เราเป็นลูกที่เเย่ไหมคะ

สวัสดีค่ะ เรามีพ่อที่ป่วยเป็นจิตเวชขั้นรุงเเรง กินยาตลอดชีวิต เราเพิ่งจะอายุ 20 เมื่อเดือนกันยานี้ คือเราอยากรู้ว่าเราทำแบบนี้ เราเป็นลูกที่แย่เป็นลูกที่เนรคุณไหม ก่อนหน้านี้เราใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแต่ว่าอยู่คนละบ้าน เราใกล้ชิดกับพ่อตั้งแต่เด็กจนถึงอายุ 19 แล้วตัดสินใจออกจากบ้านมาทำงานที่ตจว.บอกตรงเราก็หนีด้วยค่ะ หนีความวุ่นวาย บ้านเราเป็นครอบครัวที่วุ่นวายมาก น้าเราติดยาชอบโวยวายขึ้นเสียง อะไรไม่ได้ดั่งใจก็อาละวาด พังข้าวของ ยายเราเป็นอัลไซเมอร์ ยายอีกคนก็เป็นเส้นเลือดในสมองตีบ เราเสียสุขภาพจิตที่สุด เราเป็นโรคซึมเศร้า แถมเราป่วยเป็นจิตเวชตอนอายุ 15 เราเคยได้ไปพบหมอคนเดียวกันกับพ่อ ทุกวันนี้เราก็ยังป่วยอยู่ค่ะเรารู้ตัวและยอมรับได้ ตอนที่เราตัดสินใจออกมาจากบ้านนั้น เราไปอ่านเจอหนังสือเล่มหนึ่งมา มันเขียนไว้ว่ารับผิดชอบแค่ในส่วนที่ควรจะทำเถอะ มันเปลี่ยนความคิดเราไปตอนนั้น ทำให้เราตัดสินใจอยากหนีความวุ่นวายออกมาอยู่คนเดียว แต่เราก็ไม่ได้ทิ้งครอบครัวไปซะเลยนะคะ เรายังคงส่งเงินและดูแลเรื่องอาหารการกินของพ่อ ดูแลน้องที่บ้านด้วยแล้วก็ดูแลยาย เรื่องที่เราเซนซิทีฟที่สุดก็คือพ่อ พ่อเรานอนในกระต๊อบ แล้วเค้าก็เลี้ยงไก่ไว้ในนั้นด้วย พี่สาวเค้าไม่ให้อยู่ในบ้าน เราไม่สามารถทำอะไรได้เลยค่ะ จะให้พ่อมาอยู่บ้านยายก็ไม่ได้เพราะยายเรากลัวพ่อ เวลาพ่อของขึ้นเขาทำร้ายร่างกายคนอื่นแถมขู่จะฆ่าตลอด พูดคนเดียวทั้งวัน เราอยากเช่าห้องให้พ่ออยู่มาก แต่ว่าแถวนั้นไม่มีใครอยากให้เช่า เพราะเค้ารู้นิสัยพ่อเราหมด คนในชุมชนนั้นกลัวพ่อเรากันหมด อีกอย่างเราก็ไม่ได้มีกำลังมากพอที่จะสามารถเช่าห้องให้พ่อทุกเดือนได้ เพราะเรามีลูกสาวที่ต้องส่งเงินให้ทุกเดือน แล้วเราก็ยังต้องจ่ายค่าห้องที่เราอยู่ด้วย ที่เราจะถามคือการใช้ชีวิตของเรา เรากินอิ่มนอนหลับทุกมื้อ เราซื้อของที่ตัวเองอยากได้ เราแต่งตัวดีใส่เสื้อผ้าไม่ซ้ำ เป็นความชอบของเรา และเราก็เป็นแม่ค้าขายเสื้อผ้าด้วย เรานอนในที่ๆสบาย มีห้อง มีพัดลมมีห้องน้ำ เราไปเที่ยวที่ต่างๆ ในขณะที่พ่อเรานอนอยู่ในกระต๊อบ แต่พ่อเราบอกว่าสบายดีตลอด เรารู้แหละว่าพ่อไม่สบาย พี่สาวเค้าไม่ให้พ่อเรากินข้าวที่บ้าน เราต้องให้พ่อไปกินข้าวร้านอาหารตามสั่ง วันละสองมื้อแล้วเราก็เป็นคนจ่ายเองทุกเดือน เราโอนเงินให้พ่อทุกครั้งที่พ่อขอ แต่พ่อขอเราไม่เยอะ ครั้งละ 20 30 ถึง 100 บาทนานๆจะขอที พ่อบอกว่าเกรงใจเรา การที่เราใช้ชีวิตแบบนี้ แต่พ่อเราอยู่แบบนั้น เราเป็นลูกที่เนรคุณมากมั้ยคะ เราเป็นลูกที่แย่มากไหม เราพยายามหาเงินอย่างหนักเพื่อพ่อ เรารักพ่อมาก สงสารพ่อ แต่ว่าเราไม่รู้จะทำยังไง พ่อเราเป็นจิตเวชไม่ยอมกินยา เราต้องจ้างคนไปเอายาให้ทุกเดือนเดือนละ 300 บาท เพื่อที่จะเอายามาใส่ในอาหารให้พ่อกินทุกวัน ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้น พ่อเราจะคลั่ง อาละวาด จนชาวบ้านกลัว แล้วก็จะมีสายโทรเข้ามาหาเราไม่รู้กี่ 10 สาย ทุกวันนี้เราก็รู้สึกผิดกับตัวเองในทุกๆวัน ที่เรากินอิ่มนอนหลับสบาย กินของที่เราอยากกิน เรารู้สึกผิดต่อพ่อที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย เราเป็นลูกที่แย่มากไหม 😭