สวัสดีดีคับ พอดีเพิ่งเคยหัดตั้งกระทู้ครั้งแรก อาจจะไม่ค่อยโฟลวเท่าไหร่นะ
ผมเป็นเด็กอายุ17 ครับ ได้คุยกับคนนึง พี่เขาห่างกับเรา2ปี เรียนปี1 นั่นแหละ
คุยกันไปคุยกันมา เลยได้ตกลงคบกัน
(เป็นรักทางไกล) ตอนแรกมันโอเคมากๆ
เราเข้ากันได้ดี สต.เป็นคนพูดไม่เก่งออกแนวอึนๆหน่อยนั่นแหละครับ แต่อีกฝ่ายเขาคอยชวนคุยตลอด มีอะไรก็รายงานให้ดูว่าทำอะไร กินอะไร เราคอยแลกเปลี่ยนกันในหลายๆ เรื่อง
เรื่องครอบครัวเอย ความฝัน อะไรหลายๆอย่าง แรกๆที่คบ ก็มีทะเลาะกันเรื่องคำพูดของผม ผมแหย่เขาไปว่านอนดึกเพราะคุยกับกิ๊กอะไรประมาณนี้ครับ
แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ คือต้องบอกงี้ก่อนครับว่าผมเป็นคนขี้แกล้งขี้แหย่มากๆ กับเพื่อนกับคนสนิทผมแกล้งผมแหย่หมด
(แต่เป็นคำพูดหยอกล้อตามสไตล์เด็กมัธยมแหละครับ ไม่ได้บูลลี่ หรือพูดเสียดสีใดๆ) นั่นแหละ เขานอยผม เขาไม่ชอบให้ผมพูดแบบนี้ ผมก็โอเคครับแฟนไม่ชอบจะไม่ทำแล้ว
พอคบกันมาได้สักพัก ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ผมเริ่มเรียนหนักขึ้น ด้วยความที่ผมอยู่ม5 มันเป็นรอยต่อของอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งเก็บเกรด วางแผนสำหรับต่อมหาลัยว่าจะไปทางไหน ผมเรียนสายวิทย์ด้วยครับ เรื่องงานไม่ต้องพูดถึง มันรัดตัวผมแน่นทุกวัน ผมเลยไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเหมือนแต่ก่อน วันจ-ศ
เราแทบไม่ค่อยได้คุยกัน ผมกลับมาจากโรงเรียนก็มานั่งปั่นงานต่อยันสี่ทุ่มห้าทุ่มทุกวัน แต่ผมไม่เคยละเลยนะ ผมรายงานตลอดว่าผมทำงานนะ บอกรักทุกวัน มอนิ่งทุกเช้า เสาร์อาทิตย์ผมก็คอยหาจังหวะโทรไปหา
จุดจบมันอยู่ตรงนี้ครับ
ด้วยความพี่เขาเรียนมหาลัย อะไรหลายๆอย่างมันก็จะชิวกว่าหน่อย
เวลาว่างเราไม่ค่อยตรงกัน คืนก่อนเลิกเขาก็นอยๆผมแหละ ผมดันไปพูดหมาๆ ใส่เขาอีก ทั้งที่ผมไม่ได้ตั้งใจนะ พูดแกล้งๆ หยอกๆ เขาหายไปเลยคืนนั้น
วันต่อมาเขามาบอกผมว่า ถ้าผมเจอคนที่ดีกว่าให้ผมไปได้เลย ผมคงไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้ถึงพูดจาแบบนี้ใส่เขาบ่อยๆ
นั่นแหละ ผมโง่มั้ย ทั้งที่ก็รู้ว่าเขาไม่ชอบแต่ก็ยังจะทำ ผมเลยตัดสินใจขอออกมา
เพราะผมไม่แน่ใจเลยว่าจะไม่ทำให้เขาเสียใจได้อีกมั้ยกับคำพูด บางคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องแค่นี้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ผมรู้สึกผิดทุกครั้งเลยที่เขาเสียใจ ไหนจะเรื่องเวลาอะไรหลายๆอย่าง ผมรักพี่เขานะแต่ก็ไปดูแลไม่ได้ สังคมมหาลัยมันกว้าง ผมแค่อยากให้เขาได้เจอคนดีๆ ชีวิตมหาลัยเขามีครั้งเดียว ไม่อยากให้เขาเอาชีวิตมาทิ้งกับผมตรงนี้ แต่ผมไม่เคยบอกเขาไปนะว่าผมคิดแบบนี้ แค่บอกว่าผมไม่อยากให้เขาเสียใจอีกแล้ว เขาพูดกับผมทำนองว่าผมเห็นแก่ตัว บอกว่าผมไม่เสียใจที่เลิกกันเหมือนผมอยู่เพราะเขารั้งไว้ แต่ผมเสียใจนะ รู้สึกผิด คิดถึงเขามาก
อยากทักไปหาแต่ผมไม่กล้าพอ ใช้ชีวิตแต่ละวันมันก็ยากขึ้น กำลังใจผมไม่อยู่แล้วมันก็ซึมๆครับ
สุดท้ายนี้ผมอยากถามพวกพี่ๆที่มีประสบการณ์หรือผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน
1.ผมผิดมากมั้ยที่บอกเลิกเขาทั้งที่เขาไม่ได้อยากให้ผมไปแล้วผมก็ไม่ได้อยากไปด้วย แต่เหตุผลก็ตามนั้นครับ
2.ทำยังไงให้กลับมามีไฟใช้ชีวิต
อยากมูฟออนครับ อยู่แบบนี้ทรมาน
แต่ทำไม่ไหว ลองไปเล่นกีฬาแล้วมันไม่อิน
พวกพี่ๆช่วยแนะนำหน่อยครับ
ขอบคุณครับ🙏🏻
รักอย่างเดียวไม่พอจริงมั้ยครับ?
ผมเป็นเด็กอายุ17 ครับ ได้คุยกับคนนึง พี่เขาห่างกับเรา2ปี เรียนปี1 นั่นแหละ
คุยกันไปคุยกันมา เลยได้ตกลงคบกัน
(เป็นรักทางไกล) ตอนแรกมันโอเคมากๆ
เราเข้ากันได้ดี สต.เป็นคนพูดไม่เก่งออกแนวอึนๆหน่อยนั่นแหละครับ แต่อีกฝ่ายเขาคอยชวนคุยตลอด มีอะไรก็รายงานให้ดูว่าทำอะไร กินอะไร เราคอยแลกเปลี่ยนกันในหลายๆ เรื่อง
เรื่องครอบครัวเอย ความฝัน อะไรหลายๆอย่าง แรกๆที่คบ ก็มีทะเลาะกันเรื่องคำพูดของผม ผมแหย่เขาไปว่านอนดึกเพราะคุยกับกิ๊กอะไรประมาณนี้ครับ
แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ คือต้องบอกงี้ก่อนครับว่าผมเป็นคนขี้แกล้งขี้แหย่มากๆ กับเพื่อนกับคนสนิทผมแกล้งผมแหย่หมด
(แต่เป็นคำพูดหยอกล้อตามสไตล์เด็กมัธยมแหละครับ ไม่ได้บูลลี่ หรือพูดเสียดสีใดๆ) นั่นแหละ เขานอยผม เขาไม่ชอบให้ผมพูดแบบนี้ ผมก็โอเคครับแฟนไม่ชอบจะไม่ทำแล้ว
พอคบกันมาได้สักพัก ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง ผมเริ่มเรียนหนักขึ้น ด้วยความที่ผมอยู่ม5 มันเป็นรอยต่อของอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งเก็บเกรด วางแผนสำหรับต่อมหาลัยว่าจะไปทางไหน ผมเรียนสายวิทย์ด้วยครับ เรื่องงานไม่ต้องพูดถึง มันรัดตัวผมแน่นทุกวัน ผมเลยไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเหมือนแต่ก่อน วันจ-ศ
เราแทบไม่ค่อยได้คุยกัน ผมกลับมาจากโรงเรียนก็มานั่งปั่นงานต่อยันสี่ทุ่มห้าทุ่มทุกวัน แต่ผมไม่เคยละเลยนะ ผมรายงานตลอดว่าผมทำงานนะ บอกรักทุกวัน มอนิ่งทุกเช้า เสาร์อาทิตย์ผมก็คอยหาจังหวะโทรไปหา
จุดจบมันอยู่ตรงนี้ครับ
ด้วยความพี่เขาเรียนมหาลัย อะไรหลายๆอย่างมันก็จะชิวกว่าหน่อย
เวลาว่างเราไม่ค่อยตรงกัน คืนก่อนเลิกเขาก็นอยๆผมแหละ ผมดันไปพูดหมาๆ ใส่เขาอีก ทั้งที่ผมไม่ได้ตั้งใจนะ พูดแกล้งๆ หยอกๆ เขาหายไปเลยคืนนั้น
วันต่อมาเขามาบอกผมว่า ถ้าผมเจอคนที่ดีกว่าให้ผมไปได้เลย ผมคงไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้ถึงพูดจาแบบนี้ใส่เขาบ่อยๆ
นั่นแหละ ผมโง่มั้ย ทั้งที่ก็รู้ว่าเขาไม่ชอบแต่ก็ยังจะทำ ผมเลยตัดสินใจขอออกมา
เพราะผมไม่แน่ใจเลยว่าจะไม่ทำให้เขาเสียใจได้อีกมั้ยกับคำพูด บางคนอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องแค่นี้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ผมรู้สึกผิดทุกครั้งเลยที่เขาเสียใจ ไหนจะเรื่องเวลาอะไรหลายๆอย่าง ผมรักพี่เขานะแต่ก็ไปดูแลไม่ได้ สังคมมหาลัยมันกว้าง ผมแค่อยากให้เขาได้เจอคนดีๆ ชีวิตมหาลัยเขามีครั้งเดียว ไม่อยากให้เขาเอาชีวิตมาทิ้งกับผมตรงนี้ แต่ผมไม่เคยบอกเขาไปนะว่าผมคิดแบบนี้ แค่บอกว่าผมไม่อยากให้เขาเสียใจอีกแล้ว เขาพูดกับผมทำนองว่าผมเห็นแก่ตัว บอกว่าผมไม่เสียใจที่เลิกกันเหมือนผมอยู่เพราะเขารั้งไว้ แต่ผมเสียใจนะ รู้สึกผิด คิดถึงเขามาก
อยากทักไปหาแต่ผมไม่กล้าพอ ใช้ชีวิตแต่ละวันมันก็ยากขึ้น กำลังใจผมไม่อยู่แล้วมันก็ซึมๆครับ
สุดท้ายนี้ผมอยากถามพวกพี่ๆที่มีประสบการณ์หรือผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน
1.ผมผิดมากมั้ยที่บอกเลิกเขาทั้งที่เขาไม่ได้อยากให้ผมไปแล้วผมก็ไม่ได้อยากไปด้วย แต่เหตุผลก็ตามนั้นครับ
2.ทำยังไงให้กลับมามีไฟใช้ชีวิต
อยากมูฟออนครับ อยู่แบบนี้ทรมาน
แต่ทำไม่ไหว ลองไปเล่นกีฬาแล้วมันไม่อิน
พวกพี่ๆช่วยแนะนำหน่อยครับ
ขอบคุณครับ🙏🏻