สวัสดีค่ะคือเราแค่อยากระบายอยากมองความคิดเห็นของหลายๆท่าน เริ่มเลยคือเราเรียนอยู่นะคะปี3 ละก็เราก็ทำพาร์ทไทม์ คือแม่ก็ป่วยนะแต่ว่าแม่ยังทำงานอยู่พ่อก็เกษียณแล้ว มีพี่2คน ก็ทำงานนี้แหละแต่ว่าแต่ละเดือนก็ยังไม่ะอใช้กันอยู่เลยละก็ไปกู้บ้านพก็จ้ต้องมาช่วยจ่ายด้วย หนี้ก็เยอะอยู่แล้วเงินเดือนพี่ก็ไม่ค่อยพอกัน เราก็เลยมาทำงานนี้แหละเพื่อจะใช้จ่ายตัวเอง ค่ากินค่าทั่วไปปกติ เราได้เงินเดือนหลักพันเอง เราได้มาก็เก็บส่วนนึงกินส่วนนึง พ่อเราทักมายืมตังเรา 5พัน เราถามเอาไปทำไร บอกใช้หนี้เพราะเขาโทรตามติกๆเลย เราก็โอเคเอาตังเก็บให้ไป ละเราก็เอาตังกินเราจ่ายค่าหอไปก่อน สรุปคือเดือนนี้เราเหลือ หลักร้อยเอง ละพ่อเราบอกว่ามีตังจะใช้ให้ ซึ่งพ่อเราเคยยืมพี่เรา ก็คือนานมากกว่าจะได้คืนก็เข้าใจแหละ แต่แบบว่าคือเราไม่ได้อยากคิดแบบนี้หรอกนะ แต่เราคิดว่าเราจะได้ใช้ตังที่เรมาได้แบบนมีตวความสุข แต่นี่เราเหมือนหันกลับต้องมาอดๆยากๆ ทั้งๆที่ทำงานเหนื่อยแทบตายมาทั้งเดือน ไม่รู้อะ พี่เรา2คนก็พึ่งอะไรไม่ได้เลย ยังต้องมายืมเราอยู่เลย ละวันนี้พ่อเโทรมาบอจะยืมตังอีกทั้งๆที่พึ่งยืมไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนี้จะยืม23พันจ่ายค่าบ้าย เราแบบไม่มีแล้วเราไม่ให้แล้วเรามีเก็บเหลือพันกว่าเอง ละเงินกินก็มีตามเท่านั้น เราแค่แบบ ไม่รู้อะว่าทุกคนคิดยังไงแค่อยากฟังบ้างเราอาจจะเล่าวนมั้ยไม่แน่ใจ แต่เราอยากระบายเราไม่รู้จะระบายยังไง ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านนั้นนนะ เราจะกลับปิดเทอม ตอนนี้อยู่หอ ไม่ได้กลับมาแล้วหลายไม่ใช่ปัญคำถามเราก็คือแบบ ทำไมไม่พร้อมแต่ทำไมพี่เราเลือกจะกู้บ้านแล้วผ่อนแบบตัวเองยังไม่รอดเลย เหตุผลแค่ว่าอยากให้อยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่พ่อแม่เราก็เทียวมาหาเพราะอยู่คนละจังหวัด แม่ป่วยอีกค่าใช้จ่ายแม่อีกลำพังเงินเดือนแม่ไม่พอเลยเพราะต้องจ่ายหนี้ธนาคารที่โดนฟ้องมาอีกเงินเดือนแม่คือทั้งครอบครัวอะ เราก็ช่วยได้เท่าที่ช่วย เราทำได้แค่นั้น
เหมือนทำงานมาให้คนในครอบครัวยืมตัง