ผมไม่มีจุดหมายอีกแล้ว

คือผมเครียดมากครับผมขออธิบายงี้นะครับผมเป็นเด็กที่เกิดมาไม่มีพ่อไม่มีแม่เลยผมไม่เคยเห็นหน้าท่านเลยแต่มีอีกครอบครัวนึงรับผมไปเลื้ยงผมมีอาคนนึงเป็นน้องสาวพ่อผมผมเป็นเด็กที่มีความฝันตั้งแต่เด็กว่าผมอยากเป็นนักฟุตบอลผมฝึกวันพอผมอยู่ม.3คนที่รับเลื้ยงผมเขาเริ่มด่าผมดูถูกผมทุกวันผมก็ไม่ได้อะไรเพราะเขาคือคนเลื้ยงผมมาพอถึงตอนผมต้องย้ายบ้านไปอยู่จังหวัดนึงย้ายโรงเรียนผมก็ไม่ได้ไดเตะบอลอีกผมเข้าม.4โรงเรียนแห่งนึง ผมเขาไปแรกๆผมก็โดนบูลลี่ทุกวันว่าอ้วน จบไปขายนมเปรี่ยวตามข้างถนนไป โง่ จบไปเก็บขยะบ้าง คือผมโดนทุกวันจนผมไม่อยากไปโรงเรียน ผมโดนแกล้งสารพัด ผมโดนทั้งถอดเสื้อและให้คลานกับพื้นบ้าง เอาโทรศัพท์ไปแชทหาคนอื่นจนทำให้ผมเดือนร้อนบ้างผมก็ทนมาตลอดผมเคยขออาผมว่า ผมอยากย้ายโรงเรียน ขอย้ายได้ไหมครับ เขาบอกว่าได้แต่พอเข้าเทอม2 เขากับมาตัดบทผมว่าไม่ย้ายหรอกอยู่อย่างงั้นไปแหละเดี่ยวก็ดีขึ้นเองผมแบบช็อคเลยทำไมถึงมาตัดความหวังผมทิ้งอย่างนี้ผมร้องไห้ไม่หยุดแต่ผมทำได้แค่ร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้องเดราะเวลาผมจะปรึกษาใครเขาก็เอาแต่ด่าผมดูถูกผมทั้งที่เขาเป็นเลี้ยงผมมาผมไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยผมได้แค่อยู่กับตัวเองในทุกๆวันผมก็ยังทนอยู่ไปจนม.5ผมเริ่มหางานทำเพื่อที่จะซื่อในสิ่งที่ผมต้องการผมทำงานไปเรียนไปจนม.6ผมอายุ17ผมทำงานที่นึงผมยอมลาเรียนเพื่อไปทำงานผมทำเพื่อตัวผมพอผมไปโรงเรียนผมก็โดนบูลลี่หนักกว่าเดิม ผมร้องไห้ทุกวันมีแต่คนด่าผมด่าทุกวันผมร้องไห้ผมลุกขึ้นสู้ทุกวันจนผมไม่อยากจะลุกขึ้นสู้อีกผมเหนื่อยมากผมแค่เด็กอายุ17ที่ออกมาหาเงินเพื่อตัวเองแต่สิ่งที่ผมต้องเจอในแต่ละวันนี้มันอะไรกันวะผมไปคัดบอลผมได้ทุนอาผมก็ไม่ให้เรียนทั้งที่เป็นอนาคตของผมแต่มาจบเพราะอาผมอยากให้โฟกัสการเรียนมากกว่าพอผมโฟกัสผมทำเกรดได้ประมาณนึงก็ไม่อยากให้ผมเข้ามหาลัยที่ผมอยากเข้าผมหมดทุกอย่างไปกับความฝันที่ทำพยายามมากๆแล้วผมไผคัดบอลผมเดินทาง35กิโลผมเสียไปหลายพันเลยผมไปคัดหลายที่พอผมได้ทุนเขาก็ไม่ให้ผมเรียนมหาลัยที่ผมอยากเข้าเขาก็ไม่ได้เข้าคือผมก็แค่เด็กคนนึงที่เหนื่อยทั้งเรียนหาเงินหาความฝันหาอนาคตตัวเอง