มีปันหากับแฟนเรื่องกินเหล้ามาตลอดบางครั้งเค้าก็โมโหจนทำลายข้าวของและทำร้ายร่างกายเรา

ต้องขอเล่าก่อนว่าเราทำงานที่อยู่เดียวกัน อายุเราห่างกัน10ปีได้  อยู่ด้วยกันจนซื้อบ้านด้วยกันเป็นชื่อร่วม เพราะบ้านค่อนข้างมีราคาแพง แต่เรามันจะมีปันหากันตลอดเรื่องการกินเหล้าของของเวลาไปกินนอกบ้างก็กลับไม่เคยตรงเวลาที่บอกโทรไปก็ไม่ค่อยจะรับ พอเราบ่นเราว่าก็ไม่ชอบไม่พอใจ ถ้าเราเลือกที่จะเงียบใส่เค้าก็ยิ่งจะโมโห เพราะเค้าชอบพูดว่าเรื่องแค่นี้เองจะอะไรนักหนา ก็กลับมาแล้วไง เพื่อคนก็เพื่อนที่ทำงานจะไปก็บอกแล้วไง แต่เราก็เป็นคนที่ยึดในคำพูดประมานนึงคือถ้าบอกเวลานี้ก็คือเวลานี้ แต่ส่วนมากแฟนทำไม่เคยได้  บางครั้งพากันมากินที่บ้านเราก็ปล่อยเค้ากินไป ไปคุยด้วยบ้างเป็นพิธี เพราะไม่รู้จะคุยอะไร ตัวเราเองก็กื่มบ้างเป็นช่วงๆบางเวลาแต่ไม่ได้บ่อยแต่ปัญหามันหนักอยู่ที่ เค้าชอบกินดึกเวลามากินที่บ้านก็ไม่ได้ว่าแต่เราจะบอกเค้าว่าอย่าดึกไปนะ  ถ้าใครขับไม่ไหวก็นอนนี่เลยขับรถมันอันตราย แต่เค้าชอบกินดึก เราก็ไม่ได้ลงไปต่อว่าต่อหน้าเพื่อนเค้านะ เราเลือกที่จะโทรหาแล้วถามว่าดึกแล้ว  ไหนบอกเที่ยวคืนเลิก นี่มันจะตี2แล้ว ยังไม่เลิกอีกหรอ เค้าบอกว่าจะเลิกแต่ก็กินอยู่อีกพักใหญ่ พอกลับกันไป แน่นอนอยู่แล้วว่าเราไม่พอใจ  เพราะมันไม่เหมือนที่คุยกันไว้ พอเราบ่นไปว่าเราเจอแบบนี้มาตลอด ทำไมไม่เกรงใจกันบ้าง เสียงก็ดังจะกินอะไรกันขนาดนั้น แลเวเราก็วางสายไป  แน่นอนเราก็ล็อคห้องนอนปกติ พยายามไม่อยากคิด แล้วพอเค้าขึ้นบ้านมาเคราะเราไม่เปิด โทรไม่รับ คือเราไม่อยากคุยต่อแล้ว และไม่อยากดจอเราเลยจะนอนคนเดียว แล้วเค้าก็พังประตูมา แล้วถามว่าจะเอาอย่างไง ผลักเราจะกระเต็นไปชนกับโต๊ะทีวี เราเจ็บตัวขาไปชนกับขอบทีวีขาแตก ศอกถลอก หัวไหร่เจ็บ เราเริ่มรู้แล้วว่าท่าไม่ดีพูดไม่ถูกใจโดนหนักแน่ ต้องบอกก่อนว่าเราไม่ยอมถ้าเราไม่ผิดเราจะพูดในสิ่งที่คิดและรู้สึก นั้นคือสิ่งที่เค้าไม่ชอบ เราเลยหนีลงมาข้างล่างไม่อยากอยู่ใกล้ลดการปะทะ เค้าก็ตามลงมากระชากหัวเสื้อขาด ผมหลุดเป็นกระจุกเหวียงเราเข้าบ้าน เค้าบอกเราว่าอะชอบหนี  ในใจเรากูต้องหนีสิก็ทำกูเจ็บตลอด เราเลยไปหยิบกระเป๋าวิ่งหนีออกทางหลังบ้าน แต่เราไม่รู้จะไปที่ไหน ดึกแล้ว เสื้อก็ขาดเป็นชุดนอนเสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นจะออกไปเดินข้างนอกก็หลัวไม่ปลอดภัย  ก็เลยนั่งอยู่แถวหมู่บ้านอยู่ครึ่งชั่งโมง ฝนก็ตก ยุงก็กัด ไม่รู้ทำไง จำใจเดินกลับบ้าน แต่เข้าบ้านไม่ได้เค้าล็อกไว้หมด ฝนก็ตกไม่ยอมหยุด แล้วมันก็หนาวมาก ปกติก็เป็นคนขี้หนาวอยู่แล้ว เราก็อดทนมาได้ครึ่งชม ก็ตัดสินใจโทรไป
มาเปิดประตูให้หน่อย เค้ารับสายนะแต่ไม่พูดแล้วก็วางไป เราก็นั่งรออยู่แบบนั้นจนครึ่งชม ก็ไม่มีวี่แวว เราก็ไลน์ไปบอกว่า เสื้อมันขาด ข้างนอกมันหนาว ช่วยหยิบเสื้อให้ก็ได้  แต่ก็ไม่มีการตอบรับ เราดลยอยู่แบบนั้นหาทางอยู่ให้ได้ โชคดีที่มีกล่องที่แม่ส่งจองมาให้ มีหนังสือพิมที่ห่อของมาช่วยดอามาห่มบังลมแต่ก็ยังหนาวและยุงกัดแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย เราอยู่แบบนั้นจน7โมงเช้า  เรานอนคิดมาตลอด ทำไงดี ดราอยากจะไปหลายครั้ง แต่มันติดปันหาบ้านชื่อร่วมต้อง ทำอย่างไง ลูกเราเลี้ยงเองไม่ลำบากจนเลี้ยงเองลำพังไม่ได้  เพราะที่ผ่านมาดราไม่เคยขอเค้าเลยค่าใช้จ่ายลูก ส่งเองตลอด มีแต่เวลาอยู่ด้วยกัน3คนเค้าก็พาลูกไปซื้อขนมของเล่นบ้าง  เวลาปกติเค้าดูเหมือนคนทั่วไป ดูแลเอาใจใส่ดี แต่เมาทีไรก็เป็นแบบนี้ตลอด เราเคยถามเค้าแล้วว่าเลิกเหล้าไม่ได้หรอ  หรือต้องรอให้เราเลิกกันก่อน เค้าก็เงียบไป  เราบอกเค้าตลอดตอนที่สติดีๆ ว่าคุณกินเหล้าทีไรนิสัยคุณไม่ดีสักครั้ง ทั้งใจร้อน พูดแล้วจำไม่ได้ ชอบหาเรื่อง ถ้าเราพยายามไม่โต้ตอบก็ยิ่งหาเรื่อง พอเราตอบก็ไม่พอใจ ต้องทำอย่างไงดีค่ะ ใครมีวิธีช่วยแนะนำเรื่องบ้านบ้างไหมค่ะ อยากไปแบบไม่ต้องกลับมาคุยกันเรื่องบ้านอีก อยากให้จบๆไปเลย