คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
ใจเย็นๆตั้งสติ อย่ายึดคนอื่นเป็นศูนย์กลาง อย่าเอาความคิดคนอื่นที่มีทัศนคติด้านลบกับเราเก็บมาคิดหรือมาแบกไว้ ให้คิดเสียว่า นั่นเป็นปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของเรา จงเป็นตัวของตัวเอง โฟกัสไปที่อนาคตข้างหน้าสร้างกำลังใจให้กับตัวเอง คิดบวกเข้าไว้ นึกถึงพ่อแม่ครอบครัวที่อยู่ทางบ้าน ซึ่งจะเป็นพนักผิงหลังให้เรา อย่าไปฝากอนาคตไว้กับเพื่อน อดทนไว้ พึงระลึกเสมอว่า ชีวิตเป็นของเรา อย่าให้คนอื่นที่คิดไม่ดีต่อเรา มามีอิทธิพลต่อการใช้ชีวิตของเรา หลีกเลี่ยงการปะทะ ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหว ใจเราต้องนิ่ง โฟกัสที่การเรียน เพื่อมุ่งเป้าหมายสู่อนาคตในวันข้างหน้า อีกไม่นานก็จะจบ ลองคิดให้กว้างๆว่า ถ้าสมมติเราลาออกแล้ว เราจะไปทำอะไรต่อ ถ้าคิดจะไปซิ่วใหม่ แล้วมีอะไรจะยืนยันได้ว่า ที่ใหม่หรือคณะใหม่ มหาวิทยาลัยแห่งใหม่ เพื่อนกลุ่มใหม่จะปฏิบัติตัวดีกับเรามากกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้ อย่าให้คนเหล่านี้มามีอิทธิพลเหนือตัวเรา คิดตลอดว่า เราไม่ได้ขอข้าวกินจากคนเหล่านี้ ยิ่งเราคิดจะหนีหรือคิดที่จะอยากจบชีวิต ยิ่งไม่ส่งผลดีต่อตัวเอง และครอบครัวที่อยู่ข้างหลัง เป็นกำลังใจให้นะครับ แต่ถ้ายังรู้สึกคิดมากในเรื่องดังกล่าว ก็ลองไปปรึกษาแพทย์ด้านสุขภาพจิต อยู่ที่ รพ.ศรีนครินทร์นั่นล่ะครับ ห้องตรวจหมายเลข 7 มีคนใกล้ตัวมีปัญหาด้านความรู้สึกนึกคิดที่ดิ่งมากๆ เรียนที่ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ล่ะ เป็นลักษณะแบบแพนิค รู้สึกทรมานตัวเองมากๆ จนสุดท้ายแกก็ตัดสินใจไปพบแพทย์ที่แผนกนี้ล่ะ ได้รับการรักษาไปด้วยเรียนไปด้วย ตอนนี้เรียนจบและได้ทำงานแล้ว อาการกลับมาเป็นปกติแล้ว ใช้ชีวิตปกติ เป็นกำลังใจให้นะครับ นอนพักผ่อนให้เพียงพอ หยุดคิดฟุ้งซ่าน หาเวลาออกกำลังกายเป็นประจำ เรียกเหงื่อ ไม่ว่าจะเป็นการเดิน หรือวิ่ง หรือเล่นกีฬาที่เราถนัด มันจะมีส่วนช่วยในการทำให้เรารู้สึกดีขึ้นครับ มองบวกเข้าไว้ครับ เพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้า เรากับเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตหรอกครับ ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ
แสดงความคิดเห็น
ผมควรลาออกดีไหม มข.
ผมเข้ามารอบสองnetsat ผมเข้ามาผมไม่เคยคิดจะเป็นครูเลย ผมคิดแค่ว่าเอาใบจบเฉยๆ ผมเห็นคะแนนผมมันน่าจะติดแน่ๆเลยตัดสินใจเข้ามาในคณะนี้ พอผมได้เข้ามา ผมไม่มีความสุขในการเรียนเลย ทั้งกฏระเบียบและหลายๆอย่างที่มันไม่มีอิสระเลยสักนิด ทำไมการเรียนมหาลัยคณะนี้ยังมีเรื่องทรงผม การแต่งกายที่เหมือนจะเปิดกว้าง แต่สุดท้ายก็ยังมีกฏระเบียบไม่ต่างจากเรียนอยู่มัธยมเลย และสังคมที่อยู่ ผมรู้สึกว่าไม่ใช่ที่ของผมเลย เพื่อนหลายๆคนก็ไม่ชอบผมเพราะผมแปลก มีคนนึงให้เหตุผลว่าผมแปลก เพราะชอบลงเพลง แชร์โพสต์ที่ทรงเป็นอินเตอร์ เขียนภาษาอังกฤษต่างๆ ในพื้นที่ส่วนตัว IG และยังมีเรื่องที่มีคนแชร์สตอรี่ IG ของผมไปเมคฟัน ผมเลยต้องไปลบฟอลทิ้งจนเกือบหมดทั้งสาขา ตอนนี้ผมรู้สึกมันลามไปหมดเพราะคนที่มีปัญหาก็อยู่รวมๆกันเป็นกลุ่มใหญ่ทั้งสาขา จนผมรู้สึกไม่สามารถเข้ากับสังคมในสาขาผมได้แล้ว ซึ่งผมรู้สึกไม่ดีเลย ผมต้องการพักมากๆ แต่ผมไม่สามารถทำได้เพราะยังต้องไปเรียนทุกวัน ผมเคยคิดอยากจะจบชีวิตหลายรอบมากๆ ผมไม่คิดว่าผมจะเจออะไรแบบนี้ ทั้งสังคม ทั้งการเรียน เหมือนผมเดินมาผิดทางมากๆ ผิดมหันต์ ความตั้งใจแค่เอาใบจบเฉยๆมันยังคอยเป็นเส้นบางเล็กๆตลอดเวลา เหมือนผมต้องไม่มีชีวิต ไม่มีเพื่อนเจ๋งๆ ไม่มีอะไรเลย อยู่ในกรอบทั้ง 4 ปี ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี