต้องทำงานบ้านต่างๆเลยค่ะ ปัญหาคือพ่อแม่เค้าที่ toxic แถมครอบครัวเค้ามักกีดกันเราออกจากการไปเที่ยว สามีเราไปได้ แต่ถ้าสามีจะพาเราไปด้วยมักจะมีคำพูดจากพี่สาวเค้ามาประมาณว่าไปวันอื่นได้มั้ย นู้นนี่นั่นไม่พอนะ ต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายนะถ้าเราไปด้วยอะไรประมาณนี้ซึ่งทั้งที่สามีเราสามารถรับผิดชอบส่วนนี้ได้ แต่พี่สาวเค้าก็ไม่ยอมค่ะ กีดกันท่าเดียว
ในช่วงหลังความสัมพันธ์ในบ้านมันเริ่มแย่ลง เรารู้ตัวว่าเราเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล บางวันเครียดมากๆก็ร้องไห้ เราไม่มีความสุขที่อยู่บ้านเค้า เรามีความสุขแค่การที่เห็นสามีกลับจากทำงานเท่านั้น เรามีความสุขแค่ช่วงที่ได้อยู่กับสามี เราเคยชวนสามีออกมาอยู่ข้างนอก อยู่แค่ครอบครัวของเรา สิ่งที่เค้าตอบกลับมาคือเค้าทิ้งพ่อเค้าไปไม่ได้ พ่อเค้าแก่แล้ว
แล้วเราล่ะ?
เราทนเป็นสนามอารมณ์อยู่แบบนี้มาตลอด5ปีเต็ม มาวันนี้เราทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราเลือกที่จะออกไปทำงานเพื่อหลีกหนีความเครียดและความกดดัน แต่ทว่าการออกมาทำงานของเราทำให้เราต้องห่างเหินกับสามี กลายเป็นว่าเค้าไม่พอใจที่เราไม่อยู่ทำงานบ้าน ไม่ทำกับข้าว ไม่ช่วยแม่เค้าทำงานบ้าน เค้ารู้ว่าเราเครียดและอึดอัดกับครอบครัวเค้ามาตลอดค่ะ
แต่สิ่งที่เราได้รับจากสามีไม่ใช่การหาทางออกร่วมกัน เค้าไม่เห็นใจเราที่เป็นภรรยา แต่มันคือการที่สามีให้เราเลือกระหว่างเอางานกลับมาทำที่บ้าน(เท่ากับว่าเราต้องกลับมาเจอความ toxic จากพ่อแม่เค้า) หรือถ้าเราอึดอัดกับคนที่บ้านเค้าเราอยู่ไม่ได้แล้วก็ทางใครทางมัน ทุกข้อเสนอที่เค้าพูดมามันเข้าทางเค้ามั้งนั้น เป็นประโยชน์กับเค้รทุกทาง ซึ่งเค้ารู้นะคะว่าปัญหาเกิดจากอะไร แต่เค้าเลือกที่จะผลักเราออกจากชีวิตแทน เรารักเค้านะคะ ตลอดเวลาเค้าทำเพื่อเรามามาก ปกป้องเราตลอด แต่เราเองก็ทำเพื่อเค้าเหมือนกัน เราทิ้งบ้านตัวเองไปอยู่บ้านเค้า ถ้าเราขอให้เค้าคิดกลับกันว่าให้เค้ามาอยู่บ้านเรา แล้วเค้าอยู่ไม่ได้แบบที่เราเจอ แล้วเราบอกให้เค้าทางใครทางมันบ้าง เค้าจะรู้สึกยังไง
ทั้งที่เราไม่เคยคิดที่จะชวนเค้ามาอยู่บ้านเราเลย เพราะเราเกรงใจเค้า กลัวคนในบ้านเราทำเค้าอึดอัด กลัวเค้าเจอคำพูดไม่เจ้าหูจากคนในบ้าน สิ่งที่เราพูดกับเค้าตลอดคือชวนเค้าออกไปอยู่ที่บ้านที่มีแต่เรา
เค้าคิดถึงแต่ตัวเองและครอบครัวของเค้าทั้งนั้นเลยค่ะ เค้าเห็นแก่ตัวมากๆ เค้าเชื่อฟังพ่อแม่เค้ามากๆ เค้าทำเหมือนเราไม่ใช่ภรรยาไม่ใช่ครอบครัว ทำเหมือนเราต้องมีแค่เค้าต้องพึ่งเค้า จนเค้าไม่คิดถึงใจเราที่เป็นภรรยาเป็นครอบครัวของเค้าเหมือนกัน ตอนนี้เราย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเองถาวรแล้วค่ะ เราคงไม่กลับไปแล้วค่ะ 🥲
วันนี้จะมาเล่าเรื่องบ้านวิกล คนประสาทค่ะ (เรื่องราวของบ้านสามีที่เราประสบพบเจอมากับตัวเอง)
แต่เราก็ทำไปไม่บ่นค่ะ อยู่เพื่อสามี ทำเพื่อสามี เป็นภรรยาที่ดีไม่มีปากเสียง พอนานวันความ toxic ในบ้านเค้าเริ่มมีให้เห็น ไม่ว่าจะพ่อแม่ทะเลาะกันจนเกือบจะลงไม้ลงมือ พี่น้องทะเลาะกัน พ่อแม่ลูกทะเลาะกัน และสิ่งที่เราเห็นได้ชัดคือแม่เค้ารักลูกไม่เท่ากัน สามีเราเหมือนจะไม่ได้เป็นลูกรักเท่าที่ควร เพราะแม่เค้ารักพี่สาวและน้องชายมากกว่าเพราะทำราชการ เงินเดือนดี ส่วนแฟนเรารับจ้างเป๋นครั้งคราวมีงานก็ไปทำแค่นั้น
จากความ toxic เล็กๆที่เกิดขึ้นกับคนในบ้านที่ชอบทะเลาะกันเอง ไม่เกี่ยวกับเราในตอนนั้นมันก็เริ่มลามมาถึงเราค่ะ เริ่มจากคุณยายเค้าที่ชอบพูดไม่ดีกับเรา บางวันก็ตะคอก บางวันก็หาเรื่องมาด่ามาบ่นเรา ทั้งที่เรื่องพวกนั้นไม่เกี่ยวกับเราสักเรื่อง เหมือนเค้าแค่ไม่ชอบเราค่ะ เพราะเราก็ไม่เคยทำตัวให้เค้าไม่ชอบด้วย เราไม่ทราบสาเหตุเลย ทั้งที่เราก็อยู่ใช้ชีวิตของตัวเองไปวันๆใครชี้ไปทางไหนก็ไป ไม่มีปากไม่มีเสียง ปัญหาเล็กๆมันเริ่มมาจากยาย และมันมีมากขึ้นเรื่อยๆจนเราทนไม่ไหว เราเก็บมากไปจนเครียดสุดท้ายเลยไประบายให้สามีฟังว่าเราโดนยายเค้าพูดแบบนั้นแบบนี้ใส่
จนสามีเราเค้าไม่สบายใจ เลยนำเรื่องนี้ไปคุยกับพ่อแม่เค้า เหมือนเค้าจะรับฟังค่ะ พ่อเค้าเป็นคนไปเตือนยายว่าให้พูดกับเราดีๆ แต่มันก็ดีขึ้นแป้บเดียวค่ะก็กลับไปแย่อีก เราก็เอาไปเล่าให้สามีฟังเหมือนเดิม คราวนี้เค้าบอกเราแค่ว่ายายพูดอะไรก็อย่าไปสนใจ ทำหูทวนลมไป เพราะยายเองก็พูดไม่ดีกับเค้าเหมือนกัน แต่เราสังเกตุมายายเค้าพูดดีพูดหวานกับหลานคนอื่นๆนะคะ มีแค่เรากับสามีที่ยายแกมักจะพูดเสียงกระชากห้วนๆกระแทกแดกดันใส่ตลอด
ซึ้งเราก็โอเคค่ะ โดนคำพูดอะไรมาจากยายมาหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเล่าให้สามีฟังอีก ทำลืมๆมันไป ต่อมาพ่อแม่เค้าก็เริ่มมีพฤติกรรมห้วนๆใส่เรา ชิบพูดกระแทกแดกดันใส่เรา เราตื่น7โมงเช้าทุกวัน ตื่นก่อนสามี แต่พ่อเค้าชอบมาแดกดันว่าเราตื่นสาย ตื่นให้เช้าๆกว่านี้หน่อย ไม่งั้นให้เรากับสามีแยกไปอยู่ที่อื่นซะถ้าอยากตื่นสาย(สามีเรามักจะตื่น 9 โมงค่ะ) ซึ่งพรอเค้าชอบพูดไล่เรากับสามีแบบนี้ตลอด
ส่วนแม่เค้ามักชอบหยิบเรื่องนั้นเรื่องนี้มาบ่นเรา และชอบเอาเราไปเปรียบกับลูกสาวเค้าว่าเห็นมั้นลูกเค้าเก่ง ทำอะไรเองเป็นตั้งแต่เด็กบลาๆ บางครั้งอะไรที่เราไม่ได้ทำผิดเค้าก็มาหาเรื่องว่าเรา กระทั่งเวลาพ่อแม่ไม่พอใจลูกเค้าที่เป็นสามีเรา ก็มักเอาเรื่องลูกเค้ามาว่าเราค่ะ เค้าชอบมาลงที่เราตลอด แต่เค้าไม่กล้าไปว่าลูกเค้านะคะ นานๆไปเราเริ่มรู้สึกว่าเราเป็นสนามอารมณ์พ่อแม่เค้าตลอดเลยค่ะ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหน บางครั้งก็เหมือนโดนตำหนิแบบงงๆทแบบอยู่เฉยๆก็โดนตำหนิ แต่เราทำอะไรไม่ได้ค่ะ เหมือนเดิมพ่อแม่เค้าว่าอะไรมาก็จะมาเล่าให้สามีฟัง สามีพูดคำเดิมค่ะว่าอย่าไปสนใจ ให้ทำไม่รู้ไม่ชี้ เราก็ไม่สนใจค่ะเก็บไว้คนเดียวแล้วลืมไป
พ่อแม่เค้าเป็นคนธรรมะธัมโม แม่เค้าฟีลเหมือนดีกับคนนอกบ้าน แต่ชอบ toxic ใส่คนไม่บ้าน เราเห็นเหตุการณ์ต่างๆมามากมาย มีครั้งนึงเราทะเลาะกับพ่อแม่เค้ารุนแรง จากเรื่องที่เค้าเข้าใจผิดไปเอง แต่พ่อเค้าด่าเราเสียๆหายๆ พอเราจะเอาความจริงไปพูดให้ฟัง กลับโดนแม่เค้าห้ามว่าอย่าเถียง สามีก็ช่วยเถียงแทนตลอด เค้าปกป้องเรามาก แต่ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้เราเหมือนมีความเครียดและความเก็บกด
เรารู้ตัวค่ะว่าเรามีความเครียดสะสมมานาน เพราะต้องอยู่บ้านสามีตลอดทั้งวัน เจอความ toxic ของพาอแม่เค้าที่ต้องลุ้นว่าจะโดนว่าอะไรเมื่อไหร่ และมันอุดอู้ หลังจากเหตุการณ์ทะเลาะกันครั้งนั้นเรากลายเป็นคนกลัวเสียงของคนในบ้านค่ะ เวลาตื่นมาทุกๆวันในหัวเราจะคิดทันทีว่าวันนี้เราจะโดนพ่อแม่เค้าว่าอะไรนะ คือบางอย่างถ้าเราทำผิดจะบ่นเราได้ว่าเราได้ค่ะเราไม่มีปัญหาเลย แต่บางอย่างเราไม่ได้ทำอะไรผิดแต่เราต้องเป็นสนามอารมณ์เราก็ไม่ไหวค่ะ
ไม่รู้ว่าเราเข้าใจถูกมั้ย แต่บ้านเค้าปิตาค่ะ ชายเป็นใหญ่ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเจอเรียกการโดนกดขี่มั้ย เพราะเราต้องเป็นฝ่ายยอมบ้านเค้าและทั้งจากสามีเราตลอดค่ะ ไม่มีอิสระในการใช้ชีวิตเลย
เวลาเราจะกลับบ้านตัวเองครั้งนึงก็ต้องทำเหมือนขออนุญาตสามี ต้องรอดูว่าเค้าอนุญาตมั้ย ทั้งที่นั่นก็บ้านเราเอง บางครั้งเวลาเราอยากกลับบ้านตัวเองแล้วเค้าไม่พอใจ เค้าชอบไล่เราออกจากบ้านค่ะ แถมบางครั้งยังโดนพ่อเค้าพูดกระแทกแดกดันใส่อีก เค้าชอบ gaslight เรา คิดว่าเราต้องอยู่บ้านเค้า = สิ่งที่ถูก
และเราไม่ควรอยู่บ้านตัวเอง หน้าที่ของภรรยาคือต้องอยู่บ้านสามีและเป็นแม่บ้านแค่นั้น ซึ่งเอาจรงๆเราไม่มีปัญหากับการต้องทำงานบ้านต่างๆเลยค่ะ ปัญหาคือพ่อแม่เค้าที่ toxic แถมครอบครัวเค้ามักกีดกันเราออกจากการไปเที่ยว สามีเราไปได้ แต่ถ้าสามีจะพาเราไปด้วยมักจะมีคำพูดจากพี่สาวเค้ามาประมาณว่าไปวันอื่นได้มั้ย นู้นนี่นั่นไม่พอนะ ต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายนะถ้าเราไปด้วยอะไรประมาณนี้ซึ่งทั้งที่สามีเราสามารถรับผิดชอบส่วนนี้ได้ แต่พี่สาวเค้าก็ไม่ยอมค่ะ กีดกันท่าเดียว
ในช่วงหลังความสัมพันธ์ในบ้านมันเริ่มแย่ลง เรารู้ตัวว่าเราเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล บางวันเครียดมากๆก็ร้องไห้ เราไม่มีความสุขที่อยู่บ้านเค้า เรามีความสุขแค่การที่เห็นสามีกลับจากทำงานเท่านั้น เรามีความสุขแค่ช่วงที่ได้อยู่กับสามี เราเคยชวนสามีออกมาอยู่ข้างนอก อยู่แค่ครอบครัวของเรา สิ่งที่เค้าตอบกลับมาคือเค้าทิ้งพ่อเค้าไปไม่ได้ พ่อเค้าแก่แล้ว
แล้วเราล่ะ?
เราทนเป็นสนามอารมณ์อยู่แบบนี้มาตลอด5ปีเต็ม มาวันนี้เราทนไม่ไหวแล้วค่ะ เราเลือกที่จะออกไปทำงานเพื่อหลีกหนีความเครียดและความกดดัน แต่ทว่าการออกมาทำงานของเราทำให้เราต้องห่างเหินกับสามี กลายเป็นว่าเค้าไม่พอใจที่เราไม่อยู่ทำงานบ้าน ไม่ทำกับข้าว ไม่ช่วยแม่เค้าทำงานบ้าน เค้ารู้ว่าเราเครียดและอึดอัดกับครอบครัวเค้ามาตลอดค่ะ
แต่สิ่งที่เราได้รับจากสามีไม่ใช่การหาทางออกร่วมกัน เค้าไม่เห็นใจเราที่เป็นภรรยา แต่มันคือการที่สามีให้เราเลือกระหว่างเอางานกลับมาทำที่บ้าน(เท่ากับว่าเราต้องกลับมาเจอความ toxic จากพ่อแม่เค้า) หรือถ้าเราอึดอัดกับคนที่บ้านเค้าเราอยู่ไม่ได้แล้วก็ทางใครทางมัน ทุกข้อเสนอที่เค้าพูดมามันเข้าทางเค้ามั้งนั้น เป็นประโยชน์กับเค้รทุกทาง ซึ่งเค้ารู้นะคะว่าปัญหาเกิดจากอะไร แต่เค้าเลือกที่จะผลักเราออกจากชีวิตแทน เรารักเค้านะคะ ตลอดเวลาเค้าทำเพื่อเรามามาก ปกป้องเราตลอด แต่เราเองก็ทำเพื่อเค้าเหมือนกัน เราทิ้งบ้านตัวเองไปอยู่บ้านเค้า ถ้าเราขอให้เค้าคิดกลับกันว่าให้เค้ามาอยู่บ้านเรา แล้วเค้าอยู่ไม่ได้แบบที่เราเจอ แล้วเราบอกให้เค้าทางใครทางมันบ้าง เค้าจะรู้สึกยังไง
ทั้งที่เราไม่เคยคิดที่จะชวนเค้ามาอยู่บ้านเราเลย เพราะเราเกรงใจเค้า กลัวคนในบ้านเราทำเค้าอึดอัด กลัวเค้าเจอคำพูดไม่เจ้าหูจากคนในบ้าน สิ่งที่เราพูดกับเค้าตลอดคือชวนเค้าออกไปอยู่ที่บ้านที่มีแต่เรา
เค้าคิดถึงแต่ตัวเองและครอบครัวของเค้าทั้งนั้นเลยค่ะ เค้าเห็นแก่ตัวมากๆ เค้าเชื่อฟังพ่อแม่เค้ามากๆ เค้าทำเหมือนเราไม่ใช่ภรรยาไม่ใช่ครอบครัว ทำเหมือนเราต้องมีแค่เค้าต้องพึ่งเค้า จนเค้าไม่คิดถึงใจเราที่เป็นภรรยาเป็นครอบครัวของเค้าเหมือนกัน ตอนนี้เราย้ายกลับมาอยู่บ้านตัวเองถาวรแล้วค่ะ เราคงไม่กลับไปแล้วค่ะ 🥲