จิต มโนวิญญาน เป็นเหตุ สภาพจิตใจ นั้นเป็นผล

หากแยกรูปนาม แยกจิตได้ จิตใจจะลอยอยู่เหนือศรีษะ เหนือกาย เป็นเหตุให้ที่กายเต็มด้วยอากาส ที่ใจก็เต็มด้วยอากาส อากาสแห่งความเป็นกุศลจิต อากาสที่เป็นกุศลจิตเป็นผล เช่น สุข สงบ สว่าง ใสสะอาด จะเป็นบรรยา

แยกจิตออกจากจิตได้จะ เกิดช่องว่าง ผู้ดู(จิต)กับ อารมณ์ในขันธ์ทั้ง5(จิต) เป็นคนอีกคนที่ยืนบนฝั่ง ดูกระแสน้ำอารมณ์อันเชี่ยวกราก สังขารุเปกขาญาน

ขันธ์5ย่อลงมาเหลือรูปกับนาม ย่อลงมาอีกเหลือแค่นาม จิต กายรับรู้อะไรไม่ได้ แม้แต่ตัวเอง แต่จิตรับรู้อะไรได้ทั้งหมด และรับรู้การเกิดดับเปลี่ยนแปลงของตัวเองด้วย อยู่ที่จะมีปัญญาเห็นหรือไม่

โลกียะภูมิ มีกว้าง ยาว สูง เป็น3มิติ รูป มันมีมิติ กว้าง ยาว สูง พื้นที่ของรูปจึงคือ กว้าง*ยาว*สูง ดับรูป รูปดับ คือ ดับความเป็นพื้นที่ กว้าง*ยาว*สูง นั้น เมื่อดับ กายได้ จะเห็นที่รูปเป็นจุดเล็กๆ ม

วิปัสสนาเพื่อสำเร็จพระโสดาบัน ใช้แค่พิจารณาขันธ์๕(ร่างกาย)เป็นพระไตรลักษณ์(อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) พอใช่มั๊ยครับ หรือต้องทำมากกว่านี้

ดูตรงนี้หลายคนคงยังไม่เข้าใจสติปัฐฐาน จึงควรมาเรียน ก ไก่กันใหม่ สติปัฐฐานคือ ดูการเกิดดับเปลี่ยนแปลง ทาง กาย เวทนา จิต ธรรม เพื่อให้เห็นความเป็นไตรลักษณ์ อนิจัง ทุกขัง อนัตตา ของรูปนาม กาย เวทนา จิ

ผู้ดู คือจิต ผู้ถูกดูคืออาการทางขันธ็5 การดับผู้ดูให้เหลือแต่อาการ จะทำให้จิตใหม่เกิดขึ้นตลอดเวลาที่ดับผู้ดูได้ จิตดวงใหม่จึงให้ความรู้สึกเป็นชีวิตใหม่อยู่เสมอ ชีวิตใหม่คือภพภูมิใหม่ จึงไม่มีการสะส

"นอบน้อมแด่ ​พุทธธรรมสงฆ์ อันเป็นที่พึ่งของข้าพเจ้า" ******* ถามครับ.. ​แรงปรารถนา ที่เราอธิษฐานบ่อย ๆ กับ ​วาระจิตสุดท้าย อย่างไหนจะมีผลกับภพชาติต่อไปของเรามากกว่ากันครับ ?

โลภ โกรธ หลง ชอบใจ เสียใจ ดีใจ คิดนึก เป็นจิตสังขาร เป็น อายาตนภายใน มโนวิญญาน เป็นผัสสะ ได้ยิน เห็นภาพ เป็น อายาตนภายนอก เป็นผัสสะ ทั้งอายาตนภายนอก ภายใน ต่างเป็นประตูผัสสะ กระทบอะไร ก็กระทบจิต จิ

วิปัสสนา กับ ไตรลักษณ์ คืออันเดียวกัน หรือ คนละอัน?