สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่เติบโตมาโดยที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังเด็กพ่อทิ้งแม่กับเราไป แม่ก็ฝากเราไว้กับตายายเผื่อไปหาเงิน
ตั้งแต่เด็กจนโตโดนด่าด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตมาตลอดทั้งเรื่องที่ทำผิดบ้างหรือเรื่องเล็กน้อย โดนเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด ทำไมเรียนไม่เก่งเหมือนลูกคนนู้น ทำไมดำจัง มีครั้งหนึ่งโดนด่าแรงมากถึงขั้นไล่ให้ไปต*ย ด้วยความที่น้อยคนหนึ่งพึ่งขึ้นป.2 เราขังตัวเองอยู่ในห้องนํ้าค่ะคิดมากกับคำพูดว่าครอบครัวไม่ต้องการเราแล้วยายชอบพูดว่าแม่ไม่รักเรายายก็ไม่รักเราชอบบอกว่าเรามันชั่วเหมือนพ่อที่ทิ้งเราไป เราตอนนั้นคิดจะฆ่าตัวตายค่ะเราคิดว่าจะเอาหัวกดนํ้าให้ขาดใจตายไปเลย เราลองเอาหัวจุ่มลงไปในถังนํ้าค่ะแต่ก็ทำไม่ได้เรากลัวการทรมาน พอยิ่งโตก็ยิ่งโดนกดดันแม่เราแต่งงานใหม่กับฝรั่งค่ะพวกเขามีลูกกันใหม่แล้วก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศค่อยส่งเงินมาให้ เราไม่เคยอิจฉาน้องเลยค่ะที่มีแต่คนรักมีคนค่อยสอนการใช้ชีวิตมีคนค่อยซัพพอตร์เขามีกันพ่อ แม่ ลูก
เราไม่รู้เลยค่ะว่าจะเข้าไปแทรกตรงไหน บางทีเห็นครอบครัวคนอื่นก็แอบอิจฉาน้อยใจค่ะว่าทำไเราไม่มีครอบครัวเหมือนคนอื่น พอคุยกับแม่ทีไรก็ถามแต่เรื่องการเรียนได้เกรดเท่าไหร่ ทำไมไม่เก่งเหมือนเขา เราเป็นเด็กที่เรียนได้กลางๆค่ะแต่ตั้งที่เรียนเข้าโรงเรียนไม่เคยได้รับคำว่า เรียนเหนื่อยไหม วันนี้เป็นยังไงบ้าง ได้แต่คำดูถูกและเปรียบเทียบ เราไม่เข้าใจว่าทำไมชอบพูดจาด้านลบพูดจาตัดอนาคต มันทำให้เราไม่มีความมั่นใจค่ะพออออกไปข้างนอกเราก็ระแวงค่ะเราไม่ชอบสายตาของคนอื่นที่มองถึงความเป็นจริงมันจะไม่มีใครมองเราเลย เรากลายเป็นคนเก็บตัวค่ะ ทุกๆวันคำพูดยิ่งรุนแรงเราได้ยินคำว่า
ไปตายไป บ่อยมากๆทุกครั้งที่ด่าก็จะมีคำนี้ด้วยเสมอเราเคยคิดว่าถ้าหยิบมีดมาแทงคอตัวเองตอนนี้ยายจะพอใจใช่ไหม ส่วนมากที่โดนด่าก็เพราะว่าเราติดโทรศัพท์ค่ะติดเกม เราแค่รู้สึกว่าโลกภายนอกไม่มีใครเข้าใจเราเลยแต่มันก็คงเป็นแค่ข้ออ้างของเด็กติดเกม ทุกคำที่พูดที่ด่าเราเก็บไว้ในใจเก็บมาคิดตลอดค่ะคิดมากจนต้องแอบไปร้องไห้ที่มุมห้องในตอนกลางคืน เราโทษตัวเองที่ไม่ดีพ่อเรียนก็ไม่เก่งทำงานอะไรก็ไม่ได้เรื่องแม่ไม่น่าเสียเงินส่งควายเรียนหนังสือเราคิดเรื่องฆ่าตัวตายแทบจะทุกคืนว่าถ้าเราตายไปทุกอย่างมันจะดีขึ้นไหมถ้าเกิดมาเราไม่ได้เกิดมา เราชอบวาดรูปกับฟังเพลงค่ะฟังตอนรู้สึกดิ่งค่ะวาดรูปไว้ระบายความเครียดจนทำให้เรามีชีวิตอยู่ตอนนี้ เราแค่อยากจะบอกครอบครัวว่าขอโทษที่เรามันห่วยขอโทษที่เกิดมารกโลก ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี
เราแค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้างขอกอดหน่อยขอคนซัพพอตร์หน่อย เลิกพูดจาด้านลบใส่ได้ไหมเลิกพูดเปรียบเทียบหนูไม่เคยเปรียบเทียบแม่กับแม่ของคนอื่นเลย แค่ตอนนี้รู้สึกโดดเดียวมากเลยเหมือนหนูอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครให้พึ่งพาเลยไม่มีใครคอยบอกทางไปต่อ หนูแค่อยากรู้ว่าความรักของครอบครัวคืออะไร ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะจะว่าเราเป็นเด็กขาดความความอบอุ่นก็ได้ค่ะว่าเราแค่ระบายความคิดเห็นอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้ค่ะ เพราะว่าเราไม่กล้าถามไม่กล้าแสดงความคิด เรากลัว เรากลัวอะไรก็ไม่รู้ตอนนี้สับสนจะใช้ชีวิตต่อไปดีไหมควรพอตอนไหน….
พื้นฐานครอบครัวแบบนี้ถือว่าปกติในประเทศไทยใช่ไหมคะ?
ตั้งแต่เด็กจนโตโดนด่าด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตมาตลอดทั้งเรื่องที่ทำผิดบ้างหรือเรื่องเล็กน้อย โดนเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด ทำไมเรียนไม่เก่งเหมือนลูกคนนู้น ทำไมดำจัง มีครั้งหนึ่งโดนด่าแรงมากถึงขั้นไล่ให้ไปต*ย ด้วยความที่น้อยคนหนึ่งพึ่งขึ้นป.2 เราขังตัวเองอยู่ในห้องนํ้าค่ะคิดมากกับคำพูดว่าครอบครัวไม่ต้องการเราแล้วยายชอบพูดว่าแม่ไม่รักเรายายก็ไม่รักเราชอบบอกว่าเรามันชั่วเหมือนพ่อที่ทิ้งเราไป เราตอนนั้นคิดจะฆ่าตัวตายค่ะเราคิดว่าจะเอาหัวกดนํ้าให้ขาดใจตายไปเลย เราลองเอาหัวจุ่มลงไปในถังนํ้าค่ะแต่ก็ทำไม่ได้เรากลัวการทรมาน พอยิ่งโตก็ยิ่งโดนกดดันแม่เราแต่งงานใหม่กับฝรั่งค่ะพวกเขามีลูกกันใหม่แล้วก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศค่อยส่งเงินมาให้ เราไม่เคยอิจฉาน้องเลยค่ะที่มีแต่คนรักมีคนค่อยสอนการใช้ชีวิตมีคนค่อยซัพพอตร์เขามีกันพ่อ แม่ ลูก
เราไม่รู้เลยค่ะว่าจะเข้าไปแทรกตรงไหน บางทีเห็นครอบครัวคนอื่นก็แอบอิจฉาน้อยใจค่ะว่าทำไเราไม่มีครอบครัวเหมือนคนอื่น พอคุยกับแม่ทีไรก็ถามแต่เรื่องการเรียนได้เกรดเท่าไหร่ ทำไมไม่เก่งเหมือนเขา เราเป็นเด็กที่เรียนได้กลางๆค่ะแต่ตั้งที่เรียนเข้าโรงเรียนไม่เคยได้รับคำว่า เรียนเหนื่อยไหม วันนี้เป็นยังไงบ้าง ได้แต่คำดูถูกและเปรียบเทียบ เราไม่เข้าใจว่าทำไมชอบพูดจาด้านลบพูดจาตัดอนาคต มันทำให้เราไม่มีความมั่นใจค่ะพออออกไปข้างนอกเราก็ระแวงค่ะเราไม่ชอบสายตาของคนอื่นที่มองถึงความเป็นจริงมันจะไม่มีใครมองเราเลย เรากลายเป็นคนเก็บตัวค่ะ ทุกๆวันคำพูดยิ่งรุนแรงเราได้ยินคำว่า
ไปตายไป บ่อยมากๆทุกครั้งที่ด่าก็จะมีคำนี้ด้วยเสมอเราเคยคิดว่าถ้าหยิบมีดมาแทงคอตัวเองตอนนี้ยายจะพอใจใช่ไหม ส่วนมากที่โดนด่าก็เพราะว่าเราติดโทรศัพท์ค่ะติดเกม เราแค่รู้สึกว่าโลกภายนอกไม่มีใครเข้าใจเราเลยแต่มันก็คงเป็นแค่ข้ออ้างของเด็กติดเกม ทุกคำที่พูดที่ด่าเราเก็บไว้ในใจเก็บมาคิดตลอดค่ะคิดมากจนต้องแอบไปร้องไห้ที่มุมห้องในตอนกลางคืน เราโทษตัวเองที่ไม่ดีพ่อเรียนก็ไม่เก่งทำงานอะไรก็ไม่ได้เรื่องแม่ไม่น่าเสียเงินส่งควายเรียนหนังสือเราคิดเรื่องฆ่าตัวตายแทบจะทุกคืนว่าถ้าเราตายไปทุกอย่างมันจะดีขึ้นไหมถ้าเกิดมาเราไม่ได้เกิดมา เราชอบวาดรูปกับฟังเพลงค่ะฟังตอนรู้สึกดิ่งค่ะวาดรูปไว้ระบายความเครียดจนทำให้เรามีชีวิตอยู่ตอนนี้ เราแค่อยากจะบอกครอบครัวว่าขอโทษที่เรามันห่วยขอโทษที่เกิดมารกโลก ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี
เราแค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้างขอกอดหน่อยขอคนซัพพอตร์หน่อย เลิกพูดจาด้านลบใส่ได้ไหมเลิกพูดเปรียบเทียบหนูไม่เคยเปรียบเทียบแม่กับแม่ของคนอื่นเลย แค่ตอนนี้รู้สึกโดดเดียวมากเลยเหมือนหนูอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครให้พึ่งพาเลยไม่มีใครคอยบอกทางไปต่อ หนูแค่อยากรู้ว่าความรักของครอบครัวคืออะไร ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะจะว่าเราเป็นเด็กขาดความความอบอุ่นก็ได้ค่ะว่าเราแค่ระบายความคิดเห็นอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้ค่ะ เพราะว่าเราไม่กล้าถามไม่กล้าแสดงความคิด เรากลัว เรากลัวอะไรก็ไม่รู้ตอนนี้สับสนจะใช้ชีวิตต่อไปดีไหมควรพอตอนไหน….