เราควรเห็นใจเด็กสมาธิสั้นจริงไหม เด็กเหล่านี้น่าสงสารจริงหรือ

​​ส่วนตัวเคยได้มีโอกาสเข้าไปทำงานในโรงเรียน และมีโอกาสได้พบเห็นกับเด็กที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นสมาธิสั้นอยู่เกือบ 3 ปี เด็กมีอาการซุกซนอยู่นิ่งไม่ได้ฉุนเฉียวก้าวร้าวฝ่าฝืนกติกาต่างๆของสังคม ทำร้ายผู้อื่น ต่อต้านกฎเกณฑ์กติกาต่าง​ๆ  ทำให้เกิดปัญหาขึ้นมากมายในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นปัญหากับครูกับเพื่อนนักเรียนด้วยกัน สร้างความเดือดร้อนไปมากมาย เดิมที เรารู้สึกว่าสิ่งนี้เป็นโรคและไม่สามารถควบคุมได้ แต่หลายๆครั้งดูเหมือนว่าเขาควบคุมตนเองได้ ที่จะไม่ทำผิดกติกา หรือทำอะไรที่สังคมไม่ยอมรับและทำสิ่งนี้ไปเหมือนกับว่าเพื่อระบายอารมณ์ส่วนตัวหรือทำเพราะความเคยชิน  เข้าใจว่าหลายๆคนคงจะบอกว่ามันเป็นโรค แต่เด็กก็ได้รับโอกาสในการกลับตัวหลายครั้ง เมื่อกระทำความผิด โดยรวมตลอดระยะเวลา 2 ปีที่เราเห็นมาน้องถูกให้อภัยและกลับมาปรับปรุงตัวใหม่ไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง แต่ก็ยังสร้างปัญหารายวันฝ่าฝืนกติกาเดิมๆ  ทั้งที่เขาจำกฎเกณฑ์กติกาต่างๆได้ และรู้ด้วยว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้และมีความผิด แต่ก็ยังทำผิดซ้ำๆ.   ​ เพราะตัวเด็กเกิดเรื่องหรือสร้างประเด็นปัญหาต่างๆ เกิดขึ้นในโรงเรียน ก็จะมีข้ออ้างว่าน้องยังเป็นเด็ก น้องถูกวินิจฉัยว่าเป็นสมาธิสั้น ทำให้โรงเรียนทำอะไรไม่ได้ และผู้ปกครองคนอื่นก็ต้องมารับเคราะห์ รูปของผู้ปกครองคนอื่นต้องมารับเพราะ ไม่ว่าจะเป็นการโดนผลักโดนแกล้งหรือโดนอะไรต่างๆ ถึงแม้มีครูประกบเข้ามาดูแลในโรงเรียน แต่เมื่อเผลอน้องก็ยังจงใจทำพฤติกรรมเหล่านั้น หลังจากทำพฤติกรรมเสร็จดูไม่มีความสำนึกในพฤติกรรมเหล่านั้นเลย ​ ส่วนตัวเป็นคนรักรักเด็กนะ แต่เห็นเคสนี้ รู้สึกรับไม่ได้กับพฤติกรรมของเด็กจริงๆ  อยากทราบว่ามีใครพอจะมีความรู้ หรือเคยมีประสบการณ์ได้สอนเด็กเหล่านี้บ้างไหม ควรมีการปรับพฤติกรรมขั้นเด็ดขาด เพื่อให้เด็กได้เรียนรู้ว่าเขาไม่สามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้หรือไม่อย่างไร  ตนนั้นที่เคยเจอน้องยุป.3ค่อนข้างเริ่มโตแล้ว เห็นพฤติกรรมเหล่านี้มาตั้งแต่ป.1 แม้จะมีคุณครูช่วยฝึกสอนส่วนตัว แต่เด็กก็ยังมีพฤติกรรมเดิมๆ