Sukhoi Su-7 ตำนาน "Fitter-A" เครื่องบินโจมตีที่อึดที่สุดยุคสงครามเย็น
สรุปเนื้อหาหลัก: Sukhoi Su-7 "Fitter-A"
Sukhoi Su-7 เริ่มต้นชีวิตในปี 1953 เป็นเครื่องบินขับไล่ความเร็วเหนือเสียง (ในรหัส S-1 ปีกทำมุม) แต่ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็น เครื่องบินขับไล่โจมตี (Fighter-Bomber) ในรุ่น Su-7B (รหัสนาโต้: Fitter-A) และมีการผลิตรวมกันมากถึง 1,862 ลำ ซึ่งเป็นผลงานที่ช่วยฟื้นคืนชีพสำนักงานออกแบบของพาเวล โอซิโปวิช ซุคฮอย
คุณสมบัติและการออกแบบ
Su-7 ถูกออกแบบมาให้เป็นเครื่องบิน แข็งแกร่งทนทานอย่างยิ่ง (Rugged) แม้จะมีโครงสร้างแบบ "ท่อเตา" (Stovepipe) ที่ค่อนข้างเรียบง่าย มันใช้เครื่องยนต์เทอร์โบเจ็ตพร้อมสันดาปท้าย AL-7F-1 ที่มีกำลังสูง แต่ก็ สิ้นเปลืองน้ำมัน มาก อาวุธหลักประกอบด้วยปืนใหญ่ NR-30 ขนาด 30 มม. 1 กระบอกที่โคนปีกแต่ละข้าง ซึ่งจัดเป็นปืนที่ยิงได้หนักหน่วงมาก เครื่องบินลำนี้มีจุดแขวนอาวุธรวม 4 จุด รองรับน้ำหนักบรรทุกสูงสุดประมาณ 1,000 กิโลกรัม
ข้อเสียที่เด่นชัดที่สุดของ Su-7 คือ พิสัยการบินที่สั้นมาก และ ความเร็วในการลงจอดที่สูงเกินไป ซึ่งสร้างความหวาดกลัวให้กับนักบิน ทำให้ต้องมีการนำ ร่มเบรกคู่ มาใช้ในรุ่นหลังเพื่อช่วยในการลดความเร็วหลังสัมผัสพื้น
รุ่นปรับปรุงหลัก
ตลอดอายุการผลิต Su-7 มีการพัฒนาหลัก ๆ ดังนี้:
Su-7B: รุ่นโจมตีพื้นฐาน
Su-7BM: รุ่นปรับปรุง เน้นเพิ่มพิสัยการบิน โดยการเพิ่มความจุเชื้อเพลิงภายในและทำให้ถังเชื้อเพลิงเสริมใต้ปีกเป็นแบบ "เปียก"
Su-7BKL: รุ่นที่โดดเด่นที่สุด เน้นการปฏิบัติการบนสนามบินที่ขรุขระ โดยเปลี่ยนไปใช้ล้อลงจอดแบบ ล้อ-สกี (Wheel-Ski) มีการติดตั้งร่มเบรกคู่ และรองรับ RATO (จรวดช่วยบินขึ้น)
Su-7U (Moujik): รุ่นฝึก สองที่นั่งเรียงกัน ที่มีการยืดลำตัวและเพิ่มกล้องส่องทางไกล Periscope สำหรับครูฝึกด้านหลัง
ประสบการณ์ในสนามรบ
แม้จะมีข้อบกพร่อง แต่ Su-7 ก็พิสูจน์ตัวเองในสมรภูมิจริง โดยเฉพาะเรื่อง ความอึดทนทานต่อความเสียหาย ซึ่งเป็นตำนาน:
สงครามตะวันออกกลาง: กองทัพอากาศอียิปต์ใช้ Su-7BMK ในการโจมตีแบบ "ตีแล้วหนี" ด้วยความเร็วสูง เพื่อหลีกเลี่ยงการสกัดกั้น
สงครามอินโด-ปากีสถาน (1971): กองทัพอากาศอินเดียใช้ Su-7 ในภารกิจโจมตีเกือบ 1,500 เที่ยวบิน โดยไม่ถูกยิงตกเลยแม้แต่ลำเดียว แม้จะถูกขีปนาวุธและปืนต่อสู้อากาศยานยิงใส่ ซึ่งตอกย้ำถึงความทนทานของมัน
Su-7 ได้รับความนิยมในการส่งออกอย่างมาก และถึงแม้จะเริ่มล้าสมัยและปลดประจำการในทศวรรษ 1980 แต่ประสบการณ์และความรู้ที่ได้จากมันก็เป็นรากฐานสำคัญที่นำไปสู่การพัฒนาเครื่องบินโจมตีตระกูล "Fitter" รุ่นต่อมาที่ประสบความสำเร็จยิ่งขึ้นไปอีก
Sukhoi Su-7 ตำนาน "Fitter-A" เครื่องบินโจมตีที่อึดที่สุดยุคสงครามเย็น
Sukhoi Su-7 เริ่มต้นชีวิตในปี 1953 เป็นเครื่องบินขับไล่ความเร็วเหนือเสียง (ในรหัส S-1 ปีกทำมุม) แต่ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็น เครื่องบินขับไล่โจมตี (Fighter-Bomber) ในรุ่น Su-7B (รหัสนาโต้: Fitter-A) และมีการผลิตรวมกันมากถึง 1,862 ลำ ซึ่งเป็นผลงานที่ช่วยฟื้นคืนชีพสำนักงานออกแบบของพาเวล โอซิโปวิช ซุคฮอย
คุณสมบัติและการออกแบบ
Su-7 ถูกออกแบบมาให้เป็นเครื่องบิน แข็งแกร่งทนทานอย่างยิ่ง (Rugged) แม้จะมีโครงสร้างแบบ "ท่อเตา" (Stovepipe) ที่ค่อนข้างเรียบง่าย มันใช้เครื่องยนต์เทอร์โบเจ็ตพร้อมสันดาปท้าย AL-7F-1 ที่มีกำลังสูง แต่ก็ สิ้นเปลืองน้ำมัน มาก อาวุธหลักประกอบด้วยปืนใหญ่ NR-30 ขนาด 30 มม. 1 กระบอกที่โคนปีกแต่ละข้าง ซึ่งจัดเป็นปืนที่ยิงได้หนักหน่วงมาก เครื่องบินลำนี้มีจุดแขวนอาวุธรวม 4 จุด รองรับน้ำหนักบรรทุกสูงสุดประมาณ 1,000 กิโลกรัม
ข้อเสียที่เด่นชัดที่สุดของ Su-7 คือ พิสัยการบินที่สั้นมาก และ ความเร็วในการลงจอดที่สูงเกินไป ซึ่งสร้างความหวาดกลัวให้กับนักบิน ทำให้ต้องมีการนำ ร่มเบรกคู่ มาใช้ในรุ่นหลังเพื่อช่วยในการลดความเร็วหลังสัมผัสพื้น
รุ่นปรับปรุงหลัก
ตลอดอายุการผลิต Su-7 มีการพัฒนาหลัก ๆ ดังนี้:
Su-7B: รุ่นโจมตีพื้นฐาน
Su-7BM: รุ่นปรับปรุง เน้นเพิ่มพิสัยการบิน โดยการเพิ่มความจุเชื้อเพลิงภายในและทำให้ถังเชื้อเพลิงเสริมใต้ปีกเป็นแบบ "เปียก"
Su-7BKL: รุ่นที่โดดเด่นที่สุด เน้นการปฏิบัติการบนสนามบินที่ขรุขระ โดยเปลี่ยนไปใช้ล้อลงจอดแบบ ล้อ-สกี (Wheel-Ski) มีการติดตั้งร่มเบรกคู่ และรองรับ RATO (จรวดช่วยบินขึ้น)
Su-7U (Moujik): รุ่นฝึก สองที่นั่งเรียงกัน ที่มีการยืดลำตัวและเพิ่มกล้องส่องทางไกล Periscope สำหรับครูฝึกด้านหลัง
ประสบการณ์ในสนามรบ
แม้จะมีข้อบกพร่อง แต่ Su-7 ก็พิสูจน์ตัวเองในสมรภูมิจริง โดยเฉพาะเรื่อง ความอึดทนทานต่อความเสียหาย ซึ่งเป็นตำนาน:
สงครามตะวันออกกลาง: กองทัพอากาศอียิปต์ใช้ Su-7BMK ในการโจมตีแบบ "ตีแล้วหนี" ด้วยความเร็วสูง เพื่อหลีกเลี่ยงการสกัดกั้น
สงครามอินโด-ปากีสถาน (1971): กองทัพอากาศอินเดียใช้ Su-7 ในภารกิจโจมตีเกือบ 1,500 เที่ยวบิน โดยไม่ถูกยิงตกเลยแม้แต่ลำเดียว แม้จะถูกขีปนาวุธและปืนต่อสู้อากาศยานยิงใส่ ซึ่งตอกย้ำถึงความทนทานของมัน
Su-7 ได้รับความนิยมในการส่งออกอย่างมาก และถึงแม้จะเริ่มล้าสมัยและปลดประจำการในทศวรรษ 1980 แต่ประสบการณ์และความรู้ที่ได้จากมันก็เป็นรากฐานสำคัญที่นำไปสู่การพัฒนาเครื่องบินโจมตีตระกูล "Fitter" รุ่นต่อมาที่ประสบความสำเร็จยิ่งขึ้นไปอีก