คือเรามีความรู้สึกนี้ตลอดเลยเราเป็นมาเกือบ10ปีแล้ว ไม่ค่อยได้พูดเรื่องความรู้สึกกับใครเพราะรู้สึกว่าเป็นเหมือนการเอาพลังงานลบให้เขาและรู้สึกว่าพูดไปใครจะดข้าใจจริงๆคิดนานมากจะโพสดีมั้ยจนสุดท้ายก็โพสจนได้
คือเรามีเป็นคนคิดลบม ากๆแล้วแบบว่าด้อยค่าตัวเองตลอกเำราะรู้สึกตัวเองไร้ค่าไม่สมควรได้รับอะไรสักอย่างบางทีคิดว่าตัวเองหายไปก็น่าจะดีรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกไม่มีใครอยู่กับเราจริงๆหันไปไหนก็รู้สึกว่าไม่มีใครเลยแฟนก็รู้สึกว่าไม่ใข่คนที่หันไปแล้วเจอเขาอยู่ดี เลยรู้สึกแบบไม่มีใครเลย เวลาเราทำงานคือไม่ค่อยมั่นใจเพราะรู้สึกตลอดว่าเราแย่มากคนอื่นดีกว่าเยอะตอนที่คนอื่นเขาเรียกไปช่วยงานแล้วมีคนที่เรารู้สึกว่าเขาเก่งกว่าเราก็หนีออกมาเพราะรู้สึกว่าไม่ตำเป็นต้องมีเรา เรารู้สึกว่าถ้าเราหายไปก้คงไม่มีใครเสียใจ เราเคยคิดสั้นหลายครั้ง มันมีความรู้สึกที่อยากตายแต่ก็ไม่อยากเราก็คิดแบบแต่ถ้าตายเราก้ไม่ต้องคิดอะไรแล้วก็สบายแต่ถ้าเราอยู่เราก็จะได้ทำตามฝัน แต่บางทีการที่ไม่มีเราอยู่อาจจะทำให้แม่มีความสุขกว่าหรือเปล่าแม้จะไม่มีภาระแม่จะได้ไปเที่ยวแบบที่อยากไป เราชอบคิดมากจนปวดหัวบ่อยๆบ่อยมาก เราไม่เคยพบจิตแพทย์นะเพราะกลัวคำตัดสิน ไม่รู้ว่าหมอจะพูดว่ายังไง คนรอบตัวคงว่าบ้า มีช่วงที่เศร้าแบบไม่มีสาเหตุเลยพยายามไถฟีดหาไรดูให้หายก้กลายเป็นว่าเศร้ากว่าเดิแถมร้องไห้ด้วยเราร้องไห้กับคลิปที่ดูมีความสุข เราก้มีความรู้สึกแบบที่ว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคนไม่รู้สิบางทีก้แค่ฟังก็ได้ ความรู้สึกมันตีกันไปหมดเลยเราไม่สามารถเรียบเรียงได้เลย
เราสงสัยว่าทุกคนมีเสียงในหัวมั้ยตลอดมัเยหรือมันมีช่วงที่ทุกคนไม่คิดอะไรแบบปล่อยเบลอ ไม่มีอะไรในหัว หรือคุยกับตัวเองตลอดคิดนู้นนี่ตลอด
คือเวลาเราคิดเราเปนคนคิดซับซ้อนแบบซ้อนกันไปเรื่อยๆอธิบายไม่ถูกเลย
กระทู้นี้ก้แค่อยากรู้ว่ามีใครรู้สึกเคยแบบนี้บ้างมั้ย แล้วมีวิธียังไงถึงเลิกเป็นแบบนี้ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยมันทรม◌านมากค่ะ;-;
ขอโทษทุกคนด้วยนะคะถเาอ่านไม่รู้เรื่องพอดีเราเขียนออกมาที่ตัวเองรู้สึกเรียบเรียงไม่ถูกค่ะ🥹
รู้สึกโดดเดี่ยว และไร้ค่า
คือเรามีเป็นคนคิดลบม ากๆแล้วแบบว่าด้อยค่าตัวเองตลอกเำราะรู้สึกตัวเองไร้ค่าไม่สมควรได้รับอะไรสักอย่างบางทีคิดว่าตัวเองหายไปก็น่าจะดีรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกไม่มีใครอยู่กับเราจริงๆหันไปไหนก็รู้สึกว่าไม่มีใครเลยแฟนก็รู้สึกว่าไม่ใข่คนที่หันไปแล้วเจอเขาอยู่ดี เลยรู้สึกแบบไม่มีใครเลย เวลาเราทำงานคือไม่ค่อยมั่นใจเพราะรู้สึกตลอดว่าเราแย่มากคนอื่นดีกว่าเยอะตอนที่คนอื่นเขาเรียกไปช่วยงานแล้วมีคนที่เรารู้สึกว่าเขาเก่งกว่าเราก็หนีออกมาเพราะรู้สึกว่าไม่ตำเป็นต้องมีเรา เรารู้สึกว่าถ้าเราหายไปก้คงไม่มีใครเสียใจ เราเคยคิดสั้นหลายครั้ง มันมีความรู้สึกที่อยากตายแต่ก็ไม่อยากเราก็คิดแบบแต่ถ้าตายเราก้ไม่ต้องคิดอะไรแล้วก็สบายแต่ถ้าเราอยู่เราก็จะได้ทำตามฝัน แต่บางทีการที่ไม่มีเราอยู่อาจจะทำให้แม่มีความสุขกว่าหรือเปล่าแม้จะไม่มีภาระแม่จะได้ไปเที่ยวแบบที่อยากไป เราชอบคิดมากจนปวดหัวบ่อยๆบ่อยมาก เราไม่เคยพบจิตแพทย์นะเพราะกลัวคำตัดสิน ไม่รู้ว่าหมอจะพูดว่ายังไง คนรอบตัวคงว่าบ้า มีช่วงที่เศร้าแบบไม่มีสาเหตุเลยพยายามไถฟีดหาไรดูให้หายก้กลายเป็นว่าเศร้ากว่าเดิแถมร้องไห้ด้วยเราร้องไห้กับคลิปที่ดูมีความสุข เราก้มีความรู้สึกแบบที่ว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคนไม่รู้สิบางทีก้แค่ฟังก็ได้ ความรู้สึกมันตีกันไปหมดเลยเราไม่สามารถเรียบเรียงได้เลย
เราสงสัยว่าทุกคนมีเสียงในหัวมั้ยตลอดมัเยหรือมันมีช่วงที่ทุกคนไม่คิดอะไรแบบปล่อยเบลอ ไม่มีอะไรในหัว หรือคุยกับตัวเองตลอดคิดนู้นนี่ตลอด
คือเวลาเราคิดเราเปนคนคิดซับซ้อนแบบซ้อนกันไปเรื่อยๆอธิบายไม่ถูกเลย
กระทู้นี้ก้แค่อยากรู้ว่ามีใครรู้สึกเคยแบบนี้บ้างมั้ย แล้วมีวิธียังไงถึงเลิกเป็นแบบนี้ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยมันทรม◌านมากค่ะ;-;
ขอโทษทุกคนด้วยนะคะถเาอ่านไม่รู้เรื่องพอดีเราเขียนออกมาที่ตัวเองรู้สึกเรียบเรียงไม่ถูกค่ะ🥹