รีวิวการ์ตูนดาร์กแฟนตาซี Shin angyo onshi ตุลาการทมิฬ ผู้ตรวจการแผ่นดิน

**รีวิว**

การ์ตูนสนุกน่า อ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนอ่าน berserk ดี บรรยากาศในเรื่อง โลกในเรื่อง ลายเส้น ตัวละครหลายตัว ให้ความรู้สึกเหมือน berserk ดีนะ แต่ไม่น่าอ่านเรื่องนี้หลังจากอ่าน ล่าอสูรกายเลย รู้สึกมีผลกับการรีวิว มีผลกับการอ่านชอบกล

+เนื้อเรื่อง

อ่านเรื่องนี้ครั้งแรกจบ ผมรู้สึกว่าผู้เขียนน่าจะวางแผนเนื้อเรื่องไว้ยาวกว่านี้มากนะ การ์ตูนไม่ได้ตัดจบนะครับ จบดีด้วย แต่รู้สึกเหมือนกับว่า ปูเรื่องนานมาก ย้อนอดีตกันหลายเล่มเลย พอเข้าช่วงท้ายกลับรีบและสั้นชอบกล สงครามช่วงท้ายสั้นและรีบมาก จำนวนตอนน้อยกว่าช่วงเนื้อเรื่องยาวอีก

เนื้อเรื่องหลักจะเป็นตอนสั้นสลับยาว มีดราม่า เนื้อเรื่องเกี่ยวกับชนชั้น การกดขี่ ความยากลำบากหลังอาณาจักรล่มสลาย บวกกับใส่ความดาร์คแฟนตาซีมีปีศาจ ภาพหลอน ศพฟื้นคืนชีพ ถึงว่าเขียนออกมาใช้ได้นะ เสียแต่บทบาทพระเอกขาดความชัดเจนไปหน่อย

ผมรู้สึกว่าผู้เขียนไม่แน่ใจว่าจะให้พระเอก ดำเนินเรื่องในฐานะอะไรดี ระหว่างนักเดินทาง อาเมนโอช่าหรือแม่ทัพสุดแกร่ง ทำให้การ์ตูนเขียนออกมาไม่ชัดเจน คือช่วงแรกเนี้ย เป็นนักเดินทางที่เป็นอาเมนโอช่า เดินทางไปฆ่าขุนนางหรือกบฏ โจรชั่ว อะไรทำนองนี้

ผ่านเนื้อเรื่องไปสักพัก เราจะได้รู้จักกับอดีตของพระเอก คือเป็นแม่ทัพระดับตำนานของอาณาจักร แต่ป่วยหนัก เลยสู้ใครไม่ได้ ก็โอเคนะ

เนื้อเรื่องระหว่างการเป็นอาเมนโอช่ากับอดีตของพระเอกจะเกี่ยวเนื่องกันอยู่เรื่อยๆ จนบางครั้งก็คาบเกี่ยวกัน จนเราไม่แน่ใจว่า จะอ่านพระเอกเป็นอาเมนโอช่าหรือแม่ทัพดี

อาเมนโอช่าคือคนที่ช่วยเหลือชาวบ้าน ปราบปรามคนชั่วหรือข้าราชการโกงกิน มันต่างกับแม่ทัพอ่ะ ที่เป็นจอมวางแผน บุคลิกพระเอกเลยไปตามเนื้อเรื่องมากกว่า เราได้เห็นพระเอกฉายฝีมือในแบบของแม่ทัพน้อยมาก ที่เห็นก็ธรรมดาๆนะ ไม่รู้สึกว่าฉลาดล้ำหรือเก่งเป็นตำนานอะไรเลย

เนื้อเรื่องรองของซันเตากับตัวละครหลายๆตัว ปูมานาน แต่ช่วงท้ายเร่งมาก ไปฝึกมาตั้งนาน ได้ฟันดาบอยู่ 2 ที เศร้า

เนื้อเรื่องในอดีตคือดีมากนะ โดยเฉพาะความสัมพันธ์ตัวละคร เสียดายที่เขียนออกมาช้าไปหน่อย มาช่วงท้ายเรื่องเลย ที่สำคัญคือน่าจะเฉลยความเป็นมาของหม่าไผให้เร็วกว่านี้ จะสนุกกว่ามากเลย เพราะตอนอ่านผมไม่แน่ใจอ่ะ ว่า หม่าไผ มันคืออาวุธหรือไม้ตาย มันทรงพลังแค่ไหน ทหารที่เรียกออกมาคืออะไร ถ้าเฉลยเร็วกว่านี้ จะอินมากกว่า

ช่วงต้นเรื่อง หม่าไผ ดูเป็นอาวุธและไม้ตายหลักนะ มีไปตีหม่าไผใหม่ด้วย คงจะสำคัญ แต่ไม่นะ ทั้งเรื่องได้ใช้จริงๆไม่กี่ครั้งเอง

การล่มสลายของอาณาจักรอยากให้เขียนแบบค่อยเป็นค่อยไปมากกว่านี้ แบบค่อยๆถูกทำลายจากภายใน บ้านเมืองค่อยๆเสื่อมโทรม มีคนโกงเต็มเมือง โจรเพียบ อะไรทำนองนี้ เรื่องนี้เล่นง่าย ให้กองทัพสู้กันเอง เสร็จแล้วก็ระเบิดถล่ม มันก็ได้ละไม่ผิดอะไร แต่มันดูเหมือนใช้กำลังมากกว่าใช้สมอง

+บทสนทนา

ปกติไม่ค่อยเขียนถึงหัวข้อนี้นะ แต่เรื่องนี้ทำไมตัวละครมันชอบพูดปรัชญาจัง เกือบทุกตัวละครเด่นเลย

ไม่เหมือนการ์ตูนกำลังภายใน ที่เจ้าสำนักมองการไกลหรือปล่อยวางแบบหลวงจีนนะ เรื่องนี้ตัวละครพูดดูเพ้อๆ บทสนทนาเหมือนปรัชญา บอกยาวเหมือนเล่านิทานให้คนอื่นฟัง มากกว่าจะเป็นการพูดคุยของคน 2 คน

บทบรรยายปรัชญา ปกติเรื่องนี้ก็มีนะ แต่เรื่องนี้คือเยอะมาก ความรู้สึกว่าตัวละครยืนเท่ บรรยากาศดินฟ้าอากาศและความตาย คุยกับใครก็ไม่รู้ ปรัชญาการมีอยู่ของชีวิตคือมาเต็ม ไม่ได้แย่นะ แต่ก็ขอบอกไว้หน่อย มันเยอะ ช่วงท้ายนี่มาเต็ม

+การต่อสู้

ต้นเรื่อง เน้นไปที่หม่าไผ ไม้ตายอย่างเดียวเลย พระเอกจะใช้ปืนเป็นหลัก เน้นหนีตาย เอาชนะกับสืบเรื่องราว

ถึงจะบอกว่านี่เป็นเรื่องราวการเดินทางของอาเมาโอซ่า แต่ได้ใช้หม่าไผจริงๆน้อยมากเลยนะ แล้วกว่าจะเฉลยที่มาของหม่าไผว่ามันคืออะไรทำอะไรได้ และพวกหน่วยรบปีศาจคืออะไร ก็เข้าช่วงท้ายเรื่องเลย นี่เป็นปัญหานึงที่ทำให้ผมคาใจเวลาอ่านการต่อสู้ เพราะไม่รู้ว่าหม่าไปมันคืออะไร มีอำนาจแค่ไหน

หม่าไผ ใช้เรียกหน่วยรบปีศาจออกมา โอเค แล้วหน่วยนี่มันเก่งแค่ไหนละ  เป็นอะไร ตายได้ไหม? เพราะตอนตาย ก็แค่สลายเป็นควัน แล้วคืนร่างมาสู้ต่อได้อ่ะป่าว ตอนอ่านแอบ งงว่า หม่าไผคืออาวุธสำหรับใช้ต่อสู้ หรือ ไม้ตายไร้พ่ายกันแน่

ในเรื่องเราได้เห็นอาเมนโอซ่าแค่ 2 คน แล้วใช้หม่าไผนับครั้งได้ ทำให้หม่าไผที่เป็นอาวุธสุดเท่ ไม่ได้ใช้อะไรมากมายอะไรนัก นอกจากท้ายตอน ช่วงสรุป เหมือนตำรวจไทยที่มาตอนหนังจบนั้นละ

ช่วงกลางเรื่องไปแล้ว ใช้หม่าไปน้อยลง แล้วให้อะไรสู้ละ? พระเอกเป็นอดีตแม่ทัพที่ร่างกายป่วย ตอนสู้หลักในช่วงแรกจะเน้นไปที่อาวุธปืนและกลยุทธ์ มีอาวุธพิเศษอย่าง ปืนกล ระเบิด เสื้อเกราะ ใช้สู้กับศัตรู

จะมีช่วงที่ใช้อาวุธดาบหรือระยะประชิดบ้าง แต่พวกดาบ ปราณ พลังพิเศษ อะไรแบบนี้จะเป็นเรื่องของพวกตัวรองๆมากกว่า เรื่องนี้นอกจากพระเอกแล้ว ตัวละครอื่นใช้ปืนน้อยมากเลยนะ ส่วนใหญ่จะใช้ดาบหรือเวทมนตร์ คลื่นพลัง เรียกสัตว์อสูร แนวๆนั้น

เออจวื่อไท่ บอสใหญ่ทรงพลัง เพ่งตามีตาย เหมือนจะเทพไร้เทียมทานแต่ลองอ่านจริงจะไม่รู้สึกแบบนั้นนะ ต่างกับกรีฟีสที่ อ่านแล้วรู้สึกเลยว่า คนละระดับ เรื่องนี้ผมไม่ชอบบอสใหญ่อย่างเออจวื่อไท่เลยแหะ

+ตัวละคร

จุดต่างชัดเจนระหว่างเรื่องนี้กับ berserk คือ ตัวหลักๆนี้ล่ะ

ตัวเอกเรื่องนี้ เก่ง ฉลาด ทันคน ทั้งด้านความรู้หนังสือและการต่อสัคือ เก่งดี ไม่แพ้ใคร แต่เพราะความเจ็บป่วย สู้ใครตรงๆไม่ไหว เลยต้องใช้อาวุธปืนกับหม่าไผแทน

ข้อเสียของเรื่องนี้ เหมือนเรื่องไม่แน่ใจว่า จะดำเนินเรื่องให้พระเอกเป็นใครดี  คนจร การ์ตูนเลยออกมากลางๆไปซะหมด บทบาทของตัวเอก ไปตามเนื้อเรื่อง ไม่ได้ดึงเนื้อเรื่องแบบ berserk

เออจวื้อไท่ พญามารของเรา ดูเป็นตัวร้ายแบบในการ์ตูนหลายๆเรื่อง ที่ดูเพ้อๆ บ่นเรื่องความชั่วร้ายของมนุษย์ไปเรื่อย ผู้เขียน เขียนให้เออจวื้อไท่ เป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือมนุษย์ไปไกล แต่กลับมีความคิดเหมือนคนทั่วไป มันเลยขัดๆใจชอบกล แบบ เออจวื่อไท่ เหมือนเกลียดพระเอก อยากแย่งชิงของพระเอก เข้าใจได้ละ แต่มันเหมือนมนุษย์ไปหน่อย น่าจะเขียนให้เออจวื่อไท่ มีความคิดที่เหนือมนุษย์ไปเลยจะดีกว่า

ผมชอบตัวร้ายเทาๆแบบ แม็กนีโต้นะ หรือ ชั่วสุดเต็มทางแบบ ฮะกุเม็ง คือ ถ้าเขียนให้ตัวร้ายไม่ใช่มนุษย์ เหนือกว่ามนุษย์ ก็เขียนให้ความคิดไม่ใช่มนุษย์ไปเลยจะชอบกว่า แบบฆ่าคนเล่น มองภาพรวม มองว่าตัวเองเหนือกว่ามนุษย์ ไม่ขึ้นกับความดี เลว ไม่มีนิยามคนดี คนเลว มีแค่มนุษย์ ฆ่าได้ไม่รู้สึกอะไร ฆ่าคนเหมือนฆ่ามดตัวนึง เป็นความคิดแบบตัวตนของความมืดหรือปีศาจไปเลยจะชอบกว่า

กรีฟีสกับกัซ นี่ถือเป็นความสัมพันธ์ที่เป็นตัวชูเรื่องเลยนะ โดยเฉพาะความสัมพันธ์ที่อ่านแล้วรู้สึกถึงความสนิทใกล้ชิดกับกัซแต่ก็ห่างเหิน เป็นเพื่อนคนละระดับ อ่านแล้วเจ็บๆดี

เออจวื่อไท่ เหมือนตัวร้ายทั่วๆไป ทำเหมือนเป็นจอมวางแผนแต่ก็ไม่ได้มีอะไรนะ การ์ตูนพยายามจะให้เรารู้สึกว่า เออจวื่อไท่ เป็นจอมวางแผน ฉลาด จูงใจคนเก่ง แต่ตอนอ่านจริงๆ ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย ยิ่งตอนย้อนอดีต รู้สึกธรรมดากว่าที่คิดมาก

เพิ่งอ่านล่าอสูรกายมาไง ฮะกุเม็ง ดูดีกว่าจมเลย ต่อให้ตัดพลังออกไปทั้งหมด ฮะกุเม็ง ก็ยังเป็นตัวร้ายที่น่าสนใจ ฉลาด จอมวางแผน มองการไกล และชั่วสุดเต็มทาง ต่างกับเออจวื่อไท่ ที่ดูเหมือนปีศาจที่ยึดติดกับการเอาชนะพระเอกชอบกล

ฮะกุเม็ง จอมวางแผน ฉลาด เจ้าเล่ห์ ชั่วสุดเต็มทาง กรีฟีส หมาป่าที่ห่มหนังแกะ เออจวื่อไท่ เหมือนเด็กจอมโวยวายที่มีพลัง ตัดพลังออกไป ไม่ได้รู้สึกว่าน่ากลัวอะไรเลย

เนื้อเรื่องตัวละครรองหลายตัว น่าสนใจกว่า มีย้อนอดีต มีฝึกวิชา ความเป็นมาว่าทำไมถึงย้ายฝั่ง การก่อกบฏ การใช้พลัง ยึดติดกับสงคราม กับความรุนแรง พออาณาจักรล่มสลาย คนเป็นทหารก็ต้องพยายามใช้ชีวิตต่อไป ทำอะไรไม่ได้ ก็กลายเป็นโจรซะเอง

อสูรกาย อืมมม เหมือนจะดี แต่ไม่ชอบแหะ ดูมัวๆงงๆ เหมือนตะวันตกผสมตะวันออกแบบไม่ลงตัว คงเพราะไม่มีเนื้อเรื่องมาให้อินด้วย แค่บอกชื่อแล้วเขียนให้เราเชื่อว่าเก่ง มันเลยไม่ค่อยอินเท่าไร รูปลักษณ์และที่มา berserk กินขาดเลย

คือ berserk ช่วงต้นเรื่อง พวกพระเอกเป็นคนธรรมดา อสูรกายตัวใหญ่ยักษ์เลยดูน่ากลัว อ่านแล้วแบบไร้ทางสู้เลย กัซฟันดาบขาด แล้วฟันหัวต่อ เทพจัด อ่านแล้วขนลุก ตุลาการทมิฬ คนธรรมดามีพลัง มีปราณดาบ มีเวทมนตร์ เรียกเทพมายิงพลังเล่นได้ด้วย ใช้พลังกันเป็นปกติ พวกอสูรเลยดูไม่น่ากลัวเท่าไรละ

+ลายเส้น

สวยดีนะ อาจจะไม่ได้เป็นลายเส้นโล่งๆแบบที่ชอบ แต่แบบนี้ก็สวยดีครับ วาดตัวละครมนุษย์สวย ดี มีเอกลักษณ์นะ แต่อสูรกายไม่สวยเท่าไร ชอบภาพนิ่ง ปีกสีดำ ออร่าปีศาจ สวยดี

สำหรับเรื่องนี้ ใครที่ชอบการ์ตูนดาร์กแฟนตาซี อยากได้บรรยากาศและกลิ่นอายแบบ berserk ก็ลองดูครับ ให้ความรู้สึกคล้ายๆกัน ตอนอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก ผมชอบมากเลยนะ แอบแปลกใจเหมือนกัน ที่อ่านซ้ำแล้วชอบน้อยลง สาเหตุหลักๆคงมาจาก berserk ที่อ่านเป็นประจำกับ ล่าอสูรกาย ที่พึ่งอ่านมาไม่นาน เลยอดเปรียบเทียบไม่ได้ การ์ตูนที่เคยชอบมาก ตอนนี้เลยดูธรรมดากว่าที่คิด

คะแนน 7.5/10 สนุกดีละ แต่คิดว่าจะชอบมากกว่านี้