เราเป็นพี่คนโตของบ้านจบแค่ม.6อยากเรียนต่อแต่ที่บ้านไม่ค่อยมีเงินต้องออกมาหาเงินทำงานแต่เช้ายันค่ำเลิกงาน4-5ทุ่มแม่ต้องได้เปลี่ยนกระจกตาเราต้องหางานใหม่ที่ได้เงินเยอะมีโอที
ช่วงนี้เลยไม่มีเวลาโทรหาแม่เล่นโทรศัพท์ไม่ได้
เลิกดึกแต่ละเดือนเราหาค่ารถค่าหอค่ากินเองปกติแม่นอนตั้งแต่1ทุ่มก็จะมีทักหาแกบ้าง เมื่อวันแม่ที่12เราโทรไปอวยพรให้แม่เราเลยบอกแม่ว่าช่วงนี้หนูอยู่ในช่วงฝึกงานนะไม่ได้เล่นโทรศัพท์เลิกดึกรออีก1อาทิตย์ค่อยจะโทรหาและค่อยจะมีวันหยุดจะกลับบ้านพาเลี้ยงหมูกะทะนะ พอครบ1อาทิตย์แม่โทรมาเมื่อเช้าบอกว่าทำไมไม่รับสายใครเลยไม่รู้ทำอะไรมันยากขนาดนั้นหรอทำงานอ่ะใครโทรหาก็ไม่รับ แม่พูดน้ำเสียงที่โมโหไม่ฟังอะไรเลยแม่บ่นด่าให้ยาวมาก เราเลยว่าก็ทำงานข้อความมันไม่ขึ้น
เราจะพูดก็พูดไม่ได้ ไม่ฟังเหตุผลเราเลย บอกเราว่าจะโทรเบอร์ก็หาไม่เจอเลยบอกว่าก็แม่ทำหายแล้วหนูผิดหรอ หนูบอกเล่นโทรศัพท์ไม่ได้1อาทิตย์ฝึกงานเลิกดึกหนูก็ทักหา ไม่มีใครไม่นึกถึงครอบครัวหรอก ที่ทำอยู่หนูก็ทำเพื่อแม่ทั้งหมด
จะเที่ยวจะเล่นก็ไม่กล้า กลัวไม่มีเงินส่งให้
แม่ไม่ฟังและบอกไม่ให้เราโทรหาอีก เราทำงานมาเหนื่อย เลยรู้สึกท้อที่ไม่ยอมฟังเราเพราะติดต่อเราไม่ได้ทั้งที่ไม่มีสายโทรมาเลยแชทก็ทักหา
แล้วบอกว่าเป็นเพราะเราที่พูดไม่ดีใส่แกแต่เราไม่ได้พูดอะไรเลยมีแต่แกที่ด่าเราจนไม่ฟังเหตุผล
เราไม่กล้าขอตังแม่เวลาที่ไม่มีกินบางวันหมุนเงินไม่ทันต้องยืมเพื่อน ทุกวันกินมาม่าต้มไข่บางวันไปกินร้านเอาเหนื่อยก็อดทนเรามีน้อง1คนไม่อยากให้น้องเป็นเหมือนเราอยากให้น้องได้เรียนต่อคณะดีๆ
ตอนนี้เรากำลังพยายามทำให้มันดีขึ้นแต่แทบไม่มีกำลังใจ ทุกวันต้องมานอนคิดจะเอาเงินไหนเติมน้ำมันเงินไหนกินข้าวโดยที่ไม่ขอแม่ เราอายุแค่21
ตอนนี้เราว่าจะไม่โทรหาแม่ แม่เคยเป็นแบบนี้มาหลายรอบแล้วอยากให้แม่ใจเย็นและฟังเหตุผลของลูกมากกว่านี้
เราเป็นลูกที่นิสัยแย่ขนาดนั้นเลยหรอคะ
ช่วงนี้เลยไม่มีเวลาโทรหาแม่เล่นโทรศัพท์ไม่ได้
เลิกดึกแต่ละเดือนเราหาค่ารถค่าหอค่ากินเองปกติแม่นอนตั้งแต่1ทุ่มก็จะมีทักหาแกบ้าง เมื่อวันแม่ที่12เราโทรไปอวยพรให้แม่เราเลยบอกแม่ว่าช่วงนี้หนูอยู่ในช่วงฝึกงานนะไม่ได้เล่นโทรศัพท์เลิกดึกรออีก1อาทิตย์ค่อยจะโทรหาและค่อยจะมีวันหยุดจะกลับบ้านพาเลี้ยงหมูกะทะนะ พอครบ1อาทิตย์แม่โทรมาเมื่อเช้าบอกว่าทำไมไม่รับสายใครเลยไม่รู้ทำอะไรมันยากขนาดนั้นหรอทำงานอ่ะใครโทรหาก็ไม่รับ แม่พูดน้ำเสียงที่โมโหไม่ฟังอะไรเลยแม่บ่นด่าให้ยาวมาก เราเลยว่าก็ทำงานข้อความมันไม่ขึ้น
เราจะพูดก็พูดไม่ได้ ไม่ฟังเหตุผลเราเลย บอกเราว่าจะโทรเบอร์ก็หาไม่เจอเลยบอกว่าก็แม่ทำหายแล้วหนูผิดหรอ หนูบอกเล่นโทรศัพท์ไม่ได้1อาทิตย์ฝึกงานเลิกดึกหนูก็ทักหา ไม่มีใครไม่นึกถึงครอบครัวหรอก ที่ทำอยู่หนูก็ทำเพื่อแม่ทั้งหมด
จะเที่ยวจะเล่นก็ไม่กล้า กลัวไม่มีเงินส่งให้
แม่ไม่ฟังและบอกไม่ให้เราโทรหาอีก เราทำงานมาเหนื่อย เลยรู้สึกท้อที่ไม่ยอมฟังเราเพราะติดต่อเราไม่ได้ทั้งที่ไม่มีสายโทรมาเลยแชทก็ทักหา
แล้วบอกว่าเป็นเพราะเราที่พูดไม่ดีใส่แกแต่เราไม่ได้พูดอะไรเลยมีแต่แกที่ด่าเราจนไม่ฟังเหตุผล
เราไม่กล้าขอตังแม่เวลาที่ไม่มีกินบางวันหมุนเงินไม่ทันต้องยืมเพื่อน ทุกวันกินมาม่าต้มไข่บางวันไปกินร้านเอาเหนื่อยก็อดทนเรามีน้อง1คนไม่อยากให้น้องเป็นเหมือนเราอยากให้น้องได้เรียนต่อคณะดีๆ
ตอนนี้เรากำลังพยายามทำให้มันดีขึ้นแต่แทบไม่มีกำลังใจ ทุกวันต้องมานอนคิดจะเอาเงินไหนเติมน้ำมันเงินไหนกินข้าวโดยที่ไม่ขอแม่ เราอายุแค่21
ตอนนี้เราว่าจะไม่โทรหาแม่ แม่เคยเป็นแบบนี้มาหลายรอบแล้วอยากให้แม่ใจเย็นและฟังเหตุผลของลูกมากกว่านี้