ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีบ้านให้อยู่

สวัสดีค่ะ ไม่รู้จะเริ่มพิมพ์ตรงไหนก่อนดีค่ะ เราเเค่อยากมีชีวิตที่สดใส เราอายุ20ปีค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปี3ค่ะ ไม่รู้คิดอะไร อยู่ดีๆก็ดิ่งมาก คิดกับตัวเองว่าถ้าเราเรียนจบ เราจะใช้ชีวิตต่อเเบบไหน เราจะไปอยู่ที่ไหน เราไม่มีบ้านเเล้วค่ะ พ่อกับเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เราเกิด เราไม่เคยมีครอบครัวที่สดใสค่ะ เราไม่เคยได้นั่งกินข้าวพร้อมพ่อเเม่ค่ะ ตั้งเเต่เด็กจนม.6 เราใช้ชีวิตอยู่กับพี่สาวค่ะ (เเต่เป็นการไปอยู่บ้านของพี่เขยค่ะ  ตอนที่เราไปอยู่ เราเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเขาเลยค่ะ จนปัจจุบันพี่เราเเยกทางกันกับเเฟน ตอนเราเข้าปี1 หลังจากนั้น เราก็ไม่เคยมีบ้านอีกเลยค่ะ เราอยู่หอในมหาวิทยาลัย ไม่ได้กลับบ้าน ไม่มีบ้านให้กลับ ปัจจุบันเราทำงานหาเงินเรียนเองค่ะ เพราะพี่สาวเราก็มีครอบครัวเเล้ว เราเข้าใจในส่วนนี้ค่ะ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราหาเอง เราทำพาสไทม์ หลังเลิกเรียน ถึง00:00ขับรถกลับ1ชม.
วนลูปทุกวัน กลับมาทำงานในโทรศัพท์อีก1-2ชม. ถ้าถามว่าตอนนี้เหนื่อยมั้ย ตอบเลยว่าเหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยที่สุดเลย เรามานั่งคิดๆดู เราไม่รู้ว่าถ้าเราจบไป เราจะใช้ชีวิตยังไงดี เราจะทำยังไงให้เรามีที่อยู่
ข้าวของในหอเราจะเอาไปไว้ไหนถ้าเราเรียนจบ เราจะมีบ้านอยู่ต่อมั้ย  อย่าว่าเราไม่พยายามเลยนะคะ เราพยายามมากเเล้วจริงๆ