เคยมีใครเรียนมหาวิทยาลัย อกหัก แล้วลาออกจากมหาวิทยาลัยแบบผมบ้างไหมครับ?

จะมาเล่าประสบการณ์ส่วนตัวครับ ผู้ชายกับผู้ชาย ถามว่าไปรู้จักกันได้ยังไง คือผมก็เป็นผู้ชายหนึ่งใส่แว่นคนหนึ่ง ชอบนั่งนิ่งๆชอบนั่งเล่นคนเดียว ใต้ต้นไม้หรือไม่ก็โต๊ะไม้หินอ่อน ไม่ค่อยสุงสิงกับเล่นใคร ก่อนที่จะลาออก เรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งภาคอีสาน ผมเรียนสาขาเกษตรศาสตร์ ปี1 แต่คนที่เขาเข้ามาในชีวิตเขาเรียนคณะเดียวกันแต่ละสาขา ปี2 เขาเข้ามาทำความรู้จักกับผม เขาชอบทักมาคุยเล่นทุกวัน เวลาผมนั่งเล่นคนเดียวเขาก็จะทักมาเสนอตัวอยากไปนั่งเล่นด้วย เป็นเพราะความผูกพันมั้งครับ ที่ไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อน ผมอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่เด็กทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนคนเดียว ไม่เคยมีใครทำให้แบบนี้มันเลยรู้สึกดีมากๆที่มีคนมาใส่ใจ เวลากลับบ้านผมก็จะเรียกรถผ่านแอปเพราะส่วนตัวผมไม่มีรถขับ แต่เขาก็เสนอตัวให้นั่งรถเขาไปส่งผมที่บ้านตลอดตอนกลับบ้านต่างอำเภอ เขาก็จะมารอนั่งเล่นด้วยรอรถส่งผมขึ้นรถบัสที่สถานีขนส่ง ซึ่งเป็นอะไรที่ดีมากๆ ไม่เคยมีใครนั่งเล่นเป็นเพื่อนรอส่งขึ้นรถแบบนี้มาก่อน เป็นเพราะสิ่งดีๆที่เขาเคยทำไว้ ผมเลยชอบเขาสิ่งที่เขาเคยทำให้ เป็นเพราะว่าผมรักเขาข้างเดียวมั้ง แต่ถ้าถามว่าเขารักผมไหมอันนี้ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ว่าเขาชอบ เขาแค่บอกว่าเราแค่เป็นคนคุยๆกัน ผมเลยรู้สึกผูกพันกับเขามาก แต่ก็เคยมีครั้งหนึ่งที่เขาพูดประชดประชันพูดตะคอกใส่ แต่ผมก็ไม่เป็นไรยังชอบที่เขาเป็นเขา ตั้งแต่เขาทักมาคุยด้วยทุกวันเสนอตัวพาผมไปเที่ยวนู่นนี่ถึงมันจะเป็นที่ ธรรมดา นั่งเล่นสวนสาธารณะ ภูเขาสูง พาไปดูหนัง ได้เห็นขับรถผ่านสนามกีฬาใหญ่สวยมาก เดินตลาดนัด แต่มันก็พิเศษมากเพราะไม่เคยมีใครพาไปเที่ยวแบบนี้มาก่อนชีวิตนี้ไม่เคยไปไหนได้แต่ฝันเอา ตอนเช้าเรียน 09:30 น เช้าแต่ผมเป็นคนชอบมาก่อนเวลามา 07:30 โมงเช้า เขาก็จะทักมาว่าอยากไปนั่งเล่นด้วยซึ่งเป็นอะไรที่ดีมากๆ บางวันผมมาเรียนแต่เช้ามาก่อนผมก็จะไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เขาก็จะทักมาว่าอยากไปนั่งกินข้าวด้วยซึ่งอันนี้ก็เป็นความรู้สึกดีมากเหมือนกันมีอยู่มาวันหนึ่งเขามารับถึงที่บ้านให้นั่งเล่นที่สวนสาธารณะเขาบอกว่า เราเลิกคุยกันดีกว่า เขานัดเจอผมในสวนสาธารณะตอนกลางคืน เขาร้องไห้ใส่เหมือนว่าเขาไม่อยากคุยด้วยกับผมแล้ว ผมไม่รู้เหมือนกันว่า เขาร้องไห้จริงมั้ยไม่รู้ว่าแกล้งร้องมั้ย แต่ที่แน่ๆผมร้องไห้ กับสิ่งที่เขาพูดออกมาจากปาก หลังจากนั้นเขากดบล็อกผมทุกช่องทาง หนึ่งอาทิตย์ต่อมา สอบกลางภาค เพราะไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย ไปเรียนก็ไม่ได้นอนสอบก็ไม่ได้อ่านหนังสือผมนอนร้องไห้ทุกวัน แต่เหมือนว่า เขาจะใช้ชีวิตปกติ มีความสุขอ่านหนังสือ เล่นกับเพื่อนมีเพื่อนมีแมว เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็มีแต่ผมคนเดียวที่รู้สึกมากเกินไปมีแต่ผมคนเดียว ที่ยังจมปลักอยู่แบบนี้ ไปเรียนทุกวัน ทนเห็นหน้าเขาไม่ได้ เรียนคณะเดียวกันคนละสาขาเรียนตึกด้วยเดียวกันเห็นหน้าเขาทุกวัน มันทำให้ผมรู้สึกเศร้า คิดถึง แต่เขาคงไม่อยากสนิทด้วยแล้ว แต่ที่ผมเสียใจ มากกว่านี้ก็คือ เขากดบล็อกผม ก่อนที่เขาจะกดบล็อกเห็นเขาโพสต์ว่า ไม่น่าไปยุ่งด้วยเลยอยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้ว ผมคิดว่าผมไม่ดีหรอ ที่เขาอยู่ดีๆก็มาตีสนิทเข้ามาในชีวิตทำให้ชีวิตเขาแย่หรอ บางครั้งผมก็บอกสิ่งดีๆ เกี่ยวกับการเรียนให้เขารู้บ้างทำไมเขาถึงไม่จำเลย เขาคงจำแต่เรื่อง ที่ผมไม่มีอะไร เป็นของตัวเองหรือเปล่า ผมทำให้ชีวิตเขาลำบากหรือเปล่ารู้สึกแย่ไหม ผมเลยตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัย ก็รู้สึกเสียดายเงินนะครับกับค่าเทอมเงินจ่ายไปแต่จิตใจความรู้สึก ของผมไม่ได้แข็งแกร่ง เข้มแข็ง ขนาดนั้น สุดท้ายผมก็ลาออกมา ก่อนลาออก ผมก็มองไปที่สถานที่เก่าๆที่เราเคยนั่งเล่นด้วยกัน แล้วรู้สึกใจหาย เพราะว่าผมลาออกมาแล้วคงไม่ได้เห็นหน้าเขาแล้ว และเขาคงไม่อยากเห็นหน้าผมด้วย ได้แต่ถามตัวเองทุกวันว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ เราผิดตรงไหนหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา คำพูดที่ผมพูดออกมาจากปากก็คิดก่อนพูดตลอด ก่อนจะพูดอะไรออกไปกลัวจะไปทำร้ายจิตใจเขาไม่เคยพูดอะไรแย่ๆออกไปได้แต่สงสัยว่า เราผิดตรงไหนนะ หลังจากนั้นผมก็รู้สึกหวาดกลัวทุกคนที่เขาทักมาตีสนิท กลัวขนาดที่ว่า ถ้ามีใครทักมาคุยเล่นเพื่อนในห้องเรียนหรือว่ารุ่นพี่ ผมก็จะคิดเป็นล่วงหน้าว่า มันจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากนี้ ใช้เวลาคิดเป็นวันเป็นอาทิตย์สุดท้ายผมก็ไม่ตอบข้อความอะไรเลยจากใครปิดบัญชีหนีจากทุกคน ทำให้ผมเป็นคนนิสัยหวาดกลัวทุกอย่าง ถ้าเขาทักมาผมก็จะตอบ แต่คิดว่าเขาคงไม่อยากคุยด้วยแล้ว เขาคงรู้สึกเบื่อผู้ชายใส่แว่นคนนี้แล้ว สักวันก็คงถูกลืม....ครับ