จะบอกยังไง ไม่ให้เพื่อนเสียความรู้สึก

จขพ.เคยฟังเทศน์หลายปี
และเคยไปเข้าคอรมาแล้วครั้งนึง
ที่นั่นก็มีผู้ปฏิบัติรุ่นพี่เก่งๆเยอะ
บางวันก็มาช่วยตอบข้อสงสัย
และก็ให้กำลังใจเป็นอย่างดี
ในวันสุดท้ายก่อนจบคอร์ส
พวกเราที่ไปปฏิบัติธรรม
ก็มีการแลกเปลี่ยนเฟสและเบอร์โทร
ก่อนที่จะแยกย้ายกัน

หลังจากไปเข้าคอร์สครั้งนั้น
ก็ไม่ได้กลับมาปฏิบัติต่อที่บ้าน
แล้วจขพ.ก็เริ่มสนใจเรียนพระอภิธรรม
ก็เลยกดติดตามผู้สอนทั้งพระและฆราวาส
ที่บรรยายแล้วดูน่าฟัง
แต่เมื่อเล่าให้พี่ๆที่เคยเจอที่คอร์สปฏิบัติธรรมฟัง
ก็ไม่ค่อยมีใครเห็นด้วย
ที่จขพ.จะเรียนปริยัติอย่างเดียวไปก่อน
ซัก 5-10 ปีให้เข้าใจธรรมะมากๆ
แล้วค่อยเริ่มปฏิบัติใหม่..

พวกพี่ๆให้เหตุผลว่าปริยัติก็พอประมาณอยู่แล้ว
และภาวนาก็ดีอยู่ ไม่ควรทิ้งการปฏิบัติ
แต่จขพ.ใจมาทางนี้มากกว่า
อยากศึกษาเรื่อยๆทีละนิดละหน่อยทุกวัน
และเสวนาธรรมบ้างตามกาล
ก็บอกไปหมดแล้วว่าเลือกแบบนี้
แต่พี่ๆก็ยังไม่เลิกชวนให้ปฏิบัติต่อ
จนถึงเอาตัวรอดให้ได้ก่อนอยู่ดี

จขพ.ควรพูดยังไงดี
ให้เกิดการรับฟัง
โดยที่อีกฝ่ายไม่เสียความรู้สึก
แบบไม่ต้องโทรมาชวนให้เสียเวลา
เพราะเหตุผลก็อันเดิมที่บอกไปแล้ว