ตอนนี้เรายังไม่ได้ออกจากอิสลามนะคะยังไม่ได้ตัดสินใจค่ะ
เรื่องเราค่อนข้างยาวนะคะเหตุผลหลักมาจากชีวิตครอบครัวค่ะ
เราเป็นพุทธเข้าอิสลามเข้าเองไม่ได้เข้าเพราะเเต่งงานเข้ามา5ปีเเล้วค่ะตอนเราเข้ามาอยู่เเรกๆเราอยู่กับมุสลิมกรุงเทพสังคมดีมากเเละทุกคนนิสัยดีเเต่ตอนนี้เราเเต่งมา2ปีเราต้องย้ายมาอยู่ตจว.ตามสามีเราอายุเเค่23ค่ะปัจจุบันเราเรียนไม่จบเเต่ถ้ากลับไปเรียนปวช.เทอมนี้เทอมสุดที่ลงได้ค่ะเรียนเเค่เทอมเดียวก็จบเรามีเเค่วุฒิม.3มาอยู่ตจว.หางานทำดีๆก็ไม่มีเพราะวุฒิไม่สูงเลยมาเป็นเเม่ค้าพอได้ใช้จ่ายเเต่ละวันบ้านสามีเราเป็นเเขกค่ะค่อนข้างเคร่งเเละหัวโบราณผู้ชายเป็นใหญ่เราต้องดูเเลพ่อเเม่หลานๆเเละสามีงานบ้านกับข้าวเเละออกไปขายของเป็นหน้าที่ของสะใภ้ค่ะบ้านสามีเราค่อนข้างมีหน้าตามากในสังคมมีฐานะค่ะประเด็นเเรกเพราะเขาถูกเลี้ยงมาเเบบผช.เป็นใหญ่บ้านเคยมีลูกน้องเป็น10คนมีคนดูเเลทุกอย่างตั้งเเต่เด็กเเต่ตอนนี้มีเเม่บ้านเเค่คนเดียวค่ะเราต้องดูเเลเขาทุกอย่างทั้งเรื่องเสื้อผ้าการอยู่การกินซึ่งเขาจะไม่ทำเลยค่ะวันไหนเราไม่ทำก็อยู่เเบบนั้น
ประเด็นที่2ตามหลักเเล้วผช.จะต้องให้เงินผู้หญิงไม่เกี่ยวกับที่เราหามาได้ให้เป็นเงินเดือนค่ะเเต่เราไม่เรียกร้องเเละสะใภ้บ้านหลังนี้ไม่มีใครได้ค่ะ
สามีเราไม่มีงานที่มั่นคงเราทั้ง2คนไม่มั่นคงเงินที่หามาจะใช้ด้วยกันเเละมีปัญหาเรื่องนี้หนักมากเราเเทบไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางใหม่เลยค่ะจากตอนอยู่คนเดียวไปเที่ยวสั่งของออนไลน์ฉ่ำเเต่ทุกวันนี้อยู่เหมือนป้าเสื้อผ้าเก่าขาดก็เย็บเอาประเด็นที่3บ้านสามีรวยนะคะเเต่เขาสะใภ้ทุกคนต้องหาเงินเลี้ยงสามีผช.บ้านนี้ไม่มีงานมั่นคงกันเลยค่ะส่วนมากสะใภ้คนอื่นๆจะทำของขายไปฝากร้านคนนั้นคนนี้เพื่อมาใช้จ่ายตอนที่เราตัดสินใจมาอยู่เขารับปากจะทำร้านอาหารให้ดีๆเเต่ทำจริงๆเเค่ร้านมุงสังกะสีฝนตกมาทั้งเปียกทั้งคนทั้งของยืนตำส้มยืนตำส้มตำทั้งเปียกนั้นเเหละค่ะเราเลยเปลี่ยนมาขายให้เด็กนักเรียนเเทนต้องขนของไปกลับเเต่มีลูกน้องที่บ้านขนให้นะคะ
ทุกคนต้องดิ้นเองเขาจะช่วยเเค่เรื่องมีบ้านให้อยู่มีข้าวให้กินไม่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟเเต่บ้านหลังใหญ่อยู่กันเป็น10กว่าคน เราเเต่งานเราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยค่ะเเต่งเเค่125บ.ตามหลักศาสนาเลี้ยงข้าวเเขกกับให้เงินไปซื้อทองเเต่เราเอามาใช้กับสามีตอนไปอยู่กรุงเทพช่วงเเรกสะใภ้คนอื่นหมดเป็นล้าน2ล้านเราไม่เคยเรียกร้องอะไรสักอย่าง
คนอื่นเขาเกรงใจค่ะเพราะถ้าทะเลาะรุนเเรงพ่อเเม่ญาติเขาจะมาถึงบ้านมาคุยเเต่เราตัวคนเดียวค่ะเราไม่มีใครให้เกรงใจเราจะเป็นคนที่โดนเยอะที่สุดค่ะโดยเฉพาะถูกด่า
ประเด็นที่4บ้านเขาเป็นจิตเวชกันหลายคนค่ะเราเป็นซึมเศร้าอยู่เเล้วเราโดนด่าเกือบทุกวันค่ะเเม่เขาจะใช้งานจุกจิกเเละชอบด่าเเละเขาค่อนข้างอารมร้อนกันทั้งบ้านค่ะเเม่เขาเคยทุบตีลูกน้องจนเสียสติเเต่ทั้งสามีทั้งบ้านเขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเรานะคะมีเเต่ไปตีกับคนอื่น
ประเด็นที่5เรารักสามีเรานะคะเเต่เรารู้สึกว่าตัวเองกำลังพังเราหมดไฟมากเรานอนตื่นสายไม่อยากไปขายของไม่คุยกับใครไม่ออกจากห้องนอนเยอะมากเรารู้สึกว่าสุขภาพจิตเราเเย่มากค่ะเรารับไม่ไหวถ้าโดนเจออะไรเข้าเช่นโดนเเขวะเรากลัวจะถูกด่าทั้งๆที่เเค่เดินผ่าน
ประเด็นที่6เราคิดถึงชีวิตตัวเองก่อนหน้านี้เราทำงานประจำไปด้วยเรียนไปด้วยไปเที่ยวไปกินทำทุกอย่างที่อยากทำเเต่อยู่ในกรอบของศาสนาเราอยู่ด้วยตัวเองได้เราอยากกลับไปใช้ชีวิตปกติธรรมดาอย่างที่เคยเป็นมาเเต่กลัวว่าทำไม่ได้อีกเเล้วกลัวว่าเราจะล้มเหลวเพราะเราไม่มีใครตัวคนเดียวประเด็น7เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่เคยไปปาตี้สังสรรค์เราใช้ชีวิตในกรอบตามที่ศาสนากำหนดไม่มีเเฟนเเค่ออกไปกินข้าวคาเฟ่เที่ยวน้ำตกทะเลกับเพื่อนบ้างคนเดียวบ้างเเต่มีอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยลองทำรู้สึกเสียดายค่ะที่ละทิ้งทุกอย่างมาเเล้วเเทนที่จะดีเเต่กลับอยู่ในสภาพนี้
ประเด็นที่8นอกจากเรื่องเงินเพราะสภาพเราตอนนี้เเฟนเราจะพูดหลายครั้งว่าชีวิตเขาตกต่ำเพราะเราบอกให้เราไปรักษากับจิตเเพทย์เเม่เขาก็จะหาเมียเพิ่มให้อยู่นั่นเรารู้สึกไม่ใช่ที่ของเราเราตัวเล็กมากเรามีเเค่เเฟนเราคนเดียวเเต่เขาเองก็น่าจะซึมเศร้าเหมือนกันเราปรึกษาอะไรกันไม่ได้เลยค่ะเพราะจะทะเลาะกันมากกว่าดีกันเเต่เขาก็รักเรามากเพราะต่อให้ไม่มีงานที่มั่นคงเเละที่บ้านไม่ช่วยเรื่องงานเเต่เขาก็ดิ้นรนเพื่อเรามาตลอด
ประเด็นที่9เขารักเรามากค่ะเเต่เขารักที่บ้านเขามากกว่าเขาอยากให้เราเป็นตัวเชื่อมกับญาติๆเเละที่บ้านเขาให้เขาเเต่เราไม่สามารถต่อติดได้เเล้วค่ะเราไม่สามารถคุยกับเเม่เขาได้เรากลัวไปหมดเราพยายามไม่เจอเลยด้วยซ้ำเราว่าสภาพจิตใจเราเเย่จริงๆค่ะเราทำไม่ได้เราก็คิดตลอดเลยว่าเราอยากไปจากที่นี่เราชวนเขากลับไปอยู่กรุงเทพด้วยกันเเต่เขาไม่ไปเเละทะเลาะกันด้วยซ้ำค่ะ
ประเด็นสุดท้าย บางครั้งเราอยากจะเลิกกับเขาเเละกลับไปในที่ที่ของตัวเองอยากไปใช้ชีวิตตามใจตัวเองรักตัวเองเเละเป็นตัวเองในเเบบที่ตัวเองชอบเราไม่อยากให้สุดท้ายอยู่ด้วยกันไปจนเกลียดกันเรามีความคิดเเบบนี้เกือบทุกวันค่ะเเต่เราตัดใจเเละตัดสินใจไม่ได้สักทีอยากให้คนที่อ่านมาถึงตรงนี้เเนะนำหน่อยนะคะจากมุมคนอื่นที่มองเข้ามาคงวิเคราะห์อะไรดีเพราะตัวเราเองบางทีคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะบางทีเบลอไปหมดเหมือนตกอยู่ในภวังความคิดบางทีเราอยากจบชีวิตตัวเองเเต่เราไม่อยากตายค่ะเราเเค่อยากมีชีวิตที่ดีเเต่มันทำไม่ได้เลยอยากได้คำเเนะนำดีๆค่ะขอบคุณมากนะคะ
เข้าอิสลามเเล้วอยากออกจากอิสลามเพราะบ้านสามี
เรื่องเราค่อนข้างยาวนะคะเหตุผลหลักมาจากชีวิตครอบครัวค่ะ
เราเป็นพุทธเข้าอิสลามเข้าเองไม่ได้เข้าเพราะเเต่งงานเข้ามา5ปีเเล้วค่ะตอนเราเข้ามาอยู่เเรกๆเราอยู่กับมุสลิมกรุงเทพสังคมดีมากเเละทุกคนนิสัยดีเเต่ตอนนี้เราเเต่งมา2ปีเราต้องย้ายมาอยู่ตจว.ตามสามีเราอายุเเค่23ค่ะปัจจุบันเราเรียนไม่จบเเต่ถ้ากลับไปเรียนปวช.เทอมนี้เทอมสุดที่ลงได้ค่ะเรียนเเค่เทอมเดียวก็จบเรามีเเค่วุฒิม.3มาอยู่ตจว.หางานทำดีๆก็ไม่มีเพราะวุฒิไม่สูงเลยมาเป็นเเม่ค้าพอได้ใช้จ่ายเเต่ละวันบ้านสามีเราเป็นเเขกค่ะค่อนข้างเคร่งเเละหัวโบราณผู้ชายเป็นใหญ่เราต้องดูเเลพ่อเเม่หลานๆเเละสามีงานบ้านกับข้าวเเละออกไปขายของเป็นหน้าที่ของสะใภ้ค่ะบ้านสามีเราค่อนข้างมีหน้าตามากในสังคมมีฐานะค่ะประเด็นเเรกเพราะเขาถูกเลี้ยงมาเเบบผช.เป็นใหญ่บ้านเคยมีลูกน้องเป็น10คนมีคนดูเเลทุกอย่างตั้งเเต่เด็กเเต่ตอนนี้มีเเม่บ้านเเค่คนเดียวค่ะเราต้องดูเเลเขาทุกอย่างทั้งเรื่องเสื้อผ้าการอยู่การกินซึ่งเขาจะไม่ทำเลยค่ะวันไหนเราไม่ทำก็อยู่เเบบนั้น
ประเด็นที่2ตามหลักเเล้วผช.จะต้องให้เงินผู้หญิงไม่เกี่ยวกับที่เราหามาได้ให้เป็นเงินเดือนค่ะเเต่เราไม่เรียกร้องเเละสะใภ้บ้านหลังนี้ไม่มีใครได้ค่ะ
สามีเราไม่มีงานที่มั่นคงเราทั้ง2คนไม่มั่นคงเงินที่หามาจะใช้ด้วยกันเเละมีปัญหาเรื่องนี้หนักมากเราเเทบไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางใหม่เลยค่ะจากตอนอยู่คนเดียวไปเที่ยวสั่งของออนไลน์ฉ่ำเเต่ทุกวันนี้อยู่เหมือนป้าเสื้อผ้าเก่าขาดก็เย็บเอาประเด็นที่3บ้านสามีรวยนะคะเเต่เขาสะใภ้ทุกคนต้องหาเงินเลี้ยงสามีผช.บ้านนี้ไม่มีงานมั่นคงกันเลยค่ะส่วนมากสะใภ้คนอื่นๆจะทำของขายไปฝากร้านคนนั้นคนนี้เพื่อมาใช้จ่ายตอนที่เราตัดสินใจมาอยู่เขารับปากจะทำร้านอาหารให้ดีๆเเต่ทำจริงๆเเค่ร้านมุงสังกะสีฝนตกมาทั้งเปียกทั้งคนทั้งของยืนตำส้มยืนตำส้มตำทั้งเปียกนั้นเเหละค่ะเราเลยเปลี่ยนมาขายให้เด็กนักเรียนเเทนต้องขนของไปกลับเเต่มีลูกน้องที่บ้านขนให้นะคะ
ทุกคนต้องดิ้นเองเขาจะช่วยเเค่เรื่องมีบ้านให้อยู่มีข้าวให้กินไม่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟเเต่บ้านหลังใหญ่อยู่กันเป็น10กว่าคน เราเเต่งานเราไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยค่ะเเต่งเเค่125บ.ตามหลักศาสนาเลี้ยงข้าวเเขกกับให้เงินไปซื้อทองเเต่เราเอามาใช้กับสามีตอนไปอยู่กรุงเทพช่วงเเรกสะใภ้คนอื่นหมดเป็นล้าน2ล้านเราไม่เคยเรียกร้องอะไรสักอย่าง
คนอื่นเขาเกรงใจค่ะเพราะถ้าทะเลาะรุนเเรงพ่อเเม่ญาติเขาจะมาถึงบ้านมาคุยเเต่เราตัวคนเดียวค่ะเราไม่มีใครให้เกรงใจเราจะเป็นคนที่โดนเยอะที่สุดค่ะโดยเฉพาะถูกด่า
ประเด็นที่4บ้านเขาเป็นจิตเวชกันหลายคนค่ะเราเป็นซึมเศร้าอยู่เเล้วเราโดนด่าเกือบทุกวันค่ะเเม่เขาจะใช้งานจุกจิกเเละชอบด่าเเละเขาค่อนข้างอารมร้อนกันทั้งบ้านค่ะเเม่เขาเคยทุบตีลูกน้องจนเสียสติเเต่ทั้งสามีทั้งบ้านเขาไม่เคยทำร้ายร่างกายเรานะคะมีเเต่ไปตีกับคนอื่น
ประเด็นที่5เรารักสามีเรานะคะเเต่เรารู้สึกว่าตัวเองกำลังพังเราหมดไฟมากเรานอนตื่นสายไม่อยากไปขายของไม่คุยกับใครไม่ออกจากห้องนอนเยอะมากเรารู้สึกว่าสุขภาพจิตเราเเย่มากค่ะเรารับไม่ไหวถ้าโดนเจออะไรเข้าเช่นโดนเเขวะเรากลัวจะถูกด่าทั้งๆที่เเค่เดินผ่าน
ประเด็นที่6เราคิดถึงชีวิตตัวเองก่อนหน้านี้เราทำงานประจำไปด้วยเรียนไปด้วยไปเที่ยวไปกินทำทุกอย่างที่อยากทำเเต่อยู่ในกรอบของศาสนาเราอยู่ด้วยตัวเองได้เราอยากกลับไปใช้ชีวิตปกติธรรมดาอย่างที่เคยเป็นมาเเต่กลัวว่าทำไม่ได้อีกเเล้วกลัวว่าเราจะล้มเหลวเพราะเราไม่มีใครตัวคนเดียวประเด็น7เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่เคยไปปาตี้สังสรรค์เราใช้ชีวิตในกรอบตามที่ศาสนากำหนดไม่มีเเฟนเเค่ออกไปกินข้าวคาเฟ่เที่ยวน้ำตกทะเลกับเพื่อนบ้างคนเดียวบ้างเเต่มีอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยลองทำรู้สึกเสียดายค่ะที่ละทิ้งทุกอย่างมาเเล้วเเทนที่จะดีเเต่กลับอยู่ในสภาพนี้
ประเด็นที่8นอกจากเรื่องเงินเพราะสภาพเราตอนนี้เเฟนเราจะพูดหลายครั้งว่าชีวิตเขาตกต่ำเพราะเราบอกให้เราไปรักษากับจิตเเพทย์เเม่เขาก็จะหาเมียเพิ่มให้อยู่นั่นเรารู้สึกไม่ใช่ที่ของเราเราตัวเล็กมากเรามีเเค่เเฟนเราคนเดียวเเต่เขาเองก็น่าจะซึมเศร้าเหมือนกันเราปรึกษาอะไรกันไม่ได้เลยค่ะเพราะจะทะเลาะกันมากกว่าดีกันเเต่เขาก็รักเรามากเพราะต่อให้ไม่มีงานที่มั่นคงเเละที่บ้านไม่ช่วยเรื่องงานเเต่เขาก็ดิ้นรนเพื่อเรามาตลอด
ประเด็นที่9เขารักเรามากค่ะเเต่เขารักที่บ้านเขามากกว่าเขาอยากให้เราเป็นตัวเชื่อมกับญาติๆเเละที่บ้านเขาให้เขาเเต่เราไม่สามารถต่อติดได้เเล้วค่ะเราไม่สามารถคุยกับเเม่เขาได้เรากลัวไปหมดเราพยายามไม่เจอเลยด้วยซ้ำเราว่าสภาพจิตใจเราเเย่จริงๆค่ะเราทำไม่ได้เราก็คิดตลอดเลยว่าเราอยากไปจากที่นี่เราชวนเขากลับไปอยู่กรุงเทพด้วยกันเเต่เขาไม่ไปเเละทะเลาะกันด้วยซ้ำค่ะ
ประเด็นสุดท้าย บางครั้งเราอยากจะเลิกกับเขาเเละกลับไปในที่ที่ของตัวเองอยากไปใช้ชีวิตตามใจตัวเองรักตัวเองเเละเป็นตัวเองในเเบบที่ตัวเองชอบเราไม่อยากให้สุดท้ายอยู่ด้วยกันไปจนเกลียดกันเรามีความคิดเเบบนี้เกือบทุกวันค่ะเเต่เราตัดใจเเละตัดสินใจไม่ได้สักทีอยากให้คนที่อ่านมาถึงตรงนี้เเนะนำหน่อยนะคะจากมุมคนอื่นที่มองเข้ามาคงวิเคราะห์อะไรดีเพราะตัวเราเองบางทีคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะบางทีเบลอไปหมดเหมือนตกอยู่ในภวังความคิดบางทีเราอยากจบชีวิตตัวเองเเต่เราไม่อยากตายค่ะเราเเค่อยากมีชีวิตที่ดีเเต่มันทำไม่ได้เลยอยากได้คำเเนะนำดีๆค่ะขอบคุณมากนะคะ