เราควรเดินออกมาหรือควรไปต่อ?

เรามีแฟนที่คบกันมาเกือบ3ปี เรากับแฟนอยู่ไกลกันนานเจอกัน เราไปเจอทางบ้านเขาแค่3ครั้งระยะเวลาเกือบ3ปีไม่เจอไม่ถึง1ชม.ก็ออกมา เราบอกเขาว่าให้มาเจอ พ่อแม่เราที่บ้านบ้างแค่ไม่ไหว้มาเจอไม่ได้ให้มาสู่ขอเพราะเรารู่ว่าเรายังไม่ได้พร้อม แต่เราเป็นแฟนกันมาเกือบ3ปีแต่ไม่เคยเจอพ่อแม่ฟังเรา กลัวว่าจะต้องมาสู่ขอ เราถามแฟนว่ามาหาเราบอกทางบ้านว่าไง บอกว่าไม่ได้บอก แค่บอกไปอู่รถ แฟนเราเป็นคนที่ชอบแต่งรถมอไซต์ ชอบไปอยู่อู่ตอนกลางคืน เราไม่ชอบให้ไปไปก็ทะเลาะกันเพราะเคยจับได้ว่าคุยกับ ผญ.ในอู่ แล้วเราระแวง ตลอดที่ผ่านมาเราทะเลาะกันเวลาออกไปอู่เราจะไม่สบายใจ เรากลัวจนเรากรีดแขน กินยาต้านเศร้า ไม่กี่เดือนแล้วเลิกกินเพราะกลัวคำว่าไม่ปกติของแฟน เรามีแต่ความคิดลบๆใส่เขา มีแต่ความงี้เง้าใส่ แล้วคือสิ่งที่เป็นแฟนกันมันต้องทำให้ด้วยความเต็มใจโดนไม่ต้องร้องขอแต่เป็นเราที่ต้องบอกกับการเป็นว่าไปบังคับ แล้วก็ทะเลาะกัน เขาบอกเราไม่เคยเป็นความสบายใจให้สักครั้ง ไม่เคยเป็นคนที่สนุก มีแต่สิ่งดีๆ แต่เราก็ยอมรับว่าเราเป็นแบบนั้นเพราะความกลัวความระแวง เราจะเลิกกันแต่ไม่มีคำยื้อไม่มีอะไร มีแต่คำว่าแล้วแต่ เราเสียใจนะ แต่เราไม่กล้าเดินออกมา แม้ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปนิดนึงแต่ก็ยังไม่กล้าเดินออกมา เขาก็รู้สึกแย่นะ แต่เขาให้เราปรับปรุงตัว แต่เราทำไม่ได้เพราะเรากลัวระแวงไปแล้ว แล้วเราเจอแบบไม่แคร์แล้วแต่เราทุกอย่าง ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ เครียดจนนอนไม่หลับ