คือเรามีเรื่องมาเล่าสู่กันฟังเป็นอุทาหรณ์ คือน้องเราไปทำงานที่ร้านๆหนึ่งขอไม่บอกชื่อร้าน เเต่อยู่ในภาคเหนือ ในจังหวัดที่มีนอหนูนำหน้า ซึ่งเเม่น้องก็รู้จักกับเจ้าของร้าน เเต่ไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น จุดประสงค์คืออยากให้น้องหาเงินไว้กินขนมเองไว้ให้น้องใช้เอง ตอนเเรกที่น้องสมัครทำงาน ก็เริ่มทำงานปกติ เเรกๆก็ปกตินะ ทำงานเลิกไวปกติ จากเข้าก่อน9โมงถึง6โมงเย็น หลังทำไปนานวันเข้า จากเข้า9โมงเช้าเป็น 8โมงเลิก20:00 เงินได้280-300 ต่อวัน
น้องบอกว่าก็สนุกนะที่ได้ไปทำงาน ชอบนะ เเต่พอนานวันเข้าน้องเป็นคนชอบพูดเฟรนลี่ พูดเรื่องทุกอย่างให้เจ้าของร้านฟังเหมือนพี่คนหนึ่งเลย เเต่พอนานวันเข้าเวลาเดือดร้อนพี่เขาก็ช่วยเกือบทุกอย่างเเต่ บางที่น้องพูดออกไปเพราะความไม่สบายใจเเต่พอพูดออกไปมันก็สบายใจ หลังจากนั้นจากทำงาน เสาร์-อาทิตย์ เเละวันหยุดทั่วไป เพราะร้านจะหยุดเเค่วันพุธ น้องเราก็ทำงานนี้มาเรื่อยๆจนไม่มีเวลาของตัวเอง จากนั้นน้องเริ่มมีปัญหาเรื่องการเงินต้องทำงานตอนเลิกเรียนด้วยอีกเเรง เป็นอย่างนั้นเป็นเดือนเเละช่วงใกล้สอบด้วย น้องเริ่มมาบ่นกับเราว่า พี่หนูเหนื่อยมากที่ต้องไปทำงานตอนเลิกเรียนทุกวัน เริ่มไม่ไหวเเล้ว เราก็เลยบอกให้น้องทนไปก่อน ว่าเนี่ยได้ตังนะที่ไปทำตอนเย็น 17:00 ถึง 22:30 อยู่เเบบนี้ทุกวันเเละเสาร์อาทิตย์ก็ต้องลากยาวด้วยตั้งเเต่ 8 โมง ถึง 22:30 กลับบ้านห้าทุ่มเที่ยงคืนอยู่ตลอด เวลาจะไปโรงเรียนก็เพลีย มาก นี่เลยถามว่าเออ เนี่ยไปทำตอนดึกๆนี่ได้เท่าไหร่ น้องเราบอกว่า ได้วันละ100บาท ถ้าอยู่ร้านไม่เเน่ใจ เเต่กินข้าวพี่เจ้าของร้านก็เลี้ยง มันไม่หนักนะเเต่มันเหนื่อย เวลาน้องจะหยุดมันต้องหยุดเองเพราะไม่มีเวลาเเม้เเต่จะซักผ้าเลย ไม่มีเวลาไปใช้ชีวิตเลย น้องเคยบอกท้อมากไม่อยากไปเเล้วอยากลาออก เเต่ด้วยความกตัญญูที่พี่เจ้าของร้านเคยช่วยในหลายๆเรื่อง นี่เลยบอกน้องอดทน ท้อได้เเต่อย่าพึ่งหยุดอยู่ที่เดิม เห็นใจน้องนะเเอบสงสารที่เเบบ ในหนึ่งวันกี่หลายชั่วโมงได้สูงสุด 400 ต่อวัน ซึ่งมันหนักพอๆกับงานออฟฟิศเลยนะเราก็คิด รึเปล่าเราก็ไม่เเน่ใจเพราะเราไม่เคยทำงานออฟฟิศ น้องเราวนลูปอยู่อย่างนั้น ตื่นเช้ามาเรียน ทำงาน นอน 5-6 ชั่วโมงต่อวัน จนมาถึงวันนี้ น้องมันร้องไห้บอกไม่ไหวไม่อยากไปเเล้วอยากลาออกเเล้ว คือน้องมันเจออะไรที่ร้านเยอะมาก น้องไม่สามารถบอกรายละเอียดได้หมดเพราะอะไรหลายๆอย่าง จากที่น้องกว่าจะได้ออก น้องรู้สึกโล่งๆ หน่วงๆเลยเพราะที่ร้านเหมือนไถ่ถามอะไรที่ไม่ควรที่จะเป็นเเล้ว ออกคือออก ไม่จำเป็นต้องถามสาเหตุ เพราะบางที่เราก็ไม่สามารถพูดออกมาจากใจได้ เราคงไม่ผิดใช่มั้ยเเต่ที่ร้านยังไม่โอนเงินที่ค้างให้เราเลย อยากบอกว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง มีสิทธิ์ที่จะเลือกทางของตัวเอง อย่าให้ใครมาบังคับในสิ่งที่เราไม่ชอบทำหากไม่มีความสุขนะคะ ขอบตคุณที่อ่านจบ อย่าลืมมาคอมเมนต์กันนะคะ
เคยคิดกันมั้ยค่ะว่า การทำงานในที่ๆหนึ่งสำคัญกับชีวิตเเค่ไหน??
น้องบอกว่าก็สนุกนะที่ได้ไปทำงาน ชอบนะ เเต่พอนานวันเข้าน้องเป็นคนชอบพูดเฟรนลี่ พูดเรื่องทุกอย่างให้เจ้าของร้านฟังเหมือนพี่คนหนึ่งเลย เเต่พอนานวันเข้าเวลาเดือดร้อนพี่เขาก็ช่วยเกือบทุกอย่างเเต่ บางที่น้องพูดออกไปเพราะความไม่สบายใจเเต่พอพูดออกไปมันก็สบายใจ หลังจากนั้นจากทำงาน เสาร์-อาทิตย์ เเละวันหยุดทั่วไป เพราะร้านจะหยุดเเค่วันพุธ น้องเราก็ทำงานนี้มาเรื่อยๆจนไม่มีเวลาของตัวเอง จากนั้นน้องเริ่มมีปัญหาเรื่องการเงินต้องทำงานตอนเลิกเรียนด้วยอีกเเรง เป็นอย่างนั้นเป็นเดือนเเละช่วงใกล้สอบด้วย น้องเริ่มมาบ่นกับเราว่า พี่หนูเหนื่อยมากที่ต้องไปทำงานตอนเลิกเรียนทุกวัน เริ่มไม่ไหวเเล้ว เราก็เลยบอกให้น้องทนไปก่อน ว่าเนี่ยได้ตังนะที่ไปทำตอนเย็น 17:00 ถึง 22:30 อยู่เเบบนี้ทุกวันเเละเสาร์อาทิตย์ก็ต้องลากยาวด้วยตั้งเเต่ 8 โมง ถึง 22:30 กลับบ้านห้าทุ่มเที่ยงคืนอยู่ตลอด เวลาจะไปโรงเรียนก็เพลีย มาก นี่เลยถามว่าเออ เนี่ยไปทำตอนดึกๆนี่ได้เท่าไหร่ น้องเราบอกว่า ได้วันละ100บาท ถ้าอยู่ร้านไม่เเน่ใจ เเต่กินข้าวพี่เจ้าของร้านก็เลี้ยง มันไม่หนักนะเเต่มันเหนื่อย เวลาน้องจะหยุดมันต้องหยุดเองเพราะไม่มีเวลาเเม้เเต่จะซักผ้าเลย ไม่มีเวลาไปใช้ชีวิตเลย น้องเคยบอกท้อมากไม่อยากไปเเล้วอยากลาออก เเต่ด้วยความกตัญญูที่พี่เจ้าของร้านเคยช่วยในหลายๆเรื่อง นี่เลยบอกน้องอดทน ท้อได้เเต่อย่าพึ่งหยุดอยู่ที่เดิม เห็นใจน้องนะเเอบสงสารที่เเบบ ในหนึ่งวันกี่หลายชั่วโมงได้สูงสุด 400 ต่อวัน ซึ่งมันหนักพอๆกับงานออฟฟิศเลยนะเราก็คิด รึเปล่าเราก็ไม่เเน่ใจเพราะเราไม่เคยทำงานออฟฟิศ น้องเราวนลูปอยู่อย่างนั้น ตื่นเช้ามาเรียน ทำงาน นอน 5-6 ชั่วโมงต่อวัน จนมาถึงวันนี้ น้องมันร้องไห้บอกไม่ไหวไม่อยากไปเเล้วอยากลาออกเเล้ว คือน้องมันเจออะไรที่ร้านเยอะมาก น้องไม่สามารถบอกรายละเอียดได้หมดเพราะอะไรหลายๆอย่าง จากที่น้องกว่าจะได้ออก น้องรู้สึกโล่งๆ หน่วงๆเลยเพราะที่ร้านเหมือนไถ่ถามอะไรที่ไม่ควรที่จะเป็นเเล้ว ออกคือออก ไม่จำเป็นต้องถามสาเหตุ เพราะบางที่เราก็ไม่สามารถพูดออกมาจากใจได้ เราคงไม่ผิดใช่มั้ยเเต่ที่ร้านยังไม่โอนเงินที่ค้างให้เราเลย อยากบอกว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง มีสิทธิ์ที่จะเลือกทางของตัวเอง อย่าให้ใครมาบังคับในสิ่งที่เราไม่ชอบทำหากไม่มีความสุขนะคะ ขอบตคุณที่อ่านจบ อย่าลืมมาคอมเมนต์กันนะคะ