เราเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่พร้อมใจกันทิ้ง ตอนอายุประมาณ ประมาณ ป.2 พ่อคิดสาวคาราโอเกะ แต่รับไม่ได้หอบผ้าหนีไปกรุงเทพ ทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียว ยังดีที่บ้านย่าอยู่ใกล้ๆ แต่นานทียจะมาดูหาที่บ้าน เรารอพ่อกับแม่กลับบ้าน 2 อาทิตย์อยู่บ้านคนเดียว(เราเป็นผู้หญิงด้วย) จนวันสุดท้าย ไข่ก็ไม่เหลือมาม่าไม่เหลือเงินก็หมด เราได้กินลูกชมพู่ที่ปลูกไว้ข้างบ้านกินไปเพราะไม่มีอะไรจะกินแล้ว
ตอนนั้เราคิดและร้องไห้ไป ทำไมเราต้องอยู่คนเดียวทำไมพ่อแม่ทิ้งเราไป สุดท้ายเราตัดสินใจไปขอข้าวคนข้างบ้านกิน และเล่าเรื่องให้ฟัง เขาเลยไปบอกย่าเรา ย่าเลยไห้เราไปอยู่ด้วยเวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ ค่อยเห็นหน้าพ่อ แต่แม่ไม่ติดต่อกลับมาเลย เห็นพ่อแต่เขาไม่ได้สนใจอะไรเราเลย ความรู้สึกตอนนั้นของเรามันดับวูบลงไปหมด มันสรุปแล้ววไม่มีคนรไม่รักเราแล้ว
พอ ป.4 พ่อก็ได้แต่งงานกับเมียใหมจะนานทีจะได้ไห้ค่าขนมเราแต่ค่าขนมก็ผ่านย่าเรา ตอนนั้นย่าเราก็มีแฟนอยู่เหมือนกันไม่ค่อยอยู่บ้าน แกจะรีบตื่นเช้ารีบแต่งตัวขี่รถไปหาแฟนกลับมาก็มืดค่ำ บางวันก็เอาให้วันละ 20 บางวันก็ลืม เราคิดในใจมาตลอดเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
จนเรียนจบ ปวช. พ่อก็เป็นคนส่งเรียน เราก็ท้องไม่ได้พล้าดแต่ตั้งใจเพราะเราไม่อยากอยู่กับครอบครัวเราแล้ว หลังจากเรามีครอบครัวเราไม่ได้ขอเงินที่บ้านใช้แล้ว มีเราก็ให้ ก็ไม่ได้ให้เยอะเพราะด้วยการงานของเราเป็นแค่สาวโรงงาน ค่าแรง 363 บาท เงินออกทีหักค่าห้องกับให้ลูก ก็แทบจะไม่เหลือแล้ว พอเราออกมาทำงานหาเงินเอง พ่อตอนนั้นก็เป็นโสดแล้วโทรมาขอตังค์ 3 วันขอ 100 สามวันขอ 100 แล้วก็ย่า อยู่ดีๆแม่ก็เด้งแชทมา แสดงความเป็นแม่แล้วพิมมาว่า ถ้ารักแม่ให้โอนมา 100 มาทุกๆ 2 ,3 วัน
เรารู้สึกเบื่อมาก ทุกครั้งที่เห็นเบอร์หรือแชทเด้งเป็นของครอบครัวเรามีความดีใจเลย ไม่มีการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ไม่มีการถามถึงลูกเรา มีแต่เอาเงินโอนมา โอนมา พ่อกับย่าเราให้เดือนละ 500 ส่งแยกกันแต่ยังมาขอทีละ 100 อีก รวมๆเดือนนึ่งแค่พ่อกับย่าก็เกือบคนละ 2 พัน ค่าไฟมี ปี 1 เราจ่ายให้ทั้งปี ยิ่งจ่ายยิ่งเยอะ จนค่าไฟขึ้นเดือนละ 1000 จาก 2-300 เราเลยหยุดจ่ายค่าไฟ พอเราช็อตงานไม่มีโอที เราต้องเปลี่ยนงานต้องเริ่มต้นใหม่ ไม่มีคนเข้าใจเราเลย โทรมาเอาทีละนิดตลอด
จนเราทนไม่ไหวทำไมเราต้องมาอดๆยากๆด้วยทำงานมาเหนื่อยๆ แค่ ชาไทยแก้วนึ่งเราคิดแล้วคิดอีกอยากกินมากแต่ถ้าซื้อก็เท่ากับข้าวกล่องนึ่ง ทำไมเราต้องมาคิดด้วยในเมื่อเงินเราหามาเอง เราเลยไม่ส่งเลย ปี 1 เรามาใช้ชีวิตเราเราแฮปปี้มาก อะไรที่อยากกินเราซื้อ พอเราได้งานใหม่เงินเดือนโอเค พอให้ได้เราก็ให้ ก็เป็นเหมือนเดิม ทั้งพ่อแม่,ย่า เรารู้สึกว่าพวกเราไม่เคยพอ
จนวันนี้เราบล็อกทุกช่องทางจะไม่ติดต่อ วันไหนมีจะโอนให้เอง รู้สึกว่าตัวเองโล่งใจมาก แล้วคนที่อ่านคิดว่าเราทำถูกมั้ย เพราะเราก็ไม่เคยตัดการติดต่อของครอบครัวตัวเองเลย แต่เพราะติดต่อมทีไรก็มเอาเงินตลอดเราเลยไม่อยากหนักใจ
พ่อเราทำไร่สวน พอถึงเวลาเก็บเกี่ยวค่าปุ๋ยค่าจ้างคนงานเราให้ แยกมาอีก เราไม่เคยได้ผลประโยชน์ร่วมเลย ให้ไปเฉยๆ
ลูกเราอยู่กับบ้านสามีเรา แม่ย่าเราดีมาก เป็นคนช่วยเราตั้งแต่เขารู้ว่าเราท้อง ค่าคลอดค่าเลี้ยงดูลูกเราบางส่วนจ่าย โทรมาถามคอยให้กำลังใจ คอยส่งของมาให้กิน แม่ย่าทำให้เราในสิ่งที่เราโหยหาทำไห้เรารักแม่ย่าขึ้นทุกวัน จนปัจจุบันเราอยู่กับสามี มา 8-9 ปีแล้ว จนวันนี้
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน หรือว่าเราเองที่แย่?
ตอนนั้เราคิดและร้องไห้ไป ทำไมเราต้องอยู่คนเดียวทำไมพ่อแม่ทิ้งเราไป สุดท้ายเราตัดสินใจไปขอข้าวคนข้างบ้านกิน และเล่าเรื่องให้ฟัง เขาเลยไปบอกย่าเรา ย่าเลยไห้เราไปอยู่ด้วยเวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ ค่อยเห็นหน้าพ่อ แต่แม่ไม่ติดต่อกลับมาเลย เห็นพ่อแต่เขาไม่ได้สนใจอะไรเราเลย ความรู้สึกตอนนั้นของเรามันดับวูบลงไปหมด มันสรุปแล้ววไม่มีคนรไม่รักเราแล้ว
พอ ป.4 พ่อก็ได้แต่งงานกับเมียใหมจะนานทีจะได้ไห้ค่าขนมเราแต่ค่าขนมก็ผ่านย่าเรา ตอนนั้นย่าเราก็มีแฟนอยู่เหมือนกันไม่ค่อยอยู่บ้าน แกจะรีบตื่นเช้ารีบแต่งตัวขี่รถไปหาแฟนกลับมาก็มืดค่ำ บางวันก็เอาให้วันละ 20 บางวันก็ลืม เราคิดในใจมาตลอดเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
จนเรียนจบ ปวช. พ่อก็เป็นคนส่งเรียน เราก็ท้องไม่ได้พล้าดแต่ตั้งใจเพราะเราไม่อยากอยู่กับครอบครัวเราแล้ว หลังจากเรามีครอบครัวเราไม่ได้ขอเงินที่บ้านใช้แล้ว มีเราก็ให้ ก็ไม่ได้ให้เยอะเพราะด้วยการงานของเราเป็นแค่สาวโรงงาน ค่าแรง 363 บาท เงินออกทีหักค่าห้องกับให้ลูก ก็แทบจะไม่เหลือแล้ว พอเราออกมาทำงานหาเงินเอง พ่อตอนนั้นก็เป็นโสดแล้วโทรมาขอตังค์ 3 วันขอ 100 สามวันขอ 100 แล้วก็ย่า อยู่ดีๆแม่ก็เด้งแชทมา แสดงความเป็นแม่แล้วพิมมาว่า ถ้ารักแม่ให้โอนมา 100 มาทุกๆ 2 ,3 วัน
เรารู้สึกเบื่อมาก ทุกครั้งที่เห็นเบอร์หรือแชทเด้งเป็นของครอบครัวเรามีความดีใจเลย ไม่มีการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ไม่มีการถามถึงลูกเรา มีแต่เอาเงินโอนมา โอนมา พ่อกับย่าเราให้เดือนละ 500 ส่งแยกกันแต่ยังมาขอทีละ 100 อีก รวมๆเดือนนึ่งแค่พ่อกับย่าก็เกือบคนละ 2 พัน ค่าไฟมี ปี 1 เราจ่ายให้ทั้งปี ยิ่งจ่ายยิ่งเยอะ จนค่าไฟขึ้นเดือนละ 1000 จาก 2-300 เราเลยหยุดจ่ายค่าไฟ พอเราช็อตงานไม่มีโอที เราต้องเปลี่ยนงานต้องเริ่มต้นใหม่ ไม่มีคนเข้าใจเราเลย โทรมาเอาทีละนิดตลอด
จนเราทนไม่ไหวทำไมเราต้องมาอดๆยากๆด้วยทำงานมาเหนื่อยๆ แค่ ชาไทยแก้วนึ่งเราคิดแล้วคิดอีกอยากกินมากแต่ถ้าซื้อก็เท่ากับข้าวกล่องนึ่ง ทำไมเราต้องมาคิดด้วยในเมื่อเงินเราหามาเอง เราเลยไม่ส่งเลย ปี 1 เรามาใช้ชีวิตเราเราแฮปปี้มาก อะไรที่อยากกินเราซื้อ พอเราได้งานใหม่เงินเดือนโอเค พอให้ได้เราก็ให้ ก็เป็นเหมือนเดิม ทั้งพ่อแม่,ย่า เรารู้สึกว่าพวกเราไม่เคยพอ
จนวันนี้เราบล็อกทุกช่องทางจะไม่ติดต่อ วันไหนมีจะโอนให้เอง รู้สึกว่าตัวเองโล่งใจมาก แล้วคนที่อ่านคิดว่าเราทำถูกมั้ย เพราะเราก็ไม่เคยตัดการติดต่อของครอบครัวตัวเองเลย แต่เพราะติดต่อมทีไรก็มเอาเงินตลอดเราเลยไม่อยากหนักใจ
พ่อเราทำไร่สวน พอถึงเวลาเก็บเกี่ยวค่าปุ๋ยค่าจ้างคนงานเราให้ แยกมาอีก เราไม่เคยได้ผลประโยชน์ร่วมเลย ให้ไปเฉยๆ
ลูกเราอยู่กับบ้านสามีเรา แม่ย่าเราดีมาก เป็นคนช่วยเราตั้งแต่เขารู้ว่าเราท้อง ค่าคลอดค่าเลี้ยงดูลูกเราบางส่วนจ่าย โทรมาถามคอยให้กำลังใจ คอยส่งของมาให้กิน แม่ย่าทำให้เราในสิ่งที่เราโหยหาทำไห้เรารักแม่ย่าขึ้นทุกวัน จนปัจจุบันเราอยู่กับสามี มา 8-9 ปีแล้ว จนวันนี้