เรากับพี่นิสัยต่างกันมากๆค่ะ พี่เราเป็นคนเพื่อนเยอะ นิสัยก็ที่ดีก็มีค่ะ แต่ส่วนมากจะเป็นคนเอาแต่ใจ ไม่ยอมคน ส่วนเราจะเป็นคนยอมคน เพื่อนน้อย คือจริงเรื่องแบบนี้มันหลายครั้งแล้วค่ะที่โดนพี่นินทากับเพื่อนพี่เอง ทั้งกับลูกพี่ลูกน้องด้วยจนลูกพี่ลูกน้องเคยเกลียดเราไปช่วงหนึ่ง เรายอมมาตลอดเราไม่สามารถเล่าเหตุการณ์จริงๆให้ใครได้ฟังเลย จนวันหนึ่งทะเลาะกันพี่เราบีบคอเราจนตัวลอยเราทำอะไรไม่ได้เลยเราจำไม่ได้แล้วว่าทะเลาะอะไรกัน แล้วก็พี่เราชอบขโมยของเราด้วยค่ะ ครั้งหนึ่งเราเคยซื้อขนมไปเซอร์ไพรส์เพื่อนสำหรับเรามันเป็นราคาที่เยอะมากค่ะ แล้วปีหนึ่งมันมีวันเกิดเพื่อนแค่วันเดียว พี่เราขโมยขนมที่เราจะไปเซอร์ไพรส์เพื่อนจนหมดแล้วบอกไม่ได้กิน จนเราต้องขอแม่เปิดกล้องดู พ่อกับแม่ไม่เคยช่วยแก้ปัญหาแบบนี้ระหว่างพี่กับเราเลยค่ะ แล้วก็พี่เราเคยขโมยของในห้างด้วย แต่โชคดีที่แม่เรามีเพื่อนที่เค้าทำงานในห้างเลยแก้ปัญหาตรงนี้ได้ อเขาชอบบอกว่าเราเอาแต่ใจด้วยค่ะ ทั้งๆที่เขาแทบได้ทุกอย่างแล้ว เราหมดหนทางจริงๆ เราไม่อยากมีพี่แบบนี้เลย เราไม่รู้จะเรียบเรียงประโยคยังไง แล้วทำไมพ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากัน ทำไม่มีใครฟังเหตุผลเราเลยทำไมถึงฟังแค่พี่เราคนเดียว ไม่มีใครรอคำอธิบายจากเราเลย หรือเพราะเราเป็นน้องเล็กสุด
โดนพี่นินทากับโดนบีบคอตัวลอยเลยเกลียดพี่ผิดไหมคะ