สวัสดีครับผมชื่อปั้นนะครับเรื่องพีงเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเลยครับในวันที้22-23ส.ค.2568ครับ ผมได้ไปเจอเรื่องนี้มา
คืนนั้น…ป่าที่สะแกราชเงียบสนิท มีเพียงเสียงจิ้งหรีดกับลมพัดเบา ๆ หอสวรรค์ลิขิตตั้งตระหง่านอยู่กลางป่า แสงไฟสลัวส่องออกมาจากหน้าต่างไม่กี่บาน
นักเรียนหลายสิบชีวิตพากันเข้านอน แต่ก็ยังมีบางห้องที่แอบเม้าท์ แอบหัวเราะคิกคักกันอยู่…
จนเวลาล่วงไปเกือบเที่ยงคืน…เสียงทุกอย่างเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงลมพัดผ่านต้นไม้
แล้ว “ใครบางคน” ก็หันไปมองที่ระเบียง…
เขาเห็นเงาร่าง ผู้หญิงผมยาว สวมชุดขาวซีด ยืนพิงราว มองลงมาอย่างนิ่งเงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงก้าวเดิน
“เฮ้ย! เห็นมั้ย?” เขากระซิบเพื่อน
เพื่อนข้าง ๆ รีบหันไปดู…แล้วเบิกตากว้าง “เห็น…กูเห็นจริง ๆ!”
ทั้งห้องแตกตื่น วิ่งมาเกาะกระจกหน้าต่าง ทุกคนต่างเห็นเหมือนกัน เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับมองลงมา ตรง ๆ ที่พวกเขา
บางคนใจกล้า รีบคว้าไฟฉาย เปิดประตูออกไปดู…
แต่สิ่งที่เจอ คือระเบียงว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย
เสียงหัวใจยังเต้นแรงไม่หาย พวกเขารีบกลับเข้าห้อง บอกกันว่า “พอแล้ว…พรุ่งนี้ค่อยเล่า”
แต่เรื่องยังไม่จบ…
ระหว่างที่ทุกคนพยายามข่มตาหลับ เสียงฝีเท้าช้า ๆ กลับดังขึ้นมาจาก บันไดชั้นล่าง …
“ตึก…ตึก…ตึก…”
เด็กห้องข้างล่างที่ยังไม่นอนหันไปมองก็เห็น…
ร่างของ หญิงชราผมขาวโค้งหลัง ใส่ชุดเก่า ๆ ค่อย ๆ เดินลากเท้าผ่านบันไดอย่างช้า ๆ ก้มหน้า ไม่แม้แต่จะหันมองใคร
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนขนลุกคือ…
ร่างนั้น “เลือนหาย” ไปกับความมืดตรงโถงบันได เหมือนละลายไปต่อหน้าต่อตา
คืนนั้นทั้งหอไม่มีใครกล้าหลับสนิท ทุกคนพยายามเงียบที่สุด รู้เพียงว่าตำนาน “ผีชุดขาวกับยายแก่แห่งหอสวรรค์ลิขิต” ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าอีกต่อไป…
เพราะพวกเขา เห็น…พร้อมกันหลายคน แล้วจริง ๆ
ใครเคยเจอผีที่ค่ายสถานีวิจัยสิ่งแวดล้อมสะแกราช ตำบล อุดมทรัพย์ อำเภอวังน้ำเขียว นครราชสีมา นี้บ้างครับผมพึ่งไปเจอเลย
คืนนั้น…ป่าที่สะแกราชเงียบสนิท มีเพียงเสียงจิ้งหรีดกับลมพัดเบา ๆ หอสวรรค์ลิขิตตั้งตระหง่านอยู่กลางป่า แสงไฟสลัวส่องออกมาจากหน้าต่างไม่กี่บาน
นักเรียนหลายสิบชีวิตพากันเข้านอน แต่ก็ยังมีบางห้องที่แอบเม้าท์ แอบหัวเราะคิกคักกันอยู่…
จนเวลาล่วงไปเกือบเที่ยงคืน…เสียงทุกอย่างเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงลมพัดผ่านต้นไม้
แล้ว “ใครบางคน” ก็หันไปมองที่ระเบียง…
เขาเห็นเงาร่าง ผู้หญิงผมยาว สวมชุดขาวซีด ยืนพิงราว มองลงมาอย่างนิ่งเงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงก้าวเดิน
“เฮ้ย! เห็นมั้ย?” เขากระซิบเพื่อน
เพื่อนข้าง ๆ รีบหันไปดู…แล้วเบิกตากว้าง “เห็น…กูเห็นจริง ๆ!”
ทั้งห้องแตกตื่น วิ่งมาเกาะกระจกหน้าต่าง ทุกคนต่างเห็นเหมือนกัน เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับมองลงมา ตรง ๆ ที่พวกเขา
บางคนใจกล้า รีบคว้าไฟฉาย เปิดประตูออกไปดู…
แต่สิ่งที่เจอ คือระเบียงว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย
เสียงหัวใจยังเต้นแรงไม่หาย พวกเขารีบกลับเข้าห้อง บอกกันว่า “พอแล้ว…พรุ่งนี้ค่อยเล่า”
แต่เรื่องยังไม่จบ…
ระหว่างที่ทุกคนพยายามข่มตาหลับ เสียงฝีเท้าช้า ๆ กลับดังขึ้นมาจาก บันไดชั้นล่าง …
“ตึก…ตึก…ตึก…”
เด็กห้องข้างล่างที่ยังไม่นอนหันไปมองก็เห็น…
ร่างของ หญิงชราผมขาวโค้งหลัง ใส่ชุดเก่า ๆ ค่อย ๆ เดินลากเท้าผ่านบันไดอย่างช้า ๆ ก้มหน้า ไม่แม้แต่จะหันมองใคร
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนขนลุกคือ…
ร่างนั้น “เลือนหาย” ไปกับความมืดตรงโถงบันได เหมือนละลายไปต่อหน้าต่อตา
คืนนั้นทั้งหอไม่มีใครกล้าหลับสนิท ทุกคนพยายามเงียบที่สุด รู้เพียงว่าตำนาน “ผีชุดขาวกับยายแก่แห่งหอสวรรค์ลิขิต” ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าอีกต่อไป…
เพราะพวกเขา เห็น…พร้อมกันหลายคน แล้วจริง ๆ