พื้นฐานจิตของผมเป็นคนฟุ้งซ่าน วิธีปฏิบัติคือเมื่อเห็นความคิดที่ฟุ้งซ่าน (สังขารขันธ์หรือเจตสิก) ผมจะพยายามที่จะรู้สึกตัว เพื่อไม่ให้ไปปรุงแต่งเรื่องราวต่อ แล้วกลับมาอยู่กับกายทันที อาจจะเป็นลมหายใจ หรืออริยาบทที่กำลังทำอยู่
การที่ผมกลับมาอยู่กับกายทันที เพราะถ้าผมรอดูการปรุงแต่งหรือความคิดต่อ แล้วรอให้มันดับไปเอง เพื่อให้เห็นอนิจจัง ไม่รู้วันมันจะใช้เวลานานเท่าไหร่ 1นาที 5นาที 20นาที อย่างนี้ถือเป็นการแซกแซงจิตมั๊ย เพราะผมจะไม่เห็นอารมณ์ที่ดับไปเอง แต่เป็นการบังคับ ให้กลับมารู้สึกตัวอยู่กับกาย
การปฏิบัติอย่างนี้ถูกต้องมั๊ยครับ ถ้าไม่ถูกต้องควรจะปฏิบัติอย่างไร
การเจริญจิตตานุปัสนาสติปัฏฐาน ต้องรอให้อารมณ์ดับไปเอง ห้ามไปแซกแซงมัน ถูกต้องหรือไม่?
การที่ผมกลับมาอยู่กับกายทันที เพราะถ้าผมรอดูการปรุงแต่งหรือความคิดต่อ แล้วรอให้มันดับไปเอง เพื่อให้เห็นอนิจจัง ไม่รู้วันมันจะใช้เวลานานเท่าไหร่ 1นาที 5นาที 20นาที อย่างนี้ถือเป็นการแซกแซงจิตมั๊ย เพราะผมจะไม่เห็นอารมณ์ที่ดับไปเอง แต่เป็นการบังคับ ให้กลับมารู้สึกตัวอยู่กับกาย
การปฏิบัติอย่างนี้ถูกต้องมั๊ยครับ ถ้าไม่ถูกต้องควรจะปฏิบัติอย่างไร