ต้องบอกก่อนคับว่าเพื่อนผมคนนี้เป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งเเต่ป.4 ตอนเเรกๆที่คบกันเขาเป็นคนที่ผมอยู่ด้วยเเละมีความสุขที่สุดเฮฮาปาตี้ตามภาษาเด็กๆ
นั้นเเหละคับ เเต่พอเริ่มขึ้นมัธยมในช่วงนั้นก็จะมีเพื่อนเพิ่มมาอีกคนนึงเเละเพื่อนคนนี้เเหละคับที่เป็นต้นเหตุในเรื่องต่างๆหลังจากนี้
ในกลุ่มเพื่อนที่อยู่ด้วยกันของผมจะมีด้วยกัน3คน ประกอบไปด้วย ผม, เพื่อนโรงเรียนเก่า,เเล้วก็เพื่อนโรงเรียนใหม่ ช่วงเเรกๆก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขดีคับ เเต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องจับคู่ทำงานโดยปกติของผมเมื่อมีการทำงานกันเป็นคู่ผมก็จะทำงานกับเพื่อนของผมมาโดยตลอด เเต่เมื่อมีเพื่อนเพิ่มมาอีกคนในกลุ่มทำไห้ในบางครั้งไม่สิคับส่วนใหญ่ๆเลยก็จะต้องเป็นผมตลอดที่ต้องออกไปหาคู่ทำงาน เเต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรมากหรอกคับเนื่องจากผมเป็นคนที่ค่อนข้างเฟรนลี่จึงไม่ใช่ปัญหามากเท่าไหร่ที่จะหาเพื่อนทำงานเเต่พอนานๆเข้าผมก็รู้สึกเหนื่อยกับการที่ต้องออกไปหาคู่เเล้วเพราะมีเเต่ผมที่ต้องเเยกออกไปหาคู่ทำงานในทุกครั้งๆ มันอาจไม่ใช่เรื่องที่ร้ายเเรงหรอกคับเเต่พอโดนหลายๆครั้งมันก็สะสมความสำพันธ์ที่เคยใกล้ชิดกันกลับกลายเป็นความห่างเหินมากขึ้นตัดมาที่ช่วงม.ปลายในช่วงนี้เป็นช่วงที่ความสำพันธ์ย่ำเเย่มากมีการทะเลาะกันหลายๆเรื่องจนเป็นสาเหตุที่ผมยอมถอยออกมา
ต้องท้าวความก่อนว่าตัวผมเองเป็นคนที่คค่อนข้างที่จะตลกเฮฮาสุดๆเป็นคนที่เพื่อนชอบบอกกันว่าถ้างานไหนขาดผมไปงานงั้นจะขาดความสนุกเเละเสียงหัวเราะเลยทีเดียว
เเต่เมื่อถึงเวลาที่เป็นงานเป็นการเมื่อถึงเวลาที่จะต้องจริงจังกับอะไรสักสิ่งผมจะกลายเป็นคนละคนเป็นคนที่ตั้งใจซีเรียสในเมื่อผมเป็นคนเเบบนี้ผมก็จะพยามไม่ไห้คนรอบตัวผมรู้สึกอึดอัด ด้วยความที่มีอุดมการที่ต่างกันความตั้งใจต่างกันเลยอาจจะทำไห้ไม่ลงรอยกันในหลายๆเรื่อง ซึ่งผมก็พยามที่จะพูดคุยพยามปรับความเข้าใจเเล้วเเต่ปัญหาเดิมๆก็ยังคงอยู่ก็จะมีเเต่ผมนี่เเหละที่พยามเเต่ทั้งสองคนนั้นกลับเลือกที่จะเงียบไม่พูดไม่จากันพอมันเป็นเเบบนี้มันทำไห้ผมอยู่ยากขึ้นทุกวัน ผมเหนื่อยมากเลยคับเหนื่อยกับการที่เเต่ละวันต้องมารองรับอารมณ์เของสองคนนี้เเต่ที่เสียใจมากที่สุดเลยคือ ผมไม่คิดว่าเพื่อนจากโรงเรียนเก่าของผมจะเปลี่ยนไปในทางที่เเย่ขนาดนี้ ถ้าถามว่าผมมีเพื่อนกลุ่มอื่นไหมผมมีคับ ผมมีเพื่อนอีกตั้งหลายคนที่สามารถอยู่ด้วยกันได้เเต่ผมก็ยังเลือกที่จะอยู่เเต่พอมันถึงขั้นนี้เเล้วความมีเหตุผมของผมคงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปเเล้วกับสองคนนี้ผมจึงเลิกคบถาวร เเต่ผมก็ยังอยู่เเบบปกติกินข้าวก็ยังกินด้วยกันเเต่ไปที่ไปกินด้วยกันไม่ใช่เพราะว่าผมรู้สึกผิดหรืออยากกลับไปหา เเต่การที่ผมไปนั้งกินด้วยกันก็เพราะในโต็ะกินข้าวนั้นไม่ใช่จะมีเพียงเเค่สองคนนั้นเเต่ก็ยังจะมีอีกหลายๆคนที่เป็นเพื่อนของผมผมจึงไม่รู้สึกอะไรที่จะไปนั้งกินข้าวกับ(เพื่อนของตัวเอง)
นี่เป็นประสบการณ์ในช่วงหนึ่งของชีวิตของผมคับ(สามรถพูดคุยเเละเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้คับ ขอบคุณครับ)
ผมตัดขาดกับเพื่อนที่คบกันมา6ปี