หนูควรทำตามความฝันตัวเองต่อไปไหมคะ?

สวัสดีค่ะตอนนี้หนู  อยู่มัธยมศึกษาปีที่สามกำลังจะขึ้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ค่ะ  หนูมีงานอดิเรกค่ะคือการรำไทยแล้วทีนี้หนูรำไทยมาเป็นเวลามากกว่า 10 ปีค่ะหรือว่าตั้งแต่เด็กเด็กเลย แล้วทีนี้หนูมีแพลนที่อยากจะเข้าโรงเรียนชื่อดังชื่อหนึ่งค่ะในมัธยมศึกษาปีที่สี่ซึ่งมันมีโควต้า รำ พอหนูทราบว่า ทางโรงเรียนมีโควตารำไทย ทางโรงเรียนมีโควตาได้ไปศึกษามาว่าต้องเพลงอะไรถึงจะใช้ได้ในการสอบเข้าแล้ว พอหนูทราบใช่ไหมคะว่าได้ใช้เพลงอะไรหนูจึงได้นำเพลง นี้ไปให้คุณครูมาฝึกและสอนให้ค่ะเพื่อที่จะได้ใช้ ไปสอบค่ะแต่ หลังจากที่แม่ทราบว่าหนูอยากจะเข้าโรงเรียนนี้มากๆแล้วยิ่งใช้โควตารำไทย ทุกครั้งที่เค้าโมโหหนู เค้ามัก จะพูดตัดกำลังใจ หนูว่าไม่ต้องไปสอบหรอกสอบเข้า ไม่ติดหรอกสอบไปต่อให้เข้าได้ก็ไม่มีปัญญาไปเข้าสังคมกับเพื่อนฝูงหรอกหนูเป็นตัวปัญหาหนูเข้ากับคนอื่นไม่ได้ซึ่งคำพูด พวกนี้เค้าจะพูดออกมาแค่ตอนที่เค้าโมโหหนูค่ะในทุกๆเรื่องเลยต่อให้บางครั้งเรื่องที่หนูทำให้เค้าโมโหได้ไม่เกี่ยวกับการ สอบเข้าเลยก็ตามแต่เวลาเค้าปกติกับหนูเค้าก็ไม่ได้พูดคำแย่ใส่หนูค่ะแต่หนูรู้สึกว่าหนูได้ติวเป็นระยะเวลาสองปีค่ะหนูได้รับ คำคำพูดพวกนั้นมาตลอด จนวันนี้ค่ะอยู่อยู่หนูก็มานั่งคิดว่าหรือหนูควรจะพอ หรือหนูไม่ควรติวต่อไปแล้วหรือว่าหนูจะไม่ไปสอบดีเพราะต่อให้สอบไปเค้าก็ไม่สนับสนุนติดไปหนูก็มีแต่ทุกข์ต่อให้หนูได้เรียนรู้ที่ๆหนูอยากเรียนจริงๆแต่ในเมื่อทางบ้านเค้าไม่สนับสนุนเราหนูไม่รู้นะคะว่าเค้าสนับสนุนหนูไหมในใจลึกลึกกับการที่หนูทำ  แต่หนูรู้สึกว่าคำพูดของคนเป็นแม่ทำให้หนูหมดไฟจริงๆค่ะไม่มีความน้อยใจหรือว่าโกรธนะคะหนูรู้สึกว่าเฮ้ยเค้าเป็นแม่นะเว้ยเค้าพูดอย่างนั้นน่ะหรือว่าเราแล้วเราอาจจะทำไม่ได้จริงๆแบบที่พูดหรือเปล่า แต่ถ้าแบบตอนนี้จะให้หนูเลิก จริงจริงหนูก็คงทำใจ จริงจริงทำใจยากค่ะสิ่งที่หนูทำมาตลอดทั้งชีวิตแต่หนูรู้สึกว่าหนูไม่มีแรงที่จะทำต่อไปแล้วค่ะเพราะหนูรู้สึกว่าคำพูดของคนเป็นแม่มันมีอิทธิพลสำหรับหนูมาก กระทู้นี้  หนูไม่ได้ต้องการที่จะมาถามว่าหนูควรทำต่อไปหรือไม่ควรทำดีเพราะหนูรู้แล้วว่าคำตอบคือยังไงควรทำต่อไปค่ะแต่หนูแค่อยากจะมาระบายเฉยเฉยค่ะกับความรู้สึกที่หนูเก็บกดมาตลอดสองปีขอบคุณที่เข้ามาอ่านกระทู้หนูนะคะ