รู้สึกจิตตกจากการทำงาน เข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได้ จนถึงขั้นต้องโดนไล่ออก ตกงาน ลาออกจากงาน ส่อเป็นจิตเวช/ออทิสติกไหม

จริงๆเราเป็นคนช้าตั้งแต่เด็กๆแล้ว ความรู้สึกช้า ทำอะไรช้า สมองช้า คิดช้า และความรู้สึกนึกคิดไม่เหมือนคนอื่นตั้งแต่เด็ก จะรู้สึกไม่ตรงกับคนอื่น ส่วนใหญ่จะชัดเจนไปทางรู้สึกกับสิ่งๆใดแย่กว่าความเป็นจริง อะไรไม่แย่ก็รู้สึกแย่ ทำให้ความรู้สึกบั่นทอนในการใช้ชีวิต รู้สึกว่าจะทำอะไรก็ยากไปหมด เช่นการเรียน การเข้ากับคนอื่น การไปซื้อของ การหัดขึ้นรถสองแถวครั้งแรก เราเพิ่งขึ้นรถสองแถวครั้งแรกตอน ม.1 ในขณะที่คนอื่น อนุบาล ป.1 ก็ขึ้นรถเองเป็นแล้ว เราช้ามากโดยเฉพาะการเรียน ยิ่งขึ้น ม.ปลาย เราเรียนสายวิทย์ เราเรียนได้แย่มาก และแทบไม่ได้รับรู้บทเรียนอะไรเลย เหมือนหัวสมองเราสุดแค่ ม.ต้น เราเรียนไม่ได้เลย ตอน ม.4 เราติด 0 คณิตพื้นฐาน/เพิ่มเติม เคมี ฟิสิกส์ กว่าจะแก้ได้ กว่าจะผ่านมันมาได้เราผ่านมันมายากมาก ตอน ม.5 เราก็เกือบติด ถ้าไม่มีเพื่อนช่วยสอน ช่วยเราสอบแก้วิชาที่ตก การเรียนเราผ่านไปได้เพราะเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้การเรียนรู้และสมองเราพัฒนาขึ้นเลย เหมือนมันสุดอยู่แค่ ม.ต้น พอจบ ม.6 มาเรียนโรงเรียนผู้ช่วยพยาบาล เราหาเพื่อน และเข้ากับเพื่อน แต่พอขึ้นฝึกปฏิบัติจริง เราเข้ากับเพื่อนไม่ได้ และไม่ชอบสิ่งที่ทำบนวอร์ด เราผ่านมาได้แบบถูๆไถๆ เกลียดเพื่อนบ้าง หยุดบ้าง ลาบ้าง จนจบ แต่กลุ่มเราก็ผ่านมาได้เพราะเพื่อน เพื่อนที่ฝึกด้วยกันในกลุ่มเก่งมาก จนทำให้เราผ่านไปได้ แต่ยอมรับว่าเราต่อต้าน และไม่ชอบสิ่งที่เรียน และสมองก็ไม่เรียนรู้อะไรเลย พอจบมาทำงาน เราก็ทำงานได้แย่ เห็นได้ชัดว่าเราทำไม่เหมือนกับที่เพื่อนทำตอนเรียน และทำไม่เหมือนกับคนที่ทำงาน เราทำงานเหมือนคนไม่ได้ผ่านการเรียนมาทำงานวิชาชีพ ทำเหมือนคนไม่มีความรู้ ซึ่งเรเก๋เป็นแบบนั้นจริงๆ และถึงจะกลับมารื้อหนังสืออ่านใหม่ ก็อ่านไม่เข้าใจเหมือนตอนที่เรียนแล้ว หนำซ้ำเรายังเข้ากับคนที่ทำงานไม่ได้ และรู้สึกไม่ชอบวัฒนธรรมขององค์กร ทุกวันที่ตื่นไปทำงานจะกังวลว่าวันนี้จะโดนด่าอะไรไหม เราจะทำอะไรผิดไหม ไม่อยากเห็นโรงพยาบาลที่เรากำลังทำงานอยู่ ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากตื่นไปทำงาน ไม่อยากเห็นหน้าคนที่ทำงาน ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกที่ควรจะเป็นในที่ทำงาน เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว แต่เราอดทนและคิดว่าเดี๋ยวก็เรียนจบ แต่นี่ไม่ใช่ เราต้องไปทำมันทุกวัน หนำซ้ำถ้าไม่ผ่านโปรจะไม่ได้เป็นพนักงานประจำอีก เราไปทำแบบไม่มีความหวัง มันดูเหมือนต้องพึ่งพาตัวเอง 100% เราท้อ/เหนื่อยกับการทำอะไรแบบนี้ เราทำงานแย่ลงทุกวัน คิดอยากลาออกทุกวัน จนในที่สุดถึงจะไม่ลาออกเองเราก็โดนไล่ออกราะาะทำงานแย่ลงทุกวันและไม่ทำให้ดีขึ้น ชีวิตมันไม่จบแค่นี้ เราต้องสมัครงานที่ใหม่แต่ตำแหน่งเดิม เพื่อเข้าไปทำงานแบบเดิม เจอคนเดิมๆ บรรยากาศเดิม และโดนด่าเหมือนเดิม มันจบไม่ได้สักที และไปทำงานอย่างอื่นไม่ได้แล้วด้วย เราชอบนึกย้อนอดีตไปถึงตอนอนุบาลเลยว่าเราเคยเป็นคนยังไง เจออะไรมาบ้าง ผ่านมาได้ยังไง ตอนเด็กมันเหมือนจะง่ายไปหมดแค่เรียนหนังสือ สอบได้เท่าไรก็ได้เกรดเท่านั้น ติด 0 ก็แก้ รอเพื่อนมาช่วย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ทำอะไรไม่ได้ ทำไม่เป็นก็ไม่มีใครช่วย แถมไม่ผ่านโปรชีวิตก็จบ ต้องหาที่ทำงานใหม่ ไม่ได้ไปต่อเหมือนตอนเรียนแล้ว แล้วชีวิตที่เหลือเราต้องทำยังไง ถ้าไปทำอีกไม่ผ่านอีกต้องเริ่มต้นใหม่ไปถึงเมื่อไร แถมมีประวัติการทำงานที่น้อยแต่หลายที่ก็ไม่ได้ดีแถมแย่กว่าเดิมอีก หรือชีวิตเราจบแค่นี้ ต้องไปทำงานโรงงานเพราะทำงานที่เรียนจบมาไม่ได้ เพราะอะไรเราถึงทำไม่ผ่านสักที