เรื่องของเรื่อง ทะเลาะกันเรื่อง เล็กมาก
เพราะเรื่องน้นแค่แย่งผ้าห่ม กันเอง
แต่ การ ที่เรา รู้ โดน ว่า ซ้ำๆ แล้วมันก็อึดอัด มาก
จนเราเอามือไปปิด ปากเค้า
เพราะตอนเรา ฟังแล้ว มีแต่คำแรงๆ
ที่ด่าเรา ทั้งที ผ้ามัน ก็แค่เอาผืนใหม่
แต่ ส่งผลให้เขาโมโห หนักกว่า เดิม
พอเรา ตอบโต้ คืนเท่ากับมัน แรงขึ้นเรื่อยๆ
เขาหลุด สิ่งที่ ไม่คิดว่าเขาจะทำ ได้
บีบคอเรา และกดแรงๆ ลงที่นอน
จนเกือบหายใจไม่ออก
ตอนนั้นเรากลัวมาก จะโทร แจ้งตำรวจ
แต่เราคิดว่า ถ้าเรื่อง มันจะหนักกว่าเดิม
เลยไม่กล้าทำ
พอเราได้หนีออกมา ให้เขาใจเย็นลง
เขาก็ บอกเลิก
เขาได้พูดว่าเป็นคนที่ผิดละ ไม่ฟังเขาไม่ยอมใจเย็นเลย
เราก็บอกว่า แต่เรื่องมันแค่เล็ก ๆ แล้วไม่หยุดที่จะด่าเราบ้างละ คนที่ฟัง มันอึดอัดและ รู้สึกแย่
สุดท้านเรา ร้องไห้ ออกมา แล้วบอกว่า
ในซีวิตเขาไม่เคยจะทำร้ายผู้หญิง
กลาย ว่า เราคิดว่าเรา เป็นคนที่ผิด และเป็นที่เจ็บตัว ที่คอก็เป็นแผล รอยบีบที่คอ
เราเลยแยกกันนอนคนละที่
เลยที่จะไม่เคลีย์เรื่อง เพราะเขาเก็บของพร้อมที่จะออกไป พรุ้งนี้ เราได้แค่เงียบ เฉยๆ
วนคิดและสับสนมาก ไม่รู้ทำไม อยู่ซ้ำๆ
เราต้องนอนแล้ว บอกตัวเอง เพราะทำงานแต่เช้า
ได้ไปทำงานแต่ทั้งๆที่คอเจ็บ ที่รอยแผลแบบนั้น
มีคนที่ทำงานถามเราเอาแต่ไม่บอก
เราก็ ฝืนทำงานมากๆ มันซ้ำทั้งใจและกายมากๆ
ต่อหลังจากนี้ เราคิดและสับสน ว่าเขาไปเราอยู่ที่ๆเดิมก็จะอยู่ให้ไหว
แฟน โมโห จนบีบคอเรา ควรจะทำยังไงต่อ
เพราะเรื่องน้นแค่แย่งผ้าห่ม กันเอง
แต่ การ ที่เรา รู้ โดน ว่า ซ้ำๆ แล้วมันก็อึดอัด มาก
จนเราเอามือไปปิด ปากเค้า
เพราะตอนเรา ฟังแล้ว มีแต่คำแรงๆ
ที่ด่าเรา ทั้งที ผ้ามัน ก็แค่เอาผืนใหม่
แต่ ส่งผลให้เขาโมโห หนักกว่า เดิม
พอเรา ตอบโต้ คืนเท่ากับมัน แรงขึ้นเรื่อยๆ
เขาหลุด สิ่งที่ ไม่คิดว่าเขาจะทำ ได้
บีบคอเรา และกดแรงๆ ลงที่นอน
จนเกือบหายใจไม่ออก
ตอนนั้นเรากลัวมาก จะโทร แจ้งตำรวจ
แต่เราคิดว่า ถ้าเรื่อง มันจะหนักกว่าเดิม
เลยไม่กล้าทำ
พอเราได้หนีออกมา ให้เขาใจเย็นลง
เขาก็ บอกเลิก
เขาได้พูดว่าเป็นคนที่ผิดละ ไม่ฟังเขาไม่ยอมใจเย็นเลย
เราก็บอกว่า แต่เรื่องมันแค่เล็ก ๆ แล้วไม่หยุดที่จะด่าเราบ้างละ คนที่ฟัง มันอึดอัดและ รู้สึกแย่
สุดท้านเรา ร้องไห้ ออกมา แล้วบอกว่า
ในซีวิตเขาไม่เคยจะทำร้ายผู้หญิง
กลาย ว่า เราคิดว่าเรา เป็นคนที่ผิด และเป็นที่เจ็บตัว ที่คอก็เป็นแผล รอยบีบที่คอ
เราเลยแยกกันนอนคนละที่
เลยที่จะไม่เคลีย์เรื่อง เพราะเขาเก็บของพร้อมที่จะออกไป พรุ้งนี้ เราได้แค่เงียบ เฉยๆ
วนคิดและสับสนมาก ไม่รู้ทำไม อยู่ซ้ำๆ
เราต้องนอนแล้ว บอกตัวเอง เพราะทำงานแต่เช้า
ได้ไปทำงานแต่ทั้งๆที่คอเจ็บ ที่รอยแผลแบบนั้น
มีคนที่ทำงานถามเราเอาแต่ไม่บอก
เราก็ ฝืนทำงานมากๆ มันซ้ำทั้งใจและกายมากๆ
ต่อหลังจากนี้ เราคิดและสับสน ว่าเขาไปเราอยู่ที่ๆเดิมก็จะอยู่ให้ไหว