เคยมั้ยครับเวลาเราทำอะไรซักอย่างที่เราตั้งใจอยากให้มันออกมาดท่สุด เราทุ่มเทกับมันเพื่อที่จะให้เราทำผลลัพท์ตรงนั้นออกมาดที่สุด แต่ก็ยังมีข้อผิดพลาดจากปัจจัยน่ารำคาญเต็มไปหมด อย่างผมที่ตอบข้อสอบในบางส่วนด้วยความเข้าใจที่คาดเคลื่อน มันทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำไม่ได้ รู้สึกอยากพอ ยอมแพ้ หากว่าจะให้ถอนวิชานั้นผมเลือกที่จะหายไปดกว่าอะไรทำนองนั้น ผมมันพวกคิดสุดโต่งครับ ประวัติการตั้งกระทู้แต่ละอย่างผมก็ไม่ด แต่ผมก็ยอมรับแล้วว่าผมมันบ้าครับ ผมมอาการผิดปกติทางจิต ไม่ใช่คนปกติธรรมดา นั่นล่ะครับ ผมไม่อยากอยู่เลยพอรู้สึกแย่ มันอยากจะออกจากความรู้สึกนี้แต่หากคิดว่าเราจะไปข้างหน้าเราก็จะรู้สึกไม่ดีกับมันเหมือนเดิมอยู่ดี ชีวิตผมมันไร้ค่าแล้วครับ ไม่มีใครเคยเห็นคุณค่า ถูกทอดทิ้งจากคนอื่น โชคชะตาเล่นตลกบ้าง บางทีตัวเองก็ทำพลาดด้วยมือตัวเองบ้าง ผมไม่อยากเข้าสู่โลกของการทำงานเลย ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากใช้ชีวิตในสังคม ไม่อยากสนใจอะไรแล้ว ไม่อยากทำอะไรให้ตัวเองสนุกอีกแล้ว ไม่เอาอะไรแล้วทั้งนั้นครับ ผมอยากแค่จะมาบ่นไปเรื่อยแบบไม่มีมูลไม่ต้องมีเหตุผลมาจับต้นชนปลายผมจะพิมพ์ในสิ่งที่ผมคิดออกมาได้แบบไปเรื่อยๆนี่แหละครับ ผมไม่คิดจะเอาอะไรทั้งสิ้นแล้วครับ ทุกอย่างมันแย่ไปหมกเลย ไม่เอาแล้วครับ ไม่เอาแล้ว ไม่เอาอะไรอีกแล้ว ...
ท้อแท้ทุกครั้งที่มีอะไรผิดพลาด