จัดการความรู้สึกยังไงดีคะเพิ่งเป็นแม่คนครั้งแรก การที่เฝ้ามองลูกโตขึ้นทีละน้อยๆแล้วใจดีมีความสุขนะ ลูกเราเติบโตขึ้น ลักษณะทางกายภาพเปลี่ยนแปลงทุกวัน ตอนเด็กเราเฝ้ามองผู้ปกครองที่เลี้ยงดูเรามาท่านก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเราก็ไม่ได้คิดถึงอะไรมากนัก แต่กับลูกนี่สิ ย้อนกลับไปมองภาพถ่ายตั้งแต่แรกเกิด เป็นทารก วัยแบเบาะ กำลังหัดพลิกคว่ำ หัดนั่ง หัดยืนทีไรก็ใจหวิวทุกครั้ง คิดถึงเค้าทุกช่วงเวลาเลย และเมื่อตระหนักได้ว่าเราจะไม่ได้เจอเขาในแต่ละเวอร์ชั่นซ้ำได้อีก ณ ขณะนี้เราเป็นโลกทั้งใบของเขา ทำอะไรๆก็ติดแม่ กอดหอมกันทุกวัน นอนหลับด้วยกัน ไม่อยากให้วันเวลานี้เปลี่ยนแปลงไปเลย คิดในอนาคตว่าถ้าเขาโตแล้วก็ต้องเริ่มติดเพื่อน ก็เริ่มต้องการแม่น้อยลง… ยิ่งไปกว่านั้นอีกก็ต้องไปมีครอบครัว แค่คิดก็เสียใจแย่แล้วค่ะ แม่คิดเห็นแก่ตัวไปไหม แต่เมื่อถึงเวลาก็คงต้องปล่อยวางตามธรรมชาติ เศร้าจัง เข้าใจหัวอกพ่อแม่ห่วงลูกแล้วค่ะ กลัวเหลือเกินว่าเขาจะโดนใครมาทำร้ายจิตใจไหม จะมาทำให้ลูกเราเกิดความรู้สึกแย่กับตัวเกลัไม่อยากให้รอยยิ้มลูกเปลี่ยนไป รอยยิ้มกว้างเสียงหัวเราะคิกคักยิ้ตอบแม่ทุกๆเช้า กินนมจากอกแม่จนหลับไปพร้อมกันทุกค่ำคืน จะเก็บเกี่ยวเวลาดีๆนี้ไว้ให้มากที่สุดค่ะ
คุณแม่มือใหม่…