ขอระบาย

สวัสดีค่ะ ฉันอายุ24ปีกำลังจะ25ปี  เราไม่ได้เรียนจบ ตอนนี้เรามีคาเฟ่แมวเล็กๆเป็นของตัวเอง เราอยู่บ้าน กับพ่อ แม่ และแฟนเรา แต่แฟนเราไม่ได้อยู่ในบ้านหลังเดียวกับพ่อแม่เรานะ แค่อยู่รั้วบ้านเดียวกันเฉยๆ เรานอนกับแม่ พ่อเราทำงานกลางคืน ส่วนแฟนเรานอนอีกหลัง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่จำความได้ เรามักจะได้ยินแม่พูดและปลูกฝั่งเสมอ ว่าด้วยเรื่องเงิน ตอนเราเป็นเด็ก แม่จะชอบพูดว่า อย่าเอาแต่เล่น หัดเรียนให้เก่งๆ หรือไม่อย่างนั้นก็คิดไว้ได้แล้วว่าโตขึ้นจะทำอะไรให้ได้เงินเยอะๆ พอเราเข้ามัธยมก็จะพูดว่า เรียนทำไมเยอะแยะ ถ้าเหนื่อยที่จะเรียนก็ไม่ต้องเรียน ออกมาทำงานหาเงิน จะได้มีเงินมีทองใช้ พอเราเรียนไม่จบเหตุไม่ใช่เพราะตัวเราขี้เกียจอะไรหรอกนะ แต่ด้วยการเงินของพ่อแม่เราเอง ที่ไม่ลงตัว เกิดการล้มละลาย และต้องย้ายที่อยู่ด่วน ทำให้เราไม่จบม.6และหลังจากนั้น เราก็หางานทำแถวต่างจังหวัด แถวที่เราอยู่นั้น ก็แทบทุรกันดารนิดนึ่ง เราก็ทำงานประมาณ8-10ชั่วโมงค่าแรงก็ประมาณ300บาท จนมันมีงานที่กทม.ที่ได้เงินดี แต่ก็นะ เงินเยอะ ค่าของกินของใช้มันก็แพงเหมือนกัน เลยทำให้เราเหมือนหาเงินให้ที่บ้านได้ไม่มากพอ แม่ก็เลยอยากให้เรากลับไปอยู่ที่บ้าน เราขอเวลาเพิ่ม แต่ก็ต้องโทรหาแม่ทุกๆวัน และทุกๆวันที่โทรก็มีแต่เรื่องเงินและเรื่องtoxin เรารู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจ มันเหมือนเราตัวคนเดียว เราเริ่มรู้สึกว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า เราเลยลองไปหาหมอดู ซึ่งใช่เราเป็น เราใช้เวลาทั้งหมดที่ขอไว้กับแม่ เราทำงานพยายามเก็บเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อที่จะนำกลับบ้าน เราจำได้ว่าเราเหมือนจะกินข้าวไข่เจียวทุกวัน วันละมื้อ ก็คือแบบไข่3ฟองสั่งตอนเช้าและก็ซื้อข้าวเปล่าสามเวลาเช้ากลางวันแล้วก็เลิกงาน แล้วเราก็ใช้เวลาตรงนั้นบำบัดโรคซึมเศร้าเราด้วยซึ่งก่อนที่เราจะกลับบ้านเราได้หายดีแล้วหายที่แปลว่าเราไม่ต้องคอยกินยาแล้ว พอเรากลับบ้านเราต้องตั้งหลักใหม่ เราไม่มีงานทำ เราหางานทำ แต่เหมือนแม่ไม่พอใจ อยากให้เราอยู่บ้าน คอยทำความสะอาด เก็บกวาดแมวหมา บ้านเรามีแมว15ตัวหมา1 เราก็เอ่อโอเคค่อยหางานเสริมเอาละกัน แบ่งเบาภาระที่บ้านให้แกสักหน่อย แต่พอเราไม่ทำงานประจำ แม่ก็เริ่มบ่นทำนองว่าโตจนป่านี้ยังไม่มีการมีงานทำอีก อยู่บ้านไร้ประโยชน์  ซึ่งเราไม่เข้าใจว่าแม่ต้องการอะไรกันแน่ เราเลยออกไปหางานทำใหม่ แกก็ว่าเราเหมือนเดิม เราเลยเริ่มเปิดคาเฟ่แบบออนไลน์ดูแบบมีให้บริจาคหมาแมวด้วย จนมีทุนสักนิดเปิดคาเฟ่เล็กๆได้ แต่มีร้านมันก็ต้องหมุนกำไรเนาะ ทุนซื้อของกำไรก็ได้ก็ให้แกอยู่แล้ว เอาง่ายๆไม่ได้เรียกว่าให้หรอกเรียกว่าแม่เก็บเลยดีกว่า เวลาเราอยากได้อะไรค่อยขอ แต่ขอไม่ค่อยได้หรอกนะ จะโดนบ่น ส่วนใหญ่ เราจะต้องทำยอดให้ถึงตามเป่าที่แม่ตั้งไว้แม่ถึงจะให้100บาท ถ้าไม่ถึงก็ไม่ได้หรือถ้าเกินเป้าไปก็ได้แค่100บาทเท่านั้นไม่มีเกินกว่านั้น แต่ทุกคนเข้าใจไหมเราคิดว่าเอ่องานมันโอเคให้แม่เราดูร้านไปละกันง่ายๆก็ยกร้านให้แม่เลย ส่วนเราจะออกไปหางานทำแทน เราอยากมีเงินของตัวเอง แต่….เหมือนเดิมไม่ยอมให้ไปแต่พออยู่ร้านวันไหนร้านขายไม่ถึงเป้า แม่ก็จะหงุดหงิด พาลเรา บอกเราไม่คิดจะหางานเสริมกันร้านไปไม่รอด เราเริ่มจะทะเลาะกับแม่บ่อยขึ้น พ่อเราก็เข้าข้างแม่ไม่เคยเข้าข้างเราเลย อีกเรื่อง เราเปิดคาเฟ่เลยทำให้เราอ้วนเพราะของกินมันอร่อย แม่เราก็บังคับให้เราอดอาหาร ลดน้ำหนัก เราก็ลดตามนะแต่มันก็ไม่ได้ง่ายไง เรากินคลีน คลีนที่ไม่ได้หมายถึงคลีนคนอื่นนะ คลีนของเราคือผักต้ม ไข่ต้ม ห้ามปรุงเด็ดขาดแม้กระทั่งเกลือ แป้งห้ามแตะ เรากินได้2เดือนลงมา3โล แต่ยัง ยังไม่พอต้องลงอีก วันนั้นแฟนเราหยุดงานเราเลยชวนไปเดินตลาด เราอยากกินไส้อั่ว ซื้อมาขีดหนึ่งกะจะกินนิดเดียว กลับบ้านเราโดนด่าขั้นรุนแรงขึ้น-ึงขึ้น-ูไหนจะอยากแ-กก็แ-กไป อะไรแบบเนี้ย เราฟังก็ก็รู้สะเทือนมากอ่ะเหมือนแบบทุกวันนี้เราทำอะไรให้เขาไม่มากพอหรอ และทุกครั้งที่เราทะเลาะกับแม่นะ แฟนเรามันไม่เข้าใจเราเลยสักครั้งอ่ะว่าเราเพิ่มอีก จนอาการโรคซึมเศร้าเรากลับมาอ่ะ เราเลยจะไปหาหมอ แต่โดนทุกคนในบ้านห้ามไม่ให้ไป ตอนนี้เราพยายามอดทนกับคนให้ครอบครัวแล้วก็โรคซึมเศร้ามาประมาณเกือบ4เดือนแล้วเรารู้สึกเริ่มจะอดทนไม่ไหวแล้วอ่ะ เราขอพื้นที่ระบายชีวิตเราในนี้หน่อยนะ เราอยากมีเพื่อนที่รับฟังเราให้หน่อย พูดคุยกับเราได้