พ่อแม่หักหน้าลูก ใส่ร้ายลูกคุณว่ามีเยอะไหม

หรือผมเจอพ่อแม่แบบนี้คนเดียว เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมเป็นลูกคนโต น้องชายหนึ่งคน พ่อแม่จะชอบด่าเราคนเดียว ซึ่งเราเลวขนาดไหนเราก็ไม่รู้ เขาถึงเกลียด ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อแม่ จะใช้งานเราคนเดียวเลยช่วยงานบ้าน มันหลายเรื่อง ตอนเด็กกินข้าวไม่เก็บจาน ก็ด่า แต่น้องทำไม่ด่า บอกด้วยว่าเก็บให้น้องด้วย เวลาน้องกินนานๆ เราก็บอกน้องเก็บเองขี้เกียจรอ เราเดินหนีไป น้องไม่เก็บด่าเราว่าบอกแล้วไม่ทำตาม เราเก็บกดจากจุดนั้นเป็นจุดแรก ตอน 13 ขวบ น้อง 10 ขวบ มีอยู่วันนึงตอนเรียน ม.5 น้อง ม.2 กลับบ้านวันนั้นใข้ขึ้นสูงมากเราไม่ล้างจานเพราะโดนน้ำไม่ได้ หนาวสั่น เราก็โดนอีกบอกไม่รับผิดชอบสำออย ตอนนั้นเราเริ่มคิดแล้วว่า หรือ เราไม่ใช่ลูกคนโปรด ทำให้คิดถึง ตังที่พ่อแม่ให้ไปโรงเรียน ผมได้ 40 น้องได้ 100 แม่บอกน้องกินเยอะ ผมรักน้อง ผมไม่คิดอะไรเลยอยากให้น้องได้เยอะกว่าด้วย แต่ผมรู้สึกแล้วว่าแม่ลำเอียง ต่อหน้าคนอื่นหรือญาติพี่น้อง จะชอบหักหน้าผมแล้วชมน้องว่าเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ จนคนอื่นดูออก เฝคือ เพื่อนของพ่อ แรกๆแกจะแซวผมอ้อม เองไม่ใช่ลูกเขาเองถูกเก็บมาเลี้ยง ตอนเด็กนะ พอโตมาหน่อย แกก็จะพูดกับผมทำนองว่า งานแต่งญาติวันนี้ พ่อแม่จะให้แกไปด้วยรึเปล่า เขาคงจะเอาแต่น้องชายแกไปละมั้ง ผมเขาใจเลย คือ เพื่อนพ่อคนนี้เขารักผม สนิทกับผมตั้งแต่เด็กแล้ว คือ น้องผมหล่อหน้าตาดีใครก็รักทั้งญาติฝ่ายพ่อฝ่ายแม่ เรื่องมันเกิดตอนปัจจุบันนี่แหละตอนเราโตกันแล้ว น้องมีเมียไปอยู่บ้านพ่อตาเขา เราไม่มี อยู่ช่วย กิจการที่บ้าน ทำรับเหมาติดตั้งแอร์ กับพ่อ น้องซื้อรถป้ายแดง ผมซื้อรถมือสองเก่าบ้างแต่ใช้ได้ดี มีวันนึงผมต้องไปธุระด่วน รถผมแบตหมด เลยขอยืมรถน้องไป น้องก็ไม่อยากให้เท่าไหร่ แต่ตอนนั้นผมรีบมันจำเป็น ผมก็รู้ว่าจะออกมาแบบนี้ผมไม่อยากยืมเลยรู้ทุกคนนิสัยยังไง น้องก็บ่นๆกับแม่ว่าไม่อยากให้ผมยืม แม่ก็มาด่าผมว่ารถน้องยังผ่อนอนู่ยืมน้องทำไมอยากขับรถใหม่แต่ไม่มีปัญญาต้องเดือดร้อนน้อง หลังจากนั้นทะเลาะกันสิ่งที่ผมอัดอั้นมานานก็ระเบิดออกมาหมด ผมพูดหมดสมัยเด็กเรื่องที่ผมเล่ามา ตอนจบ ม.6 ผมเลือกไม่เรื่อนต่อทำงานช่วยพ่อส่งน้องเรียน ปริญญา ซึ่งทำก็ไม่เคยขอตังอยากได้รับจ๊อบเองทำเอง ผมตั้งพูดทั้งร้องให้ แค่นี้มันจะตายกันใช่ไหม แม่เคยรักผมไหม อะไรก็ผม ไอ้ที่ไปทำงาน พาไปโรงบาลรถผมไหมที่พาแม่ไป ลูกชายแม่เขาเคยขับรถใหม่พาแม่ไปบ้างไหมผมบอกน้องทีไรเขาก็บอกผมพาไปส่ง กับข้าวดีๆเขาเคยซื้อมาให้กินบ้างไหมปีละ 2 ครั้งเทศกาลหรอ แต่ผมซื้อให้แม่กินทุกวันผมไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย แม่ด่าผมสารพัด ไม่ต้อง ไม่ต้องเอา มรดก เวลาแม่ด่าแล้วผมเถียงแกจะเล่นมุก ว่าผมเสพยามา เพื่อตัดบท ทั้งที่แกรู้อยู่แก่ใจว่าลูกคนนี้ไม่เคยทำมันทำผมแทบระเบิด ผมเลยหยุดปากออกไปว่าถ้ารักไม่เท่ากัน ก็อย่าแสดงอาการให้มากผมไม่เสียใจหรอกผมรู้มานานแล้ว เพียงแค่ผมรำคานอะไรๆก็ผม ความจริงใจที่ผมมีไม่มีใครมองเห็นเลยใช่ไหมตอนน้องไม่มีรถมันเอารถผมไปรับไปส่งแฟนผมเคยว่ามันไม แม่จะหักหน้าผมแบบทุกครั้งใช่ไมเวลาผมเถียง ผมไม่เคยทำจำเอาใว้(พูดแบบตระโกน) แกเงียบ หลังจากนั้นผมกับแม่ก็ไม่เหมือนเดิม ผมเดินออกจากบ้าน หักซิมมือถือทิ้ง ไม่ติดต่อ ไม่กลับบ้านสบายใจมาก แล้วตอนนี้ผมอยากซื้อบ้าน ถ้าซื้อแล้วคิดว่าจะกลับไปทำเอกสารแจ้งย้ายปรายทาง แต่ใจผมมันไม่อยากเจอคนที่บ้าน ผมแค่มาแชร์ประสบการณ์กับคนที่เจอแบบผม ผมบอกได้เลยว่าบ้านไม่ใช่ พื้นที่ฮิวใจ สำหรับทุกคน